SlychosisAlbum

Slychosis is het opnameproject van drie Amerikaanse mannen te weten James Walker, Gregg Johns en Todd Sears. Noem het gerust een bandje. Deze uit Mississippi afkomstige muzikanten kennen elkaar al goed uit het verleden. Bassist Walker en gitarist/toetsenist Johns spelen al hun halve leven samen en Sears was drummer in een gezamenlijke band, Final Spin. Wat voor ons echter veel belangrijker is, is dat ze op dit titelloze debuut ongegeneerd de progger hebben uitgehangen. Dit door uiting te geven aan hun invloedsbronnen zoals The Beatles, ELP, Genesis, Alan Parsons, Pink Floyd, Rush en Yes.

Het eerste dat opvalt aan deze cd is die ongelofelijk goor klinkende bandnaam. Hoe verzin je het? Tja, het zal wel zelfverzonnen zijn, want op internet kwam ik niks tegen dat ook maar een beetje op het woord Slychosis leek en ik heb me suf gezocht. Zouden we hier te maken hebben met een band die zich vernoemd heeft naar een naargeestige voetschimmel of is Slychosis een nog onbekende variant op de taaislijmziekte? Had ik het moeten zoeken in de hoek van de psychologie omdat bandleider Gregg Johns daarin z’n professie heeft of is Slychosis een of andere term uit de paranormale wereld? Dat zou goed kunnen, want met dat laatste hebben de heren absoluut raakvlakken. Ik had er natuurlijk een mailtje aan kunnen wagen maar nee, ik houd liever alle opties open. Met die instelling hebben de mannen immers ook hun muziek neergezet.

Dit album zou kunnen gelden als een waar prototype eigen beheer album met z’n onbegrensde creativiteit en z’n goedbedoelde, maar veel te dunne productie. Onbevangen lardeert Slychosis hun niet-complexe jaren ’70 prog met elementen hardrock uit die tijd en heel veel psychedelica, maar er zijn ook neo-proggy toetsensolo’s en jazzy passages te horen. Ook maakt Slychosis veel gebruik van vocalisaties. Dan weer hoor je een vocoder, dan weer hoor je een geluidsfragment met stemmen.

Jammer genoeg zit er bij deze cd geen tekstboekje, want de tot de verbeelding sprekende fantasy / scifi-schrijfsels van Johns getuigen van intelligentie.

Het gedragen Samuel opent de plaat. Het bevat mooie Mellotronklanken, stemmige tokkels en diepe baspedalen. In het vlotte instrumentale gedeelte geven de heren – en dan met name Johns – blijk van een prima instrumentbeheersing. Johns verzorgt ook de leadzang en eerlijk gezegd vind ik dat een keuze bij gebrek aan beter. Zowel in Samuel als in o.a. Innerspace en Dreamscapes worden de pakkende zanglijnen voorzien van zijn hoge stem. Johns zingt intens en daardoor zitten de luisteraars soms wel met samengeknepen billen.

De eerste vier nummers kweken met hun songmatige toegankelijkheid behoorlijk wat sympathie. Deze is hard nodig gedurende de rest van het album, want dat is nogal wisselvallig. De heren weten er niet zo goed balans te houden tussen creativiteit en muzikaliteit. Ieder bandlid heeft z’n solonummer. Zo bestaat Wild Night in Calcutta slechts uit een pot gedrum met wat hinderlijk geklier van een digitale drumpad met daaroverheen een paar vervormde stemmen. Het is de bijdrage van Todd Sears. Hiermee wordt de tint van het album een stuk donkerder. Nummers als Cyber-Evil en het modernistische Meltdown hebben een grauwe industriële uitstraling die hen goed staat. Meltdown is zo’n nummer dat je bikkelhard moet draaien. Irritant ritme, irritante gitaar, irritante solo. Heerlijk.

Toch is dit een album dat meer sputtert dan spettert en dat is jammer. Het zit er allemaal best in, de fraaie polyritmische intro van Cyber-Evil, het lekkere orgeltje van Frosted Mini Suite en de fraaie Floyd fratsen in Until Then. Ook het sologebeuren van Gregg Johns in Glass 1/2 Full, waar hij akoestische gitaar met wat bas en Mellotron speelt, mag zich rekenen tot het rustpuntje dat menig album goed zou kunnen gebruiken.

Het laatste nummer heet EVP hetgeen Electronic Voice Phenomena betekent. Echte spirituele stemmen, blablabla. Na herhaalde beluistering viel het kwartje. Slychosis heeft een leuk plaatje gemaakt op een bovengemiddeld amateurniveau dat helaas te vaak moet lijden onder de drang apart te willen zijn. Het is evenals hun gore bandnaam: het is veel te veel verzonnen.

Dick van der Heijde