SiX By SiXAlbum

Het Progwereld team bestaat naast liefhebbers van muziek uit smulpapen, waarvan een groot deel graag in de keuken staat. Dat komt goed uit, want het nieuwste muzikale prog-gerecht kent een mix van interessante ingrediënten.

Men neme Saga-gitarist Ian Crichton, voegt daar Saxon-drummer Nigel Glockler aan toe en blust dat af met zanger en multi-instrumentalist Robert Berry (3, 3.2). Je noemt dit gerecht SiX By SiX en zoekt een uitgever voor je kookkunsten. Ik geef toe, het zijn op de eerste smaakpapil geen logische en bij elkaar horende smaken. Maar juist dat is de uitdaging van een goede chef.

De muzikale geschiedenis van de bandleden begint ruim veertig jaar geleden. Dat zij hun spreekwoordelijke sporen verdiend hebben is een understatement. Ze waren het peper en zout in de groepen waar ze speelden. Wellicht ziet menigeen dit nieuwe project als een uit de hand gegroeide hobby van (ruime) 65-plussers. Maar nee, dit is een serieuze ‘life and cooking’ aangelegenheid. Aan tafel!

De amuse Yearning To Fly is de opmaat voor de pittige gerechten die volgen. Het is een funkrocker met proggy elementen van de bovenste plank, met hoofdrollen voor Crichton en de groovy drumpatronen van Glockler. Het zorgt al gelijk voor een prettige nasmaak.

Vooral het spel van Ian Crichton op dit gitaar georiënteerde album is een lust voor het oor. De Canadees lijkt volledig bevrijd van het juk wat Saga heet. De man laat zijn gitaar meer dan eens scheuren en janken. Daarnaast zijn de regelmatig overstuurd klinkende gitaarsolo’s van een lengte die hij zelf bepaalt. Met name op het opzwepende en meeslepende Reason To Feel Calm port hij het vuurtje nog eens lekker op. Origineel vind ik hier zijn als doedelzak-klinkend gitaarspel. Maar ook The Last Words On Earth mag er zijn. Het klinkt rauw en direct, heavy zonder tierelantijnen. Op het uptempo The Upside Down met een aan Rush denkende intro schuwt hij zelfs een potje shredden niet.

Hoewel het toetsenwerk van Robert Berry niet de overhand heeft, verschijnen ze op de juiste momenten op tafel. Zoals in Casino in een ondersteunende bijdrage en een van de spaarzame solo’s. Zijn karakteristieke licht raspende stem is daarbij prominent aanwezig. De man heeft nog steeds een neusje voor pakkende zanglijnen. Skyfall daarentegen doet weer denken aan Saga met korte synths en stuwend gitaarwerk.

Tussen de stevige gangen zijn er lichter verteerbare tussengerechten. Het korte en overwegend akoestische Live Forever is daar een van. Een diner is geen diner zonder toetje. Dat toetje, de tiende gang, is Save The Night. Hier manifesteren de heren zich als een echt powertrio a la Rush. Het gitaarwerk is afwisselend met als een vette kers een razende gitaarsolo.

Het debuut van het gelauwerde trio, in de vorm van dit tiengangenmenu, is er een die smaakt naar meer. De mix van stevige prog en pop met stevige uitspattingen, in het straatje van Flying Colors, Saga en vleugjes Rush, maakt hongerig naar een vervolg. Als mystery guest breng ik graag opnieuw een bezoek aan hun etablissement. Eet smakelijk!