SinestesiaAlbum

Dat deze Italiaanse band er van houdt een groots entree te maken, is snel duidelijk. Pure symfonische rock rolt als een orkaan over je heen in het eerste nummer Hero. Naast het sterk aanwezige toetsenspel krijgen we vooral technisch gitaarspel en veel bombast. Dit begint goed! De cd vervolgd met het tweede nummer Feast, wat ook niet vies is van goed en uitdagend gitaarspel en bovendien een sterk, catchy refrein heeft. Bij deze nummers bekruipt mij af en toe een Van Halen-gevoel, de gedeeltelijk van origine Nederlandse hardrockband die zo ongelooflijk succesvol was in de jaren tachtig. Maar de biografie van deze band nalezend, wijst toch duidelijk uit dat dit vijftal pas in de jaren negentig van de vorige eeuw gestart is met muziek maken.

Het genoemde uitdagende gitaarspel horen we ook in The Birth, The Death, Trance By The River. Het heeft een Metallica-achtige intro, wat ongelooflijk vet klinkt en elke keer weer weet te overtuigen, hoe vaak je het ook draait. Het nummer is veelzijdig en dat moet ook wel, want het is het langste nummer van het album en klokt bijna elf minuten. Het openbaart rustige momenten waar zanger Ricky De Vito wordt begeleid door de akoestische gitaar van Robert De Micheli, maar deze toont ook zijn stevige momenten op de elektrische gitaar. Toetsenist Alberto Bravin weet mij eveneens te overtuigen, onder andere met formidabel Mellotronspel in het nummer. Het is typisch zo’n nummer die je vaker dan één keer moet luisteren. Het middenstuk verveelt namelijk wat, maar alles valt precies op zijn plek naarmate je het vaker hoort.

Na dit nummer gaat de zang van Ricky De Vito mij zo nu en dan tegenstaan, hoewel hij mij tot aan dat moment redelijk kon plezieren. De Vito heeft in de basis een goede stem, maar maakt soms teveel theater. Dat brengt zowel sterke als zwakke momenten in dit album. Ik realiseer mij terdege dat het een kwestie van smaak is en sluit niet uit dat hij andere luisteraars aanspreekt, maar weet bijna zeker dat het voor enkelen teveel van het goede is. Ook het accent van De Vito is reden tot discussie. Iets waar veel Italiaanse zangers en zangeressen nog wel eens last van hebben.

Het Instrumentale C.W.A Prelude valt bij mij ook goed in de smaak. Het duurt slechts drie minuten, maar is door alle muzikanten sterk neergezet. Dat u deze opmerking met een vette knipoog kan lezen, vat u hopelijk op een positieve manier, gezien de strekking van de vorige alinea. De compositie heeft wat Symphony X-achtige kenmerken, maar dat kan je van meer songs zeggen op dit album. Het mag duidelijk zijn dat de Italianen geïnspireerd zijn door de progressieve metalband uit New Jersey, evenals bands als Kamelot en Dream Theater. Ik wil daarmee niet zeggen dat het allemaal klakkeloos is gekopieerd.

Om duidelijk te maken dat het niet allemaal kopiëren is wat de band brengt, is de song Cold War Apocalypse. Het is progressiever van karakter dan de overige songs en daardoor ook zeer aantrekkelijk te beluisteren. Wederom wordt veel technisch gitaarspel bij elkaar gehouden door een zeer actieve bassdrum en mooie toetsenpartijen. De bombast die we eerder konden ontdekken krijgt hier niet teveel aandacht, maar dat gaat zeker niet ten koste van de attractiviteit.

Kortom, dit album is zeker het beluisteren waard. Liefhebbers van ‘het grote gebaar’ in muziek zullen zeker mooie momenten vinden in de composities van “The Day After Flower”. Hoewel de zanger in mijn ogen geen meerwaarde heeft, helpt hij ook zeker het album niet de vernieling in, dus laat je verrassen!

Ruard Veltmaat