Sleepwalker SunAlbum

Niet heel vaak worden we bij Progwereld getrakteerd op progressieve rock uit Zuid Amerika. Onlangs deed collega Hans een mooie ontdekking met de Cubanen van Anima Mundi en zo zijn er nog wat meer goede bands uit het continent en de daarbij horende landen, maar overspoeld met goede prog worden we nog niet. Daarom is het meer dan welkom dat een klein label als Masque Records ons via wat omwegen weet te vinden. Dit resulteert namelijk in de kennismaking met Sleepwalker Sun, een band uit Brazilië.

Dit project is ontstaan nadat de band Revealing Web uit elkaar viel. Toetsenist van die band en grondlegger van Sleepwalker Sun, Luiz Gustavo Alvim, formeerde snel een nieuwe band met daarin zangeres Giana Araújo, die ook dienst deed in de genoemde band. En daarmee hebben we gelijk een opmerkelijk feit te pakken, daarover later meer. Op de website spreekt de band zelf over het musiceren van progmetal, maar daar zet ik toch zo mijn vraagtekens bij. Het is in mijn ogen vooral symfonisch met stevige en gevarieerde invloeden. De eerste track van dit album kent weliswaar stevige riffs, maar laat u daardoor vooral niet op het verkeerde been zetten.

De veertien minuten durende track Blindfold begint met melancholisch vioolgeluid gevolgd door een paar dreigende riffs die  als metal beschouwd mogen worden. Ja, dat is waar. Ook de technische solo’s zou je kunnen zien als progmetal, tot zover spreek ik mijzelf dus tegen. Een flink portie symfonische prog krijgt daarna de overhand, maar al snel wordt het nummer door het vele muzikale geweld een ondoorzichtige soep die gaat tegenstaan. Veel verschillende maatsoorten, veel tempowisselingen, vallende stiltes, dan weer melancholisch vioolgeluid. Nog steeds binnen die eerste track schakelen we net zo makkelijk over op symfonische rock met klassieke normen. U begrijpt het al, het is een beetje een rommeltje. De soms bijna hysterische duozang van Giana Araújo en gastzanger Fabio Guerrero helpt ook niet bij de acceptatie van het nummer. Beide vocalisten verliezen zichzelf in de track en aan dit nummer ontbreekt dus de hand van een meester die het allemaal binnen de normen houdt. Jammer, want in essentie wordt hier iets moois neer gezet. Ook in de overige tracks is het geluid wat ongepolijst en productioneel steekt het allemaal niet zo lekker in elkaar. Het klinkt zeker niet verkeerd maar de band geeft mij de indruk de luisteraar te willen overrompelen met veel techniek en stijlwisseling, waardoor een mooie cohesie ontbreekt.

Het brengen van verschillende stijlen blijft gedurende het album intact, maar om hier een stempel van ‘metal’ op te drukken gaat mij dus echt te ver. De band knipoogt naar Pink Floyd, maar daarentegen ook naar Dream Theater en zelfs wat Yes en Marillion. Het nummer Dead Flowers, één van de betere van het album, komt geenszins in de buurt van het heftige werk, maar hier weet zangeres Araújo mij eindelijk een beetje te imponeren. De toetsen op dit album zijn lekker gevarieerd, hebben een belangrijke rol en ademen soms de sfeer uit van de jaren tachtig symfo. Regelmatig hoor ik een Mellotron en Hammondorgel voorbij komen. Wellicht is het hanteren van de vele gastmuzikanten ook het euvel van deze band, die zorgen namelijk niet echt voor een homogene massa op het album.

Ik had u al gemeld dat ik nog terug zou komen op een opmerkelijk feit. Namelijk dat grondlegger Luiz Alvim tamelijk onvoorwaardelijk zangeres Araújo van zijn vorige band heeft meegenomen naar dit project. Wat  mij betreft opzienbarend, omdat de stem van Araújo alles behalve bovengemiddeld is. En dan druk ik mij nog redelijk positief uit. De kunsten van deze dame zijn mijns inziens tot een minimum beperkt en is op sommige momenten zelfs irritant te noemen. Nergens blinkt ze uit, hoewel er ook genoeg momenten zijn waar ze een voldoende scoort. Ik noemde u al Dead Flowers en misschien dan ook nog in de tranentrekkende ballad Jalen’s Eyes, wat overigens muzikaal geweldig is. Ze heeft regelmatig de neiging om door de neus te zingen, daarbij soms zelfs wat vals en ongetwijfeld een ‘eigen’ geluid dat je ligt… of  juist niet. Om u een indicatie te geven: haar stem is een beetje een mix van de twee zangeressen die de Nederlandse band Autumn kent of kende: de huidige zangeres Marjan Welman en haar voorgangster Nienke de Jong. Alleen beheersen die het vak toch aanzienlijk beter.

Hoewel er genoeg valt op te merken aan deze cd, zowel qua productie als de vaardigheden van de muzikanten, is dit wel een cd die mij geboeid houdt. De basis van deze band is een stevig blok met kwaliteit, vooral op instrumentaal gebied. Ondanks de minpunten ben je geneigd te blijven luisteren, vooral door de variatie in het album en ik kan het zelfs een groeidiamantje noemen. Wanneer er flink wordt gewerkt aan de scherpe randjes kan dit in de toekomst zo maar een band worden die we in de gaten moeten houden.

Ruard Veltmaat