SkybicycleAlbum

Bij de debuut-ep van Skybicycle heb ik een wat flauw stukje over luchtfietserij geschreven. Het blijkt echter dat een “skybicycle” domweg een aangepaste aardse fiets is waar je ondersteboven op kunt fietsen en dat dit afdoende is voor de illusie dat je de lucht befietst. Kijk, dat klinkt meteen een stuk meer realiseerbaar!

Iets meer dan twee jaar na het eerste levensteken komt deze Zeeuwse band met een volwaardig debuutalbum. We krijgen vijftig minuten muziek voorgeschoteld, verdeeld over negen nieuwe nummers (er wordt alvast geen materiaal van de “My Machine” ep gerecycled). Verder is het oorspronkelijke kwartet uitgebreid met toetsenist/fluitist Willem van Maanen. Daarmee is Skybicycle niet ineens een typische toetsenband geworden, maar hier en daar een stukje orgel helpt toch bij de inkleuring van het geluid, al wordt het er niet direct moderner op.

Het blijft lastig om iets echt zinnigs over de muziek van Skybicycle te zeggen. Het is nog steeds vrij beluisterbare alternatieve rock, met misschien iets meer melodie en ook iets meer proginvloeden dan voorheen. Ter verhoging van de feestvreugde wordt er nu en dan wat met soundscapes gespeeld. Er duiken af en toe wat Pink Floyd-echo’s op, maar het zijn daarmee nog niet de copycats die in ons aller favoriete genre helaas nog veel te vaak opgeld doen.

Geen vuiltje aan de lucht dus? Toch wel. Jammer genoeg lukt het de heren nog steeds niet echt om urgentie in de muziek te leggen. Er komen aardige stukjes voorbij, bij vlagen zelfs mooie stukjes, maar het is allemaal nogal tam en vrijblijvend. Een herkenbaar thema of een beetje samenhang is soms wel erg ver te zoeken. Daarnaast varieert de zang van Stefan Fokker van onopvallend op de momenten dat hij zich inhoudt tot bij vlagen tenenkrommend op momenten dat er kennelijk enige agressie gewenst is. Met het feit dat alle andere bandleden achtergrondzang voor hun rekening nemen en dat de meerstemmige stukken al wat meer overtuigen ligt de suggestie voor verbetering hier voor de hand.

Na een vrij trage start hebben Using You Again, Golden Rainbow en You Were Wrong allemaal wel hun momenten, maar een echt nummer met een kop en een staart dat van begin tot eind deugt, ontbreekt. Enkel het titelnummer – dat overigens niet echt een kwartier duurt, maar slechts, zó 1991, een stuk stilte bevat – heeft een enigszins memorabel thema. Al met al is het dus een wat magere oogst. De geluidskwaliteit van dit ‘eigen beheertje’ heb ik op “My Machine” al positief benoemd en die is nog onverminderd vrij goed. Fraai artwork kan aan de pluspunten toegevoegd worden. De kritische blik van een buitenstaander op de muziek, het scheiden van hoofd- en bijzaken en het desnoods domweg schrappen van die laatste, ontbreken helaas toch iets te veel.

We kunnen Skybicycle best nog even veelbelovend noemen. Maar het is toch wel te hopen dat een volgende plaat muziek bevat die gemaakt is omdat het moet, niet omdat het kan.

Casper Middelkamp