Sky Cries MaryAlbum

Elke soort recensie kent zijn eigen problemen. Hoe schrijf je een positieve recensie zonder daarbij de indruk te wekken dat je eventuele minpunten hebt verzwegen en dus geen gebalanceerde evaluatie hebt gegeven? Hoe schrijf je een negatieve recensie die niet overkomt alsof je alleen maar iets te ventileren hebt omdat je ’s ochtends de bus had gemist of bij de lunch de kroketjes in de kantine op waren? Het moeilijkst om over te schrijven echter, zijn platen die je grotendeels onverschillig laten. Je hoort dat de artiest capabel is en best iets te melden heeft en er zijn geen enorme missers die een negatieve recensie legitimeren, maar de muziek grijpt je niet. Een dergelijk album kun je hoogstens onderwerpen aan het soort behandeling die in het Engels ‘damning with faint praise’ – ‘veroordelen met geveinsde lof’ – wordt genoemd. “Taking The Stage | Live 1997-2005”, het live overzichtsalbum van de Amerikaanse groep Sky Cries Mary, is een plaat waarbij deze probleemstelling van toepassing is.

Sky Cries Mary maakt een vorm van progressieve trancehardrock/-metal die vooral in Amerika aftrek vindt. Hierbij moet gedacht worden aan een band als Leger de Main, die ook semi-elektronische, spacerockachtige (lees: tamelijk structuurloze) metal met zowel mannelijke als vrouwelijke repetitieve zang maakt. De muziek van Sky Cries Mary is opgebouwd rondom herhalende percussiepatronen en gitaardrones, waaroverheen Anisa en Roderick Romero in koor zingen. Hoewel Anisa Romero zeker niet onaardig kan zingen, zoals bijvoorbeeld blijkt uit haar solostukken in Don’t Forget The Sky, blijft ze in de samenzangstukken telkens net beneden haar bereik, wat haar stemgeluid niet ten goede komt. De zang van Roderick Romero is bovendien behoorlijk eentonig, wat er, in combinatie met de plastic synthesizerklanken, niet bepaald voor zorgt dat de muziek rijk klinkt. Remember Me The Wind, waar Anisa Romero het leeuwendeel van de zang voor haar rekening neemt, is meteen een van de mooiere nummers van het album.

De instrumentale gedeeltes zijn doorgaans beter te pruimen, maar nog steeds niet dusdanig dat het de mindere kanten van de muziek doet vergeten. William Bernhard is een verdienstelijk gitarist en weet met zijn loopjes en effecten met enige regelmaat te verrassen, maar hij zou beter tot zijn recht komen in muziek waar minder nadruk op de zang gelegd wordt – of de zang beter is. In The Ant, The Stars, The Owl And Its Prey, bijvoorbeeld, is het contrast tussen de gezongen coupletten en de instrumentale stukken aanzienlijk, waarbij het gitaarspel, toch het beste aan het nummer, nogal in de verdrukking geraakt. Het helpt ook niet dat er in de liveopnamen veel teveel galm op de zang zit.

En zo kom ik tot de conclusie dat Sky Cries Mary geen onaardige band is, maar ook zeker niet spannend is. “Taking The Stage” laat me grotendeels onverschillig. Ik hoor dat de artiest capabel is en best iets te melden heeft en er zijn geen enorme missers die een negatieve recensie legitimeren, maar de muziek grijpt me niet. Meer dan deze halfhartige conclusie zit er dan ook niet in.

Christopher Cusack