Skin AlleyAlbum

Mocht ik ooit in een dronken of sentimentele bui geroepen hebben dat alles vroeger beter was, dan word ik daarvoor bij dezen gestraft. Want als er dit jaar nog een plaat uitkomt met een lelijkere hoes dan deze, dan wil ik die niet zien! Wát een kreng van een ding, zeg! Jammer van die aardige muziek die er achter schuil gaat, maar kunnen we alsjeblieft afspreken dat we dit nóóit meer doen? Fijn.

Onderhavig monstrum is de voorkant van een heel ander beest: een joekel van een dubbel-cd van het Britse folkjazzprog kwartet Skin Alley, een band die tussen 1969 en 1973 bestond. Alle muziek die in die jaren op het Amerikaanse label CBS is uitgebracht, is op deze twee schijven te vinden, ruim twee uur muziek uit de tijd dat álles nog beter was. Euh…

Denk aan een kruising tussen de eerste versie van Deep Purple en Van Der Graaf Generator, maar dan zonder gitaar en met een vleugje Moody Blues, afgemaakt met een toefje Doors. Op een bedje van Pink Floyd, maar dan op eigen sap. Zo iets.

Skin Alley kwam in de belangstelling door een ongenadig regime van spelen, spelen en nog eens spelen, meestal op gratis concerten die in die jaren in Londen te hooi en te gras werden georganiseerd. Voordeel was wel, dat de heren enorm goed op elkaar waren ingespeeld. Dat betaalt zich uit in deze stukken, goed gearrangeerde, sterk gespeelde jazzrock met een hoofdrol voor saxofoon en orgel.

Door dat instrumentarium is de band wel met handen en voeten gebonden aan zijn eigen tijd, zo gedateerd dat het weer tijdloos begint te worden. Daarbij is het prettig dat deze heruitgave, overigens lang niet de eerste, foutloos is opgepoetst. Bergen stof en ruis zijn op de studiovloer achtergebleven in een heldere, bijna moderne mix. Hulde voor de mensen van Esoteric, die het toch maar weer (op)gelapt hebben.

In welke zin is deze muziek eigenlijk relevant? Dat kun je je natuurlijk van elke plaat afvragen, maar in het geval van de uitgaven van Esoteric is de vraag gerechtvaardigd: ook hier gaat het immers om een band die door de tijd zo goed als uitgestuft is. Wie had dit gemist als Esoteric er geen brood in gezien had? Het antwoord moet toch zijn: zo goed als niemand. Of dat terecht is, is een tweede, want Skin Alley maakte, vooral op het eerste album “Skin Alley”, intelligente en toegankelijke muziek van hoge kwaliteit. De tweede plaat, “To Pagham And Beyond” is meer van de jazz en daardoor ligt het accent wat meer op improvisaties. Dat vind ik persoonlijk minder interessant. Even goed blijft er genoeg te genieten over: Een stuk als Tell Me zou ook van The Moody Blues geweest kunnen zijn en ook The Queen Of Bad Intentions is een meesterlijk nummer.

Maar als je het objectief bekijkt: alle elementen, van de toeterjazz tot en met de clavecimbelfiguurtjes, werden door tijdgenoten net zo goed of beter uitgevoerd. De liedjes zijn lang niet allemaal even origineel, sommige zijn – in de oren van nu – tamelijk grotesk, zoals het larmoyante Mother, Please Help Your Children of te banaal voor woorden, zoals de stamper (Going Down The) Highway.

Ondertussen is deze uitgave voor de liefhebbers wel van grote waarde, door de toegevoegde bonusstukken. Zo staat de eerste single Better Be Blind er op én de nooit uitgebrachte soundtrack voor de nooit uitgebrachte film “Stop Veruschka”. Op die stukken toont Skin Alley zich een bedachtzaam componerend gezelschap; nummers als Shower Music en Snow Music geven een mogelijke richting aan die de band nog ver had kunnen brengen als de heren iets langer hadden volgehouden.

26 Stukken muziek, 26 enkeltjes naar de muzikaal spannende vroege jaren ’70, dat moet dan maar de oogst zijn van dit volle album. Geen baanbrekende hoogvlieger, maar gewoon een heleboel mooie muziek. Beluister het niet in één zitting, dan heb je keer op keer een hoop plezier van je aankoop. En kijk in hemelsnaam niet te lang naar die hoes, je zou er blind van worden!

Erik Groeneweg