Collins, SimonAlbum

Ik heb geprobeerd om in deze recensie de vergelijking met vader Phil uit te stellen. Maar wat wil je als zoonlief Simon zowel zanger als drummer is? En bovendien gezegend is met een stemgeluid en drumsound die op z’n minst doet denken aan Phil? Daar komt dan nog bij dat Simons vorige band Sound Of Contact muziek maakte die zeer sterkte herinneringen opwekte aan Genesis, met name ten tijde van Duke. Het prachtige Closer To You van hun enige album “Dimensionaut” had zo op “Duke” kunnen staan.

Ik vind het jammer dat “Dimensionaut” nooit een vervolg heeft gekregen en dat Dave Kerzner en Simon Collins eigen wegen zijn gegaan. Kerzner ging verder met solowerk en zijn project In Continuum en Simon Collins heeft nu met “Becoming Human” zijn vierde soloplaat uitgebracht. Op deze cd heeft hij in producer Robbie Bronnimann een nieuwe kompaan gevonden. Voor wie “Dimensionaut” ook zo mooi vond: de plaat is minder proggy avant le lettre, maar gebleven zijn de frisheid en de songgerichtheid. Ik vind dat in Collins’ muziek, evenals bij Sound of Contact, lichtvoetigheid en zware thema’s op de een of andere manier uitstekend samengaan. Want lichte kost is “Becoming Human” niet. Het gaat over de zoektocht van de mens als spiritueel wezen om werkelijk mens te worden.

Simon Collins maakt gebruik van twee gitaristen: Kelly Avril Nordstrom, waarmee hij ook in Sound of Contact speelde, en Robin Boult die met name bekend is van Fish. Dat betekent niet dat “Becoming Human” een rockplaat is geworden. Er wordt veelvuldig gebruik gemaakt van elektronica. Het is niet voor niks dat Bronnimann credits krijgt voor sounddesign. Het schurkt behoorlijk tegen synthpop aan. Een nummer als No Love is niet alleen poppy, maar heeft een baslijntje dat zo van New Order zou kunnen komen. Het album ademt bovendien een jaren ’80 sfeer, zonder gedateerd aan te doen. Het is misschien een beetje flauw maar een electropopversie van No Jacket Required, het kwam bij het luisteren wel naar boven.

Simon Collins maakt kwaliteitspop. Ik kan het ook prima progpop noemen, al heb ik een beetje hekel aan die term. De links met prog zijn er voldoende aan te wijzen, het meest duidelijke in afsluiter Dead Ends, dat zo’n negen minuten duurt. Dit nummer doet me denken aan bijvoorbeeld het laatste album van The Pineapple Thief. Een heerlijk opgebouwd nummer, wat zwaar maar niet topzwaar en een klasse arrangement. Dit nummer komt behoorlijk dicht in de buurt van Sound Of Contact.

Een persoonlijke favoriet is Thoughts Become Matter. Het nummer pakt je (in elk geval ondergetekende) direct bij de strot en heeft een zeer sterk refrein. Hier krijg ik het No Jacket Required gevoel van, en dat bedoel ik absoluut positief. Simon heeft evenals zijn vader de gave om betekenisvolle en herkenbare songs te schrijven. Met een prograndje.

Het is ondoenlijk om Simons muziek niet met die van zijn vader te vergelijken. Gelukkig heeft de muziek genoeg een eigen geluid. Het wordt dringen in mijn top 10 over 2020. “Becoming Human” hoort daarin thuis. Hoe vaker ik het draai, hoe beter ik het vind. En het raakt mij. Collins meent het. Ik ben onder de indruk van “Becoming Human”.