Het zou best kunnen dat op deze cd een oogfractuur als metafoor dient voor een gebroken ziel. Gregg Johns, de grote man achter de Amerikaanse band Slychosis is namelijk psycholoog van beroep. Het zou natuurlijk ook kunnen dat ik het helemaal mis heb en zomaar wat zit te bazelen vanaf de koude grond. Het mooie hoesje (wederom een creatie van Wladimir Moldavsky) is hierover ook al niet duidelijk. Hoe dan ook, “Fractured Eye” is de vierde cd van de band en deze ligt enigszins in het verlengde van z’n voorganger “Mental Hygiene” uit 2010.
Wel heeft zich een aantal niet te missen veranderingen voorgedaan. Zo is de bezetting flink gewijzigd. Wat heet? Gitarist / toetsenist Johns heeft een geheel nieuwe band om zich heen geformeerd waarbij hij zelf ook de basgitaar bespeelt. Voor de leadzang is daar Tony White en het drumwerk wordt gedaan door Shannon Goree. Daarnaast is er nog een gastrol van Bones Joshua Theriot (Abigails Ghost) die evenals op het vorige album een flitsende gitaarsolo aflevert. Op deze cd mag hij zich laten gaan in Dreamscapes 2012 en dat brengt me gelijk bij de samenstelling van dit album. “Fractured Eye” komt met slechts vijf nieuwe composities en drie opnieuw opgenomen oudjes over als een doorstartalbum, alsof het om een belofte gaat voor de toekomst. Nou nee, zulke enerverende muzikanten zijn de nieuwkomers nu ook weer niet.
Bezettingswisselingen hebben altijd effect op het bandgeluid. Het segment hardrock is behoorlijk naar de achtergrond gedrongen, waardoor de neo-prog meer ruimte heeft gekregen. Van een koerswijziging zou ik niet durven spreken, daarvoor dabbert de muziek evenals op hun eerdere albums nog teveel rond in een poel van classic rock en jaren ’80 prog. De melodieuze kant van Johns komt meer dan ooit naar voren en dat maakt samen met de pakkende thema’s “Fractured Eye” tot een toegankelijk schijfje. Het is maar goed dat Johns een uitstekend muzikant is waardoor het nog loont om naar de composities te luisteren. De zang en de drums zijn vaak een dubbeltje op z’n kant. Niet dat het einde van de wereld daar is, maar toch. White komt met z’n vibrerende sixties stem nogal misplaatst over, bovendien zingt hij af en toe gewoon vals. En ook drummer Goree laat regelmatig horen dat hij het begrip subtiliteit niet bepaald uitgevonden heeft.
Van de vijf nieuwe nummers zijn opener The Sphinxter en het instrumentale Elegy for Christy nog het meest de moeite waard. Jammer genoeg laat The Sphinxter ook horen dat het album in de categorie goedbedoeld amateurisme valt. Er zijn leuke Alan Parsons-achtige passages en soms lijkt de muziek op IQ of Pallas, maar nummers als Elements, The Mariner en The Memory zijn gewoonweg tenenkrommend. Typisch is dat de laatste drie nummers een stuk overtuigender overkomen. Aan de remakes ligt kennelijk heel wat beter componeerwerk ten grondslag. Zo is Samuel 2012 een zeer fraai nummer, ook al is de zang niet altijd zuiver.
Ik moet toegeven dat ik toch met enig plezier naar dit album heb geluisterd en dat in de toekomst ook beslist vaker zal doen. De aantrekkingskracht van “Fractured Eye” liegt er blijkbaar niet om en dat is toch een beetje vreemd.
Dick van der Heijde