Sky ArchitectAlbum

Met “A Dying Man’s Hymn” laat de Nederlandse progband Sky Architect hun tweede album van de tekentafel rollen. Nou ja, tekentafel? Hoe vaker ik dit 76 minuten durende werkstuk beluister, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat de composities puur op gevoel tot stand zijn gekomen. De heren zijn namelijk doordrenkt met kunde waardoor het de normaalste zaak van hun leven is om te denken in springerige vijfkwartsen en stuwende zevenachtsten. Op “A Dying Man’s Hymn” vloeit de olie dan ook rijkelijk.

Sky Architect breekt in 2010 door met hun debuut-album “Excavations Of The Mind”. De retro-prog op die plaat is van ongekende klasse en dat verrast menigeen. De band heeft wat dat betreft een reputatie hoog te houden. Vlak na de release van “Excavations Of The Mind” beginnen de voorbereidingen op dit album. Het overmatig creatieve vijftal gaat naar een studio in Zweden om deze opvolger op te nemen. Wat een briljant idee was dat. Deze nieuwe omgeving moet zeer inspirerend zijn geweest voor de band waardoor “A Dying Man’s Hymn” vooral anders klinkt dan zijn voorganger. Is het debuut nog een hoekige diamant te noemen; de nieuweling is een prachtig ronde parel. Hulde, want “A Dying Man’s Hymn” staat net zo op zichzelf als “Excavations Of The Mind”.

Een paar dingen zijn hetzelfde gebleven. De band zit nog steeds bij Galileo Records en de voorkant van de hoes is wederom getekend door Mark Wilkinson. Het feit dat de bezetting ongewijzigd is gebleven schept uiteraard nog het meeste vertrouwen. Gitarist (en tevens producer van de plaat) Wabe Wieringa staat ze weer fantastisch te raken. Dat kan hij omdat Rik van Honk zo lekker toetsen speelt, omdat de extreem getalenteerde Christiaan Bruin zo’n trefzekere drummer is, omdat bassist Guus van Mierlo het helemaal op z’n heupen heeft en omdat Tom Luchies het geheel zo smaakvol voorziet van zang en extra gitaarpartijen.

Een groot verschil met het debuut is dat de band met minder bravoure hun ding heeft gedaan. Hierdoor klinkt de band meer volwassen en dat past goed bij het intermenselijke concept van de plaat. Sky Architect neemt je mee in de gedachtewereld van iemand die stervende is. De persoon in kwestie heeft te kampen met zijn zonden. De teksten gaan over verlossing en het terugkeren van kwade geesten. Typisch is dat “A Dying Mans Hymn” eigenlijk veel lichter klinkt dan dat je op basis van het concept zou vermoeden. Ook een portie warmte en melancholie is de muziek niet vreemd. Dit komt vast en zeker omdat de plaat in Zweden is opgenomen. Het moet daar in de lucht zitten of anders in de aarde.

De muziek van Sky Architect valt hier makkelijk te vergelijken met die van Beardfish en The Flower Kings maar ook bijvoorbeeld met die van Focus, Echolyn en Gentle Giant. Dat is wel zo fijn. Het album biedt namelijk in eerste instantie niet echt veel houvast voor de luisteraar. De muziek schommelt regelmatig tussen bedaarde en roerige momenten en omdat er geen plaats is voor songmatigheid blijven de nummers pas hangen na veel luisterbeurten. En dan is er nog de architectuur van het album. De plaat bestaat uit drie suites die elk ook weer drie nummers bevatten. Eigenlijk zijn het epics binnen epics. Zou Sky Architect sowieso wel in staat zijn tot het schrijven van een cd met gewone liedjes? Opmerkelijk is ook dat elk tweede nummer van een suite dezelfde titel heeft, Melody Of The Air. En dat terwijl ze muzikaal toch behoorlijk verschillend zijn. Het is ook een beetje vreemd dat deze nummers achtereenvolgens expositio, explicatio en recapitulatio als subtitel hebben.

De eerste suite A Rustle In The Wind is erg mooi. Een gil en een paar King Crimson-achtige maten gaan een nummer vooraf dat door melodieuze gitaar en gedragen orgel prachtig wordt opgebouwd. Gaandeweg komt er steeds meer ritme in de suite en ook valt er af en toe wat meer heftigheid te bespeuren. De organische gloed die de hele tijd al over de muziek heen ligt, vindt zijn hoogtepunt in het zwierige The Campfire Ghost’Song waar de akoestische gitaar je meeneemt naar een gigantisch fraaie gitaarsolo.

De tweede suite Death’s Contraption is nog het meest muzikaal. De heren tonen aan heer en meester te zijn in de sky. I want to fly, want to see the world from up in the sky, but where do I go, let me find a place that no one knows. Zo heeft Melody Of The Air – Explicatio een prachtig gitaarthema en The Breach bevat met afstand de heftigste stukken van het album. Ook is er een indrukwekkende gastbijdrage van Maartje Dekker die op deze suite af en toe samen zingt met Tom Luchies.

De derde suite, het tamelijk korte Dream: Revelation, is met z’n reflectieve inslag een echte afsluiter. Er zijn veel akoestische momenten op piano en gitaar te horen, maar wat het meest opvalt zijn de memorabele refreinen van Hilodama’s Return. Deze zullen tot in lengte van dagen bij je blijven. Het leuke is dat Sky Architect eigenlijk nergens songmatig klinkt, maar als ze het dan een minuutje zijn, zijn ze vreselijk goed.

“A Dying Man’s Hymn” is de beste opvolger die “Excavations Of The Mind” zich maar had kunnen wensen. Het siert de band dan ook enorm dat ze niet twee keer achter elkaar hetzelfde album hebben willen maken. Het is maar goed dat voor de heren ook eigenzinnigheid de normaalste zaak van hun leven is.

Dick van der Heijde