SiX By SiXAlbum

Een albumtitel als “Beyond Shadowland” communiceert eigenlijk vooral dit: maak je geen zorgen, niets nieuws onder de zon. Als een setje memorykaarten zijn de woorden uit het moderne rockwoordenboek weer eens door elkaar gehusseld en zijn er drie kaarten opengelegd. Het had ook anders kunnen uitpakken, dan had u nu een recensie gelezen over “Dark Soul Overture” of “Planet of Black Dispair”. Het zijn muzikanten, er wordt gewerkt, er wordt opgenomen. Het beestje heeft een naam nodig, zullen we maar zeggen. Misschien is het wel geen toeval dat de band SiX By SiX twee dobbelstenen in zijn logo heeft.

Het trio van SiX By SiX bestaat uit Ian Crichton (gitarist van Saga), Nigel Glockler (drummer van Saxon) en Robert Berry (bassist en zanger by Hush en “3”). In de basis klinkt de band als een iets eigenzinnigere versie van Saga, met minder disco, meer mystiek en ook nog vleugjes Rush. Dat komt neer op een moderne mix van crossover prog, neo-prog en symfonische hardrock. De zang van Berry is dan achilleshiel van het gezelschap, al heeft de mixage zijn vocale talent ook niet altijd goed uitbenut. Zijn werk op de bas is dan wel weer erg kunstig.

Ian Crichton is eigenlijk wel één van mijn favoriete gitaristen en zijn creatieve vermogen voor mooie melodische vondsten en akkoordenreeksen is ook weer opmerkelijk. Zijn zwaardere rockvibraties zijn weer lekker vet, terwijl hij voor deze plaat ook mooie akoestische passages schreef, zoals bijvoorbeeld bij het fraai voortsluimerende Obiliex.

De opener van het album, Wren, opent enthousiast, maar eigenlijk is het met name de vondst die na twee minuten tentoongespreid wordt die de aandacht trekt. Het valt overigens op dat er best veel freaky gitaarspel te horen is in dit nummer. Arms of a Word opent met een mooi stukje futuristische progmetal. Ook de synthetische zang in het refrein doet hier goed hun werk. Van mij had het album meer van zulke, wat meer abstracte nummers mogen hebben. Met het ietwat overgeproduceerde Titans probeert de band modern uit de hoek te komen, waarbij de zang me een beetje doet denken aan Wake Up Call van Pallas.

Outside Looking In is dan slachtoffer van zijn poprockachtige voorspelbaarheid. Spectre heeft alles wat een doorsnee Saga-oorwurm heeft, inclusief het uitgebreide pakket solo’s. Het acht minuten lopende One Step is uitgebreider en laat de band op zijn meest creatieve manier zien, maar een wezenlijk ander liedje dan de andere is het niet. Sluitstuk The Mission klinkt in eerste instantie als een evangelische versie van al het voorgaande en het couplet doet me zelfs denken aan U2. Vanaf de brug is het toch ineens wel een pakkend nummer.

De klank van het album kan er mee door, maar laten we wel zijn, hebben jullie die elpee van “Another World” van Saga met die Rupert Hine productie wel eens op een goede stereo gehoord? Dat is andere koek. Toch kun je aan het einde van de streep “Beyond Shadowland” niet zo even wegcijferen; het is een album zonder dieptepunten, met een hoop toegankelijke, licht futuristische gitaarprog die ook nog eens lekker hoog in de energie zit. Elke liedje heeft wel wat. Als deze sufgetitelde plaat in onze eindejaarslijstjes gaat oppoppen, zou het me weinig verbazen.

P.S.
De heren Crichton, Glockler en Berry zullen wel denken; “alsof Progwereld zo’n originele naam is voor een website over progressieve rock..”.