SkyAlbum

Het is niet voor niets dat de namen van John Williams, Herbie Flowers, Kevin Peek, Tristan Fry en Francis Monkman op de hoes van het titelloze debuut van Sky stonden, dat in mei 1979 op de markt kwam. De heren hadden allen al een behoorlijke staat van dienst. Zowel John Williams (akoestische gitaar) en Tristan Fry (percussie) waren (en zijn) voornamelijk bekend in de klassieke muziek, Flowers, Peek en Monkman met name in de popmuziek, waarbij symfonische rockfans Monkman het best kennen van de band Curved Air.

Begin jaren ’80 werd Sky vooral gezien als een geheel unieke samensmelting van klassieke muziek en popmuziek, een heuse cross-over, nooit vertoond, verrassend veelzijdig. Hoewel ik als 12-jarige via mijn vader en TOPPOP kennis nam van Sky, ging de verbazing langs me heen. Ik zou me kunnen voorstellen dat menig symfonische rockliefhebber van die tijd boos en verontwaardigd heeft gereageerd. Eveneens zal het menig punk en new wave-liefhebber rond die tijd tot razernij hebben gedreven. Immers, hadden we niet afgerekend met deze meuk, dit soort muzak?

Gelukkig hebben wij anno nu geen probleem meer met de eventuele hipheid van deze muziek ten tijde van het uitkomen van “Sky”, of het ontbreken ervan. Onze vrienden van het afstof-label Esoteric Recordings hebben het op zich genomen de gehele discografie van Sky onder handen te nemen, en dat doen ze zoals gebruikelijk voortreffelijk. Gezien het feit dat “Sky” maar een kort plaatje was, is er zat ruimte voor een bulk bonustracks, en heeft deze reissue zelfs een bonus-dvd, met daarop interviews, live-optredens, BBC-opnames en allemaal meer leuks.

Over de muziek zelf op het oorspronkelijke “Sky” kan ik eigenlijk kort zijn. Het oorspronkelijke kant 1 herbergt vijf korte deuntjes, die geen van alle een deuk in pakje boter slaan. Hoewel gelijk in de opener Westway al wordt gespeeld met de combinatie Williams (akoestisch) en Peek (elektrisch) en daarmee de stijl van Sky al direct wordt tentoongespreid, is het allemaal niet ontzettend spannend. Verderop is het aardig te constateren dat Peek net zo goed akoestisch gitaar speelt als Williams, als ze achtereenvolgens omstebeurt twee klassieke stukken arrangeren in Danza en Gymnopedie No. 1.

Veel interessanter is natuurlijk het bijna twintig minuten durende Where Opposites Meet, een geheel originele compositie door toetsenist Francis Monkman, en het stuk doet precies wat de titel aangeeft, een prachtige synthese maken tussen klassiek en pop. Het kent opnieuw prachtig akoestisch spel van Williams  en het toont waartoe de band in staat zou kunnen zijn. Aangezien er toch ruimte zat was op de cd, staat dit nummer ook als live-uitvoering op de cd, en die vind ik eigenlijk veel beter. De andere twee bonustracks doen denken aan de eerste vijf nummers, maar zijn zeker ook niet slecht.

Al met al is het debuut van Sky mooi, een voorzichtige vingeroefening. Maar is allemaal net te braaf, te voorzichtig, te aarzelend. Achteraf gezien is dit debuut natuurlijk niets meer dan een prelude op “Sky 2”, de fameuze dubbelaar die Sky op de kaart zou zetten. Daarmee vergeleken is “Sky” een slappe hap, maar daarmee doe je dit debuut ook weer tekort. Het is werkelijk een prachtige plaat, en als je dan toch “Sky 2” gaat aanschaffen, doe jezelf een plezier en neem deze mee.

Markwin Meeuws