Six GalleryAlbum

Superball Music lijkt als label het gat te vullen dat tussen de alternatieve rock en de progrock inzit. Sommigen noemen het emo, andere new (of nu) prog. Over een paar jaar zullen we de nieuwe naam van dit subgenre weten, dat links enigszins tegen de Americana schuurt, en uiterst rechts de math- en postrocklijntjes verkent.

Als je nou geen idee hebt waarover ik praat, luister dan eens naar Six Gallery. Deze nieuwe Amerikaanse band (uit Colombo, Ohio) raakt aan de linkerkant de Sufjan Stevens-adapten Anathallo even aan (maar dan zonder omgevallen percussiekast), loopt voorzichtig langs My Latest Novel, komt in het midden Minus The Bear en Portugal The Man tegen, kijkt even naar de overkant naar Coheed & Cambria, The Frames en Biffy Clyro en komt rechts zelfs uit bij Mars Volta en Battles.

In tegenspraak met de ambitieuze albumtitel is “Breakthroughs In Modern Art” dus allesbehalve grensverleggend. En die ‘doorbraak’ zal waarschijnlijk ook geen vaart lopen. Muzikaal gezien stelt Six Gallery namelijk niet heel veel voor. De groep mag misschien gebracht worden als het snoepje van de week (ten tijde van schrijven zelfs op de Luisterpaal), de smaak blijft niet lang hangen.

De crux zit em in de gitarist Will Vocak. Prima gitarist, en wat de man met zijn fingerpicking-technieken doet zal ongetwijfeld knap zijn, na twee nummers ga ik er ongelooflijk van gapen. Het repeterende, hypnotiserende effect van de gitaarloopjes, waarin totaal geen ontwikkeling of variatie te bespeuren valt, maakt me in het beste geval slaperig, in het ergste geval agressief. Vooral Glaciar De Las Lagrimas spant de kroon.

Je gaat je bijna afvragen of de beste man nog een ander gitaarlikje kent. Het moge het handelsmerk zijn van Six Gallery, maar waarom moet het in hemelsnaam in elk nummer gestopt worden. Zonde ook van de stem van Daniel J. Francis, die een prachtige, maar binnen de emorock inwisselbare stem heeft.

Daarbij komt dat ik na vele malen deze plaat beluisterd te hebben, het eerste gewone liedje nog moet tegenkomen. Built To Last komt in de buurt, maar ik zou niet één motiefje of thema kunnen zingen of neuriën. Nu is dat wel een beetje gewoon bij emo. Na jaren luisteren vind ik het nog lastig iets mee te brullen met Coheed & Cambria. Maar bij die groep wéét je dat er na 25 keer beluisteren ineens een werkelijk fantastisch liedje tevoorschijn komt. Of je daar de tijd voor wil nemen, is aan jou.

Nu, ik heb de tijd genomen voor Six Gallery, en ik heb niets onder de oppervlakte kunnen bemerken. Nu kan jij die tijd, dankzij mij, besparen. Jij blij, ik blij, Progwereld blij, Superball Music waarschijnlijk niet. Tja, risico van het vak.

Markwin Meeuws

Trouwens! Mag er een wet komen die ghost-tracks verbiedt? Het is onhandig voor de I-Pod. Als je shuffelt op de Winamp hoor je een paar minuten niks. Maar in het geval van Six Gallery is het nog erger: het akoestische stukje (uiteraard fingerpickend) van Vocek is het beste stukje van de plaat… Oei!