SmalltapeAlbum

Op het internet zijn verschillende plekken om je nieuwsgierigheid op het gebied van nieuwe bands en cd’s op peil te houden. Spotify, Facebook, Bandcamp, Discogs en zo hier en daar nog een sluimerend forum. De naam Smalltape komt voort uit de zoektocht naar nieuwe muziek via Musicmeter, een actief lid van dit forum maakte mij namelijk attent op dit project.

Smalltape is het synoniem voor een soloproject dat is opgericht door de Duitse muzikant en geluidsontwerper Philipp Nespital. Vanaf zijn vierde jaar was Nespital bezig in de weer met verschillende instrumenten als piano, gitaar en drums. Binnen zijn studio werkt hij vaak samen met gastmuzikanten als Otis Sandsjö, Christopher Zitterbart en Stephan Pankow (gitaar, ex-Toxic Smile). Nespital produceert naast zijn eigen muziek ook muziek voor films, reclame en projecten waarin vooral sfeer bepalend en belangrijk is.

In een live-situatie (en dus op podium) werkt hij veelal samen met Diego Caetano (drums), Alexandra Praet (basgitaar, toetsen, achtergrondzang) Omri Abramov (saxofoon) en Flavio De Giusti (gitaar, achtergrondzang). Zijn eerste album “Circles” is uitgebracht in 2011 en zijn tweede cd “The Ocean” in 2017. Hoe en waarom wij die albums hebben gemist kan ik u niet zeggen. Waarschijnlijk doordat de cd’s door Nespital in eigen beheer zijn uitgebracht en een sterk singer/songwriter karakter hebben. En zelfs die bestempeling is niet altijd doelgericht, want wat hij met de song The Purgatory Pug op zijn debuut-cd “Circles” brengt is pure progrock in de zin van het woord. Het artistieke The Mess In Me is dan weer meer een artistiek kunstwerk dan prog, maar sowieso knap gemaakt. Als een paal overeind staat het gegeven dat de muziek van Smalltape vooral op een gevarieerde manier gebracht wordt. De diversiteit die Nespital in zijn professionele loopbaan nodig heeft, gebruikt hij ook in dit project.

Het gaat in deze recensie natuurlijk over het derde officiële wapenfeit van Nespital en de zijnen, want “The Hungry Heart” heeft een ander karakter dan de voorgaande cd’s. Het geluid op dit album is op alle fronten meer elektronisch aangekleed dan de vorige twee cd’s. De muziek is bij vlagen filmisch te noemen (Burning House), maar kan op andere momenten ook flink swingen en rocken. In het mysterieuze Hunger vind je tijdens de intro zware pianoklanken en al snel is duidelijk de invloed van Steven Wilson te bespeuren. Een samenspel van basgitaar en toetsen bouwt zich daarna op via een jazzy intermezzo waarin strijkers de hoofdrol opeisen. Een gitaarsolo maakt het geheel op voortreffelijke wijze af. De track is gevoelsmatig geen progrock in de zin van het woord, maar vooral een belevenis op muzikaal gebied.

Het singer/songwriter aspect kleeft nog steeds aan de muziek getuige Our Desert, een nagenoeg akoestische song, heerlijk te beluisteren in een luie stoel in je woonkamer, al turend naar de regen die buiten onophoudelijk stroomt. Dat Nespital begaan is met de klimaatverandering, geestelijke gezondheid van de westerse wereld en racisme blijkt uit zijn teksten die hij zelf heeft geschreven.

De vergelijking met Porcupine Tree (en een scheut Archive) ligt voor het oprapen in One Day en bijvoorbeeld The Golden Siren. Een vergelijking die zo sterk is dat je bijna naar de wederopstanding van de voormalige band van Steven Wilson denkt te luisteren. Ook een project als Blackfield is herkenbaar in het werk van Nespital en zijn gastmuzikanten. Denk dan aan de dromerige intro en titeltrack van het album, maar zo zijn er meer momenten aan te wijzen op deze cd.

Een speciale alinea is gereserveerd voor het tweeëntwintig minuten durende epic Dissolution.
Muzikaal heeft de opbouw en de start van de song iets weg van Sylvan’s Artificial Paradise, waarin een man vertelt over zijn ervaring waarin hij wakker wordt in een nieuwe, veranderende wereld. Naarmate de dag vordert worstelt de man nog steeds met de verandering in zijn leven die hij niet kan plaatsen. Het blijkt om een geluid te gaan dat hij niet kan en wil negeren. Een vlotte piano onderbreekt het geheel en het filmische vervolg van de song geeft je een optimistisch gevoel mee; je wordt er vrolijk en opgewekt van! Orkestrale stukken worden afgewisseld met jazzy passages waarin de saxofoon een hoofdrol opeist. Kortom, er is veel te beleven op dit album.

Philipp Nespital is een ware meester in het opbouwen van bijzondere sferen en bouwt in elke track een andere ‘vibe’ op. Dat maakt de diversiteit van het album groot waardoor een specifieke stempelafdruk moeilijk te maken is. Belangrijk te weten is dat de kwaliteit overal op hoog niveau is waardoor je als luisteraar van begin tot eind geboeid blijft. Het is moeilijk te bepalen of we dit strikt onder de noemer ‘progressieve rock’ moeten plaatsen, maar van uitzonderlijke kwaliteit is deze cd zeer zeker.