Slow FallAlbum

Slow Fall is een kwintet afkomstig uit de stad Oulu in het midden van Finland en sinds 2016 actief. “Beneath The Endless Rains” is het eerste album van de Finnen. In 2017 bracht de band een ep uit genaamd “The First Ones to Fall”.

Grondlegger van de band is bassist en toetsenist Markku Kerosalo. Met het veranderen van het geluid is de band meerdere keren van line-up veranderd om in 2019 in zijn huidige vorm deze cd op te nemen. De band heeft het album zelfstandig geproduceerd en daar is wat mij betreft niets op aan te merken.

In essentie heeft deze band veel overeenkomsten met bands als Insomnium en in mindere mate met Secrets Of The Moon en Amorphis.  Hoewel de muziek van Slow Fall minder melodieus is en meer richting black en deathmetal gaat, komt Insomnium het dichtst in de buurt van het doorsnee Slow Fall geluid. De songs kenmerken zich hoofdzakelijk door stevige riffs aangevuld met blastbeats en hier en daar wat melodieuze toetsen, maar die krijgen nergens de overhand. Wat dat betreft zet de intro Resonance je gelijk op het verkeerde spoor, want dat kenmerkt zich door akoestische gitaar en een wervelende toetsenpartij.

Bij Across The Cold gaat het dan stevig van start, stevige riffs, beukende drums en grunts van zanger Markus Taipale. De zanger heeft een uitstekende strot, want alles komt heerlijk agressief uit zijn pijp. Zijn cleane vocals doen me regelmatig denken aan James Hetfield van Metallica. Luister maar eens naar Exile The Day, daar is de gelijkenis af en toe treffend, hoewel Taipale uit verschillende vaatjes kan tappen met zijn zang. Grunts, screams, cleane en gefluisterde zang, hij is van alle markten thuis.

Het melodieuze aspect binnen de composities wordt vaak vormgegeven door de gitaren waardoor de genoemde vergelijking met Insomnium is gerechtvaardigd, terwijl de riffs en opbouw van de composities vaak doen denken aan Secrets Of The Moon. Zo nu en dan gooien gitaristen Heikki Kakko en Juho Viinikanoja er een klassieke gitaarsolo uit waar de nodige variëteit uit ontstaat. Verwacht niet teveel van deze band qua originaliteit en diversiteit. Als ik één minpunt moet noemen, Slow Fall heeft hier en daar moeite met het boeiend houden van de songs en je te verrassen met een bijzonder aspect.

En toch verdient de band wat respijt, want naast het agressieve geweld is er zo hier en daar toch contrast te vinden. Bijvoorbeeld in Everything Left With Nothing, de afsluitende track van het album. Daar figureert een lieftallige dame in, genaamd Hanna Nenomiu, die met haar zang een vrouwelijk en poppy aspect toevoegt aan de song. Ook When The Suns Collide (lekkere gitaarintro) is een heerlijke song geïnspireerd op Alfonso Cuarón’s film “Gravity” en brengt de nodige melodie in combinatie met zowel cleane zang als screams en grunts. En het moet mij van het hart: Markus Taipale zou meer moeten doen met zijn gewone zang in plaats van zijn grunts. Zijn cleane zang is wat mij betreft intrigerend genoeg een heel album te boeien.

Hoewel dit zeker geen onaangename cd is had ik dit “Beneath The Endless Rains” wat meer diversiteit en variëteit gegund. Het toepassen van wat meer toetsen zou wat mij betreft al wonderen opleveren. Met die toegevoegde elementen zie ik een zonnige toekomst voor Slow Fall opdoemen.