Skin AlleyAlbum

Kijk, dat Mark Powell van Eclectic Discs het debuut “Skin Alley” van Skin Alley remastert, kan ik me – gezien de licht klassieke status dat het werkje heeft gekregen – nog voorstellen. Dat hij de opvolger, deze “To Pagham And Beyond” meeneemt, kan ik me ook nog voorstellen. Immers, wellicht nemen de paar fans die het debuut kennen, deze onbekend gebleven plaat óók mee. Terecht overigens, maar dat zullen we zo zien. Wat ik echter niet snap, is dat Mark niet van de gelegenheid gebruik heeft gemaakt om ook het eveneens uitstekende “Two Quid Deal” ‘mee te nemen’. Misschien is het de ontiegelijk lelijke hoes (kijk maar hier).

Hoe dan ook, laten we vooral niet klagen, want “To Pagham And Beyond”, oorspronkelijk uitgekomen in december 1970, is een prima plaat en een terechte aanvulling op de collectie van de liefhebber van oude, zogeheten ‘proto’-prog. De stijl is hetzelfde gebleven. Ook op deze plaat brengt Skin Alley ons een aangename mix van jaren-zestig rock, vermengd met blues, jazz en klassiek. In tegenstelling tot het debuut – en dit is het belangrijkste verschil – staan de composities geheel in het teken van de muzikale capriolen van met name fluitist/saxofonist/gitarist Bob James en toetsenist Krzystof-Henryk Juskiewicz.

Een kniesoor zou derhalve kunnen stellen dat de composities van “To Pagham And Beyond” wat oeverloos zijn en focus missen. Dat is met name typerend voor Take Me To Your Leader’s Daughter (gewéldige titel trouwens), dat een onaflatende stroom van saxofoon en pianosolo’s over ons uitstort. Er zit zeker waarheid in deze constatering; ik vind het echter prettig om naar te luisteren. Buiten dat zijn de thema’s waarop de uitspattingen zijn gestoeld, mooi opgezet en ook de uitwerking ervan is prima. Gezien deze nieuwe stap is het ook niet verwonderlijk dat één van de composities een cover is. Walking In The Park is oorspronkelijk een liedje van Graham Bond. Het is typerend dat de wel érg gedateerd overkomende track tevens de zwakste schakel is op de plaat, de ronkende orgel van Juskiewicz ten spijt.

Het is aan de andere kant ook moeilijk om favorieten aan te wijzen. The Queen Of Bad Intentions kent een aantal prachtig gekozen tempowisselingen aan het einde van het nummer, maar ook de rommelige productie van Sweaty Betty vind ik lekker klinken.

Dit album was tevens het laatste album voor Sony. De tegenvallende resultaten qua verkoop ten opzichte van het debuut noodzaakten deze platenmaatschappij toentertijd Skin Alley te dumpen. Ergens valt daar wel iets voor te zeggen. Nogmaals, “To Pagham And Beyond” is een goeie plaat en feitelijk sterker dan het debuut. Doch het debuut is meer in focus, om het zo maar te zeggen. Deze opvolger mist richting, terwijl dat aan de andere kant ook wel de charme ervan is. Dat alles zorgt ervoor dat je met een dubbel gevoel naar deze plaat luistert. Dat zanger Thomas Crimble halverwege de plaat is vervangen door Nick Graham helpt natuurlijk ook niet. Het was een rommeltje binnen Skin Alley rond de jaarwisseling van 1971 en deze plaat laat dat duidelijk horen.

De remaster is uiteraard weer perfect verzorgd. Het werkje is zonder bonustracks, maar dat geeft ook weer niks natuurlijk. Ja, ik zou em ‘meenemen’ als je het debuut gaat kopen.

Markwin Meeuws