Six ElementsAlbum

Laten we de blender maar weer eens van stal halen. Niet om de stijl of het geluid van de Amerikaanse band Six Elements beter te kunnen duiden, maar om aan te geven dat het concept achter hun debuutalbum “Primary Elements” een mengelmoes is van filosofische en psychologische gedachten. In het denkbeeldige apparaat worden de bevindingen van Plato gemixt met de inhoud van enkele psychologische boeken en dat in combinatie met de indeling in seizoenen, enkele oud-Oosterse wijsheden en een beetje poëzie. Dit mengsel heeft geleid tot het wat zijige stukje tekst op de eerste pagina van het cd-boekje. Deze plaat gaat over harmonie en vergelijkt het leven met het maken van muziek. Voor mij is het een hoop gebakken lucht, maar componist Michael Shengaout zal dit ongetwijfeld anders zien. Het muzikaal gebodene mag er in elk geval wezen, met name het toetsenspel van Shengaout .

Oké, het geheel is nogal braaf en verre van avontuurlijk. Dat is op zich geen kwalificatie, meer een constatering. Six Elements maakt een gesofisticeerde variant op het Genesis-geluid uit het begin van de jaren ’70. Er is veel orgel en gelaagde zang te horen, maar dan eenvoudiger en toegankelijker. Gitarist Jeff McGahre heeft een dienende rol en is daardoor niet echt spectaculair bezig. Dat de akoestische gitaar in slagmodus klinkt en niet wordt getokkeld is een voorbeeld daarvan. Opmerkelijk is de aanwezigheid van zanger Stanley Whitaker en niet alleen omdat de frontman van Happy the Man keelkanker heeft. Whitaker is hier namelijk uitsluitend als zanger te horen en dus niet als gitarist. Ditmaal gooit hij hoge ogen met zijn bronzen Peter Gabriel-achtige stem en als je niet beter wist zou je denken dat het een andere Stanley Whitaker was. Wat moet de man met een dergelijk ‘fondanten’ bandje zou je denken. Echter, na enige beluistering van het album blijkt elk poppetje op z’n plaats te staan en klopt alles als een bus.

Het album is doorspekt met allerlei samples van fluit en klarinet waardoor er een folky gloed in de meeste nummers zit. Ook is er hier en daar een folky thema gecomponeerd. Zo is het toetsenpatroontje van Childhood Books erg klavecimbelachtig, nee, niet qua geluid maar qua compositie dus. Vanaf het zwierige Overture met David Gilmour-achtige gitaartonen neemt de band je mee op hun plaat zonder echt indruk te maken. De nummers schieten zo aan je voorbij. Soms vraagt een bepaald moment even je aandacht, zoals de piano aan het eind van Childhood Books maar daar blijft het dan ook bij. Je kunt de band prijzen omdat ze geen uitglijders maakt maar je kunt dat ook gespiegeld zien. Nummers als Words of Love en Summer zijn zo takkeveilig en dermate zoet dat je jezelf toch echt afvraagt: wil ik dit eigenlijk wel horen? Het op een gedicht van Rudyard Kipling gebaseerde If maakt alles weer goed, een prachtig liedje met een dijk van een tekst die sommige mensen zelfs op hun lichaam hebben laten tatoeëren. Kijk, met dit nummer valt alles op z’n plaats en moet je jezelf toegeven dat je toch wel met enig plezier naar dit album hebt geluisterd. Afsluiter Winter is ook fraai en daarna mag je nog een radiomix van If aanhoren.

We mogen blij zijn dat Shengaout, McGahre en Whitaker zich niet hebben verloren in een propvolle cd. “Primary Elements” is met z’n 39 minuten dan ook precies goed op maat. Het is een voorschot op de toekomst en men weet het: de volgende cd zal moeten spetteren.

Dick van der Heijde