Steensland, SimonAlbum

Ik moet zeggen dat ik toch wel enigszins verrast was toen het nieuws van deze nieuwe Simon Steensland naar buiten kwam. Niet zozeer dat er een nieuw album was, maar ik schrok er vooral van dat zijn vorige album, “Fat Again” al van 2009 is. Dat is toch alweer dik zes jaar geleden: het leek me minder. Maar als je dan een korte blik werpt op zijn discografie, zie je ook meteen dat er acht jaar zat tussen de voorganger en “Fat Again”. Zes is dan weer niet zo veel. Maakt wel dat je als liefhebber enorm uitkijkt naar een nieuweling.

Na bijna vanzelfsprekend even die “Fat Again” terug uit de kast gehaald te hebben om even terug te luisteren, was het dan eindelijk tijd voor “A Farewell To Brains”. Mijn eerste gedacht was dat ie niet zo goed was als zijn voorganger, wat minder ‘chaotisch’ om het zo te zeggen. Bij een rondkijk op het wereldwijde web bleek ik ook niet de enige te zijn met die vroege conclusie. Maar wel werd er vaak aangegeven dat dit plaatje een groeier zou zijn. Nou goed dan! Doen we dat toch gewoon ook maar. Als bij verrassing bleef dit ook waar te zijn: de internetgebruikers hadden gelijk. Deze plaat wordt beter en beter!

Wat ook zeker bijblijft is dat dit nieuwe album een stuk meer gestructureerd is dan zijn voorganger. Of eerder dat die voorganger meer dat chaotische gevoel geeft. Sowieso is dat een gevoel dat ik meer krijg bij zeuhl-muziek. Hoewel Magma zelf enorm gestructureerde muziek maakt, is het gevoel bij andere zeuhl-bands (Magma’s navolgers dus) minder aanwezig. Bij de Japanse zeuhl-bands is het nog een stuk erger maar dus ook Simon Steensland. Enfin, zo was het voor deze “A Farewell To Brains”. Dit is muziek die erg duidelijk door Magma geïnspireerd is, minder chaotisch meer gepolijst maar toch uitstekend.

Het zal ook hier weer geen verrassing zijn dat de drie lange stukken er qua kwaliteit bovenuit steken. Hoewel ik vaak denk, ‘een lied moet niet per se lang zijn om het beste nummer op een prog album te zijn’, even vaak blijkt dat dan weer net wel zo te zijn. Zowel Schrödinger’s Cat (raadpleeg Wikipedia voor meer informatie over het experiment dat zijn naam gaf aan deze albumopener), ONE als The Idiot zijn echt enorm sterk. Met een lichte persoonlijke voorkeur voor Schrödinger’s Cat dan wel. Maar eigenlijk zijn ze alle drie enorm te genieten, evenals die tussenstukken natuurlijk.

Meer nog dan op “Fat Again” lijkt Simon Steensland hier nog meer vooral de lijn van Magma te volgen. Op “A Farewell To Brains” zien we dan wel een rustigere, gepolijste, vooral instrumentaal gefocuste variant op de zeuhl-muziek. Ik noem hier vooral Magma, maar natuurlijk is er meer dan hen alleen die je bij Steensland terughoort. Denk hierbij aan King Crimson of wat John Coltrane. Opmerkelijk is dan weer dat je die grote Zweedse zeuhl-band Kultivator hier niet echt terughoort. Ach, tenslotte is elke zeuhl-geïnspireerde muziek telkens terug te brengen naar Magma.

Door ondermeer zijn eigen originele draai te geven aan de zeuhl, bewijst Simon Steensland toch weer een enorm sterke componist te zijn. Een die zich hier ook weer omringd heeft met een stevige brok gastspelers waarbij Morgan Ågren veruit de bekendste naam is. Natuurlijk is Steensland zelf ook een meer dan uitstekend multi-instrumentalist ook: dat spreekt bijna voor zich.

Het heeft enige tijd moeten duren en het duurde nog even voor het volledig tot mij kwam, maar Simon Steensland heeft met “A Farewell To Brains” alweer een geweldig album gemaakt. Of het effectief zijn beste is, zou ik niet durven zeggen. Maar dat het een absolute aanrader is, mag duidelijk zijn. Kom maar op met die volgende Simon Steensland! Alleen graag iets minder tijd tussen de albums deze keer, Simon.

Peter Van Haerenborgh