Simon Phillips ProtocolConcert

Er zijn weinig stijlen die de legendarische drummer Simon Phillips niet beheerst: jazz, rock, fusion, prog en dan vergeet ik er nog een aantal. Al meer dan vier decennia excelleert het Britse drumicoon in vrijwel elke muzikale omgeving. Phillips is natuurlijk vooral bekend van Toto waar hij ruim twintig jaar lang deel van uitmaakte. Sinds 2013 focust Simon zich op zijn eigen composities met de Protocol-serie, waarvan inmiddels vijf albums zijn uitgebracht met complexe instrumentale jazzrock/fusion. Het is een kille zondagavond in mei, een speciale avond ook: 4 mei is immers Dodenherdenking in Nederland. Dat wordt op respectvolle wijze gedaan door de projectie van de tv-registratie van de plechtigheid op de grote schermen en twee minuten van complete stilte. Phillips zal er later nog op terugkomen.

Om half negen precies komen de leden van de band stuk voor stuk het podium op, Simon Phillips onder groot applaus als laatste. De band trapt af met Symbiosis, het titelnummer van het debuutalbum uit 1995. Het nummer houdt het midden tussen Weather Report en Yellowjackets, de jonge saxofonist Jacob Scesney maakt meteen indruk. When The Cat’s Away klinkt behoorlijk funky, een beetje in de richting van Snarky Puppy vooral door de unisono partijen van saxofoon en gitaar. Dan is het tijd voor de bandintro door de leider van het stel, hij komt ervoor van achter zijn drumstel vandaan en stelt op rustige en humoristische wijze de individuele muzikanten voor.

Hij kondigt en passant ook Nimbus aan, een heavy progjazzrocknummer in de trend van Soft Machine en IOU. Nyanga is weer heel anders, Afrikaanse sferen en laidback ritmes met Allan Holdsworth-achtig gitaarspel van Alex Sill. Indian Summer klinkt behoorlijk swingend met als bijzonderheid een tot jazztrio gereduceerde band in het middengedeelte en een spotlight op de drummer, voor de eerste keer. Phillips maakt nog wat reclame voor de geremasterde versie van het vanaf analoge tape opgenomen “Symbiosis”-album, en vertelt een anekdote over de teruggevonden originele half inch tapes die de basis vormden.

“Featuring everyone” volgens de bandleider, dat geldt voor The Long Road Home, iedereen krijgt zijn moment in de schijnwerper. Maar met name de geweldige toetsensolo van Otmaro Ruiz blijft hangen: de linker- en rechterhand van de Venezolaan zijn even actief. Met Amrita doet de band een paar stapjes terug qua tempo, de sax van Scesney produceert opmerkelijke midi-achtige geluiden. Met een man als Phillips achter de uitgebreide drumkit kan/mag een echte drumsolo niet ontbreken. Er is een geweldige paukenist verloren gegaan aan Phillips, dat en de dubbele basdrum maken de solo spot van de maestro tot een genot om naar te luisteren in plaats van het obligate moment om ook de drummer wat aandacht te schenken.

Het laatste nummer van de officiële setlist is Circle Seven, smooth fusion met solo spots voor iedereen, maar vooral voor drums en bas. De heren verlaten het podium kort maar keren al snel terug voor de toegift. Maar niet nadat Phillips in een lange monoloog iedereen ruimschoots bedankt voor zijn toewijding, vooral directie en medewerkers van de Boerderij krijgen loftuitingen over zich heen. Met het rockende Manganese, een kruising van Weather Report en Snarky Puppy, met kenmerkende unisono gitaar en sax, wordt afscheid genomen van een uitzinnig publiek in Zoetermeer.

Een publiek dat circa 300 plus sterk is, vooral mannen bevolken de zaal deze avond. Een kundig jazzpubliek, dat moet gezegd, regelmatig volgen open doekjes na weer een virtuoze solo van een van de musici. Er hangt een uitgelaten sfeer in het theater, dat komt deels ook door het perfecte geluid en de prima belichting – hulde aan de Boerderij – Protocol zal uiteindelijk twee uur spelen. Simon Phillips Protocol is een absolute topband, drie muzikanten uit de VS, één uit Venezuela en een 68-jarige Engelsman.

Die Engelsman bespeelt al ruim een halve eeuw de drums, hij is de bandleader, oprichter, en de legendarische drummer van onder andere The Who en Toto, maar ook een geroutineerd sessiedrummer en samenwerkend met onder andere Mike Oldfield, Jeff Beck en Peter Gabriel. Hij speelt vooral ondersteunend en is nergens (te) nadrukkelijk aanwezig, op een enkele solo spot na. De man bezit een geweldige techniek, precisie en timing, alles lijkt hem makkelijk af te gaan, gezeten achter zijn enorme Tama drumstel en Zildjian cymbalen. Er zullen ongetwijfeld veel drummers in het publiek aanwezig zijn, een icoon zoals Phillips zie je maar zelden langskomen. Hij verzorgt ook de aankondigingen tussen twee à drie nummers door, en is daarin zichtbaar in zijn element; losjes, inspelend op het enthousiaste publiek, anekdotes over Steve Lukather, autoritten door de bergen van LA en de vondst van een oude, verloren gewaande analoge tape van een album. Reclame voor de merchandise wordt niet vergeten.

De rust zelve is hij, bassist Ernest Tibbs, gezeten op een kruk, ritmisch en gefocust zijn hoofd heen en weer bewegend en onderwijl zijn vijfsnarige basgitaar bespelend met grote souplesse. Otmaro Ruiz is de trotse Venezolaanse toetsenist met de snelle en gevoelige handjes. Hij deed me een beetje denken aan een kruising tussen Bob James en Greg Phillinganes, met geweldige timing. De benjamin van het gezelschap is Jacob Scesney, een fantastische saxofonist op sopraan-, alt- en baritonsaxofoon. Een beetje in de stijl van een jonge Brandon Marsalis (o.a. Sting), mogelijk zelfs meer virtuoos, steelt hij af en toe de show. Nog een jonge Amerikaan, gitarist Alex Sill, met aan Allan Holdsworth en Alex Machacek refererend gitaarspel maakt hij behoorlijk indruk. Misschien komt die vergelijking ook wel door de ‘headless’ Kiesel-gitaren waarop hij speelt. Vooral de momenten dat hij samen met Scesney in unisono de solopartijen speelt behoren tot het beste wat Protocol te bieden heeft.

Kortom: een uitstekende avond voor de liefhebbers van fusion en jazzrock, de pop/rock tempel Boerderij veranderde voor even in een jazzclub met het optreden van dit kwintet, de fans hebben genoten.