Sky ArchitectAlbum

Met het maken van progrock is nu eenmaal geen belegde boterham te verdienen. De getalenteerde mannen van Sky Architect ondervonden dat aan den lijve. Het was wellicht een reden dat de bandleden zich na het album “A Dyings Man Hymn” op andere – al dan niet commerciële – muzikale projecten wierpen. De forse rugwind die men na twee dijken van albums had en bleek uit een stroom van aandacht en vele optredens in binnen- en buitenland, was ook gaan liggen.

Verder gerijpt als mens en muzikant begon het eind 2012 weer te kriebelen. De heren reisden opnieuw af naar de binnenlanden van Zweden. Daar werkte het vijftal ver van de buitenwereld aan een nieuw album. Mij smaakte met een handvol andere liefhebbers als een van de eersten het genoegen een aantal nieuwe nummers live te horen. Dat was op zondag 26 mei 2013 in ’t Blok te Nieuwerkerk a.d IJssel. Het zou geen lichtjaren duren, maar toch nog vijf maanden voordat “A Billion Years Of Solitude” werd uitgebracht.

Voor de derde achtereenvolgende keer stelt de groep mij niet teleur. Opnieuw zijn grenzen verlegd en zelfs ruim overschreden. Het originele schijfje heeft een eigen karakter, maar put ook uit invloeden van Pink Floyd, King Crimson, Frank Zappa, The Flower Kings en Hawkind. Sky Architect ontstijgt zichzelf en betreedt het buitenaardse. Maar wat wil je met een thema als klassieke science fiction verhalen.

The Curious One is, zoals de titel al doet vermoeden, een bijzonder nummer. Met bijna twintig minuten is het een van de drie nummers die boven de tien minuten klokt. Zonder meer maatgevend voor de ruim zestig minuten die de luisteraar voorgeschoteld krijgt. Na een korte klassieke intro trakteren de luchtarchitecten je minutenlang op spacy geluiden en wonderlijke wendingen. Normaal gesproken zou ik als luisteraar afhaken. Maar op een of andere manier word ik hier het album ingezogen. Dus dit is het Zwarte Gat? Na een minuut of vijf zet de prettige stem van Tom Luchies me terug op aarde. Vervolgens ontvouwt zich een stuk muziek dat je moet ondergaan. Tempo- en sfeerwisselingen, harmonieuze samenzang op een laag van onder andere Mellotron maken dit tot een symfonisch bad waar iedere liefhebber graag een uurtje in wil dobberen.

Wormholes (The Inevitable Collapse Of The Large Hadron Collider) is een van de nummers die op 26 mei 2013 werd gespeeld. Wat in het voorgaande nummer in achttien minuten werd gestopt krijg je nu in gecomprimeerde vorm van bijna zes minuten voorgeschoteld. Puntig, zakelijk en strak, inclusief vindingrijke communicatieve bliepjes met buitenaardse bewoners.

Elegy Of A Solitary Giant is mijn persoonlijke favoriet, maar helaas een afrader voor de luisteraar met ADHD. Een intro dat bestaat uit een klassiek aandoend pianospel, spacy geluiden doorspekt met een stuk, dat doet denken aan the The Flower Kings. Harmonieuze samenzang en bugel (flügelhorn) gaan over in expressieve zang, wederom klassiek pianospel en shredded gitaarwerk. Sfeerwisselingen volgen elkaar in hoog tempo op. Het is alsof je in een mallemolen terecht komt die pas na tien minuten tot stilstand komt. Ik krijg amper de tijd om bij te komen. De naadloze overgang naar het instrumentale Jim’s Ride To Hell voert je naar een stuk spacerock, inclusief fluitend synthesizerwerk.

Na het complexe Revolutions wordt het album afgesloten met Traveller’s Last Candle. In twaalf minuten horen we enerzijds Sky Architect die we van voorgaande albums kennen. Anderzijds een variatie van rustige en bombastische passages en een stuk met gitaar ‘extra vaganza’.

Met “A Billion Years Of Solitude” heeft Sky Architect zichzelf opnieuw uitgevonden. Gelanceerd is hier een betere omschrijving. Ongetwijfeld met de verwachting dat deze muziek wordt opgepikt door buitenaards leven in een verre uithoek van het heelal. Nee, deze eenzaamheid is geen straf…

Hans Ravensbergen