SkeemAlbum

Als recensent blijven sommige recensies je gewoon bij. Ik weet nog goed dat ik in 2002 helemaal weg was van het debuutalbum van Skeem. Pakkende en uptempo neo-prog van de bovenste plank. Zo toegankelijk als een bushokje, maar o zo lekker! Ik weet nog waar ik woonde toen ik hem schreef, dat mijn dochter nog maar een paar maanden oud was en Progwereld nog in de kinderschoenen stond.

Een jaar of zes later heb ik nog een mail gestuurd naar Serge Barbaro met de vraag of er ooit nog een tweede album zou komen. Diezelfde dag antwoorde hij dat hij muziek genoeg geschreven had, maar dat hij geen tekstschrijver kon vinden. Daarna bleef het jaren stil. Des te groter was de verrassing toen opeens dit album in de postbus lag. Serge Barbaro heeft kennelijk niet stil gezeten na die tijd, want het is ook meteen een dubbelalbum geworden. Uiteindelijk blijkt dat tekstschrijver van het eerste uur, Mark Eaton, is teruggekeerd en ook deze teksten voor zijn rekening heeft genomen. Niet dat de teksten zo ingenieus zijn trouwens. Die zijn net zo simplistisch en soms tenenkrommend slecht als op het debuutalbum. Ze staan overigens niet in het boekje opgenomen.

Maar goed, wat heeft Skeem ruim elf jaar later voor ons in petto? Nou, eigenlijk precies hetzelfde als toen, maar dan vooral meer nummers. De muziek is nog net zo groots, pakkend en toegankelijk als het eerste album. Prima melodieën, zalige gitaarsolo’s en de prettige stem van Serge Barbaro. In het openingsnummer The Grand Scheme geeft hij nog een mooie knipoog naar het verleden door stukjes van nummers van het debuutalbum door de intro te mixen. Daarna gaat met All We Are meteen het gas erop. Lekker uptempo met heerlijke solo’s op gitaar en toetsen.

Alle nummers zijn lekker aan de lange kant en bieden stuk voor stuk heerlijke instrumentale passages. Liefhebbers van bijvoorbeeld Pendragon, Arena, IQ, Silhouette, Jadis, Timelock, For Absent Friends, No Name, Arcansiel en Albion zullen hier zonder twijfel van genieten.

Toch heb ik wel wat kritiek op deze dubbelaar. Het gezegde ‘overdaad schaadt’ is hier wel van toepassing. Pakweg honderd minuten muziek is echt te veel in dit geval. Het tweede is dat werkelijk niet één nummer blijft hangen. Waar op het eerste album nummers dagenlang je kop niet meer uit gingen, ben je de melodieën op dit album direct weer vergeten. Er is niet één nummer dat er echt bovenuit steekt.

Maar goed, het is wel lekker! En, eerlijk is eerlijk, slechte nummers staan er ook niet op. Het is gewoon heerlijke ongecompliceerde muziek. Ideaal voor in de auto, in de sportschool of om thuis eens lekker hard te zetten. Maar, als je Skeem niet kent en deze kennismaking bevalt je, bestel dan zeker ook het debuutalbum.

Maarten Goossensen