Maak je hoofd leeg!
En creëer daarmee ruimte voor de zielenroerselen van de geboren verhalenvertellers Sisare. Dit Finse kwartet uit Turku begon een decennium geleden als progressieve death metalgroep, hetgeen resulteerde in een demo en EP, maar besloot na een drietal jaren om het muzikale roer flink om te gooien. De snoeiharde metal maakte plaats voor nadenkende progressieve rock met een psychedelisch, soms postrock-achtig sausje, en ook achter de drumkit zien we, in de persoon van Rauli Elenius, een frisse verschijning. De rest van de groep heeft het hele ontwikkelingsproces in gezamenlijkheid doorleefd.
Het alleraardigste album “Nature’s Despair” (2013) was een eerste levensteken van Sisare nieuwe stijl en met het in januari 2018 verschenen “Leaving The Land” wordt daar nu een logisch vervolg aan gegeven. Op deze plaat wordt in een zestal composities, allemaal laverend tussen de zes- en achtminutengrens, een sfeerrijk klankenlandschap vol rauwe gitaren, delicate vocalen en oprechte puurheid als een warme deken om je heen gedrapeerd. Heel behaaglijk wel. Kracht en schoonheid worden hier op treffende wijze samengebracht. Opvallend is de totale absentie van toetsen. Volgens zanger/gitarist, en tevens producer Severi Peura dwingt deze afwezigheid hem tot nog inventievere gitaararrangementen. En dat blijkt te werken.
“Leaving The Land” opent bedaard en sfeervol met Escape, compleet met verrassende funky ritmes, onderkoelde, maar gevatte gitaar mozaïekjes en een sprankelende solo bovendien. De warme, aangename stem van Severi Peura heeft hier qua klankkleur en intonatie wel wat weg van Stefan Zell (Wolverine). Het met buitengewoon boeiende gitaarwerk versierde Mountains en het verwachtingsvol beginnende Pace kunnen hun relaxte Opeth-achtige sfeertje maar moeilijk verbloemen. En waarom zouden ze ook.
Een heerlijk vette bas domineert het broeierige Geno, waarvan de clip te bewonderen is op You tube. En samen met het sfeervolle, wat loom startende Shattered roept dit nummer zoete herinneringen op aan het helaas te vroeg ter ziele gegane Messenger, een band die met “Illusory Blues” (2014) en “Threnodies” (2016) twee pareltjes heeft nagelaten. Vooral het sterk psychedelische karakter van Geno en Shattered rechtvaardigen deze vergelijking ruimschoots, en moeten vooral als een compliment worden gelezen. En eigenlijk komen de werelden van de wat rustigere kant van Opeth en het psychedelische van Messenger perfect samen in het afsluitende pronkstuk Perception.
Ondanks de gebezigde vergelijkingen kan Sisare zeker niet genoeg eigenheid ontzegd worden. Het is slechts om aan te geven waar deze Finse Abraham de smaakvolle ingrediënten voor zijn kwaliteitsmosterd heeft vergaard. Het hartverwarmend geproduceerde “Leaving The Land” is gewoon een voortreffelijke luisterplaat die je in hogere sferen zou kunnen brengen. Ga achterover zitten, doe je ogen dicht en verlies jezelf in de wereld van Sisare.
Joost Boley