Sky ArchitectAlbum

De Nederlandse progressieve rock band Sky Architect heeft in juni 2017 zijn vierde studioalbum, getiteld “Nomad”, uitgebracht via het platenlabel Freia music. Blijkens een door de band zelf vervaardigd persbericht was het oorspronkelijk de bedoeling om voor dit nieuwe album te focussen op minder complex materiaal, meer ‘song-based’ in hun eigen woorden. Daarnaast was het voor hen van belang het album samen als band te componeren, zoals ze dat ook op hun eerste cd, “Excavations Of The Mind” hadden gedaan, indertijd nog als studenten aan het conservatorium.

Dat nobele streven bleek in de praktijd een stuk lastiger uit te voeren: alle bandleden zijn uitgevlogen als gevolg van werk en verschillende woonplaatsen, waardoor het samen componeren en opnemen een behoorlijke opgave bleek. Uiteindelijk zijn ze er toch in geslaagd om op enig moment bij elkaar te komen waarna de creativiteit de vrije loop kon worden gelaten. Het originele plan van simpele, afgebakende songs werd aldus weer snel losgelaten, waarna de band weer terugkeerde naar de meer uitgebreide nummers. “Geen probleem, dit past ons blijkbaar het beste…” is het korte maar krachtige commentaar van de band. Waarvan akte.

Sky Architect is een jonge Rotterdamse band. Hoewel het label progressieve rockmuziek voor de hand ligt, prefereert de band het dat er zonder beperkingen naar hun muziek geluisterd wordt. Sinds de oprichting in 2008 werden drie albums uitgebracht, “Excavations of the Mind” (2010), “A Dying Man’s Hymn” (2011) en “A Billion Years of Solitude” (2013). Hun nieuwe album, “Nomad, hun vierde werk al weer, markeert een nieuw tijdperk. Een band om in de gaten te houden, de recensie van hun nieuwe album is een mooi begin.

Openingsnummer Wasteland kent een sterke start met afwijkende ritmes en een orgeltje dat je doet denken aan Gentle Giant maar dan een stuk steviger, prima drums van Christiaan Bruin. Het tempo gaat wat omlaag en wordt gevolgd door een dromerig stuk met solozang van Tom Luchies. Endless Roads is met ruim elf minuten één van de langste stukken op het album met een prachtig stuk flugelhorn van Rick van Honk, doet me denken aan het betere werk van Bill Bruford. Een spacey stuk gitaar in de omlijsting overlopend in steviger werk op gitaar met toetsen. Titelnummer Nomad is compleet anders qua muziek en structuur, een relatief kort en snel, bijna punky nummer met zang en koortjes, via een jazzy stuk weer terug naar prog, ongewoon maar zeker niet slecht.
Dune start mysterieus en donker, de stem van zanger Luchies is hier prima op zijn plaats, De ruimte tussen de noten wordt uitstekend benut, de melodieuze gitaarsolo van Wabe Wieringa sluit naadloos aan bij de sfeer van dit atmosferische nummer met stevige finale.

Sandwalker ook al weer zo’n lang nummer van ongeveer negen en een halve minuut en start met het bekende tegendraadse ritme en melodie die we zo goed kennen van Gentle Giant maar ook van Spock’s Beard. Een mooi prog stuk met Jan Akkerman-achtige gitaar stijl (!) wordt gevolgd door de soms wat bleke zang. De potentie is er zeker, het mag wel iets krachtiger van mij, hoewel ik me realiseer dat de vocalen bij een prog band altijd een bron van discussie zullen blijven. Sterk jazzy gevoel hier, mede ingegeven door de Bruford-achtige shuffle van Bruin op drums. Een gedurfde mix van prog en fusion.

Race To The Sun is het kortste nummer op het nieuwe album, een puntige song met heavy gitaar spel en teksten over de (rat) race waarin we leven. Afsluiter Into Singularity is met bijna twaalf minuten het langste nummer van de nieuwe cd. Meerstemmige zang, proggy gitaren, enigszins aan King Crimson refererend. De basgitaar van Guus van Mierlo keert op enig moment terug naar het thema van Race To The Sun. Behoorlijk heftig, complex en ambitieus, meerdere beluisteringen zijn noodzakelijk om de muziek volledig te begrijpen. Maar dan is er ook een hoop te genieten, wat dacht je van die wonderschone flugelhorn trompet, klasse. We are taking back control!

Vier jaar zijn inmiddels verstreken tussen het uitbrengen van hun voorlaatste en nieuwe album. Die lange pauze heeft goed gewerkt wat mij betreft. Het kwintet heeft een prima album afgeleverd met spannende en inventieve muziek op het kruispunt van prog en fusion, ruimschoots de moeite van het wachten waard. Complimenten ook voor het hoesontwerp van Christiaan Bruin, een intrigerend beeld wat prima aansluit bij de mysterieuze en eigenzinnige muziek van het vijftal. Ze hebben de controle weer volledig in eigen hand.

Alex Driessen