SingularityAlbum

Ken je dat gevoel? Dat je een cd beluistert en dat je na twee minuten al zeker weet dat je een heel bijzonder album in handen hebt?  Dat had ik toen ik de eerste keer het conceptalbum “Between Sunlight And Shadow” hoorde van het prog-trio Singularity.

De muziek van Singularity laat zich niet gemakkelijk in een hokje stoppen. Symfo, space-rock en pop, het zit er allemaal in. Bij vlagen doet de muziek denken aan die van Alan Parson, maar het beste kun je muziek vergelijken met die van Lunar Chateau, die met “Beyond The Reach Of Dreams” een geweldige plaat uitbrachten.

De nummers zijn allemaal vrij kort, maar vormen samen een zeer sterk geheel. Het album komt het beste tot zijn recht als het in één keer in geheel beluisterd wordt. Met prachtig warm pianospel opent Drive de cd. Het is bij mij onbekend wie de leadzang voor zijn rekening heeft genomen, duidelijk is wel dat de stem prachtig warm en vol klinkt. Na een korte break maakt het nummer een kleine wending en komt met name het mooie ronkende basspel meer naar voren en geven fluisterstemmen het nummer een mysterieus tintje. Heerlijk tokkelend gitaarspel neemt het roer over en zonder dat ik het doorheb geeft mijn cd-speler aan dat ik in het tweede nummer, genaamd Invictus, ben aangekomen. Het doet sterk aan Alan Parson denken.

Drive loopt over in Stratum, waarin weer die zacht ronkende basgitaar komt opzetten, ondersteund door spaarzame percussie. Knap dat deze combinatie zo’n rustige maar spannende sfeer weet op te wekken. Dan klieft er een heerlijk zwevende en spacy toetsensolo door het nummer heen en breekt het nummer open.

Stratum  loopt vervolgens over in Endless, waarin klagerige meerstemmige zang het stokje overneemt, de onderhuidse spanning is direct voelbaar, langzaam aan wordt er naar een volgende eruptie gewerkt. Die eruptie komt in Flight naar voren. De drums schroeven het geheel op naar lekker up-tempo en dan volgt de mooiste toetsensolo van het album. Elke symfomaan die dit hoort zal zijn hart sneller voelen kloppen bij het beluisteren van dit stuk.
De eerste vijf nummers zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden en vormen een geweldig muziekstuk van meer dan dertien minuten.

Op Inferno leren we een andere kant van Singularity kennen, de harde kant. Tot nu toe had ik de elektrische gitaar bijna niet gehoord, op Inferno komt ie met alle kracht naar voren. Stevige riffs knallen uit de gitaar van Matt Zafiratos, de spacy toetsenklanken van John Green zweven over het geheel. Door het felle gitaargeluid en de vervormde zang komt het nummer soms wat agressief over, maar door de overgangen met mooi tokkelend akoestisch gitaarspel (waar er wordt teruggegrepen naar Invictus)en passages met warme meerstemmige zang, krijgt het bij vlagen ook weer een zachtaardiger karakter.

In Passing, All Comes Down en Ground Zero kan je ook als één stuk zien. Het eerste stuk is lekker rustig met mooi pianospel en jazzy gitaarspel. Meerstemmige zang wekken weer zo’n Alan Parson-sfeertje op. Het tweede stuk is vrij kort en bevat allemaal door elkaar heen verweven zanglijnen. Het derde stuk is een stuk steviger en sneller met stevig gitaarspel en een scheurend hammond orgeltje, wat een avontuur!

Vervolgens vormen Still, Hold A Candle en Traces weer één geheel. Je zou het kunnen zien als de ballade van het album. Still is het intro met mooi akoestisch gitaarspel. Hold A Candle is de ballad met prachtige zang en dito orkestraties. Traces is het outro waarin het lijkt of er een compleet orkest opgetrommeld is. Kippenvel!

Metamorphosis is een tussenstuk waarin spacy toetsenklanken de boventoon voeren. Halverwege wordt er terug gegrepen naar All Comes Down met weer die klagerige meerstemmige zang. Het nummer eindigt vervolgens met de klanken van Hold A Candle.

Coming Undone en Infractus sluiten het album af. De zwevende toetsensolo die Coming Undone opent had zo van een Arena-nummer kunnen zijn. Infractus keert terug naar het thema van Invictus (met de tokkelende akoestische gitaar) en deze maken samen met zachte spacy toetsenklanken het nummer helemaal af.

Als de laatste toetsenklanken langzaam uitsterven zit ik versuft in mijn stoel. Kan nog moeilijk beseffen wat ik allemaal heb gehoord. Wat een muzikaal avontuur. Zelden zo’n complex, maar toch toegankelijk muziekstuk gehoord. Dit is een conceptalbum waar heel veel bands een voorbeeld aan kunnen nemen. Alle nummers passen perfect in elkaar en de thema’s worden briljant uitgewerkt en keren op de juiste momenten, in soms licht gewijzigde vorm, weer terug. Dit album krijgt een heel speciale plaats in mijn collectie!

Maarten Goossensen