SocratesAlbum

Conium is een plantengeslacht uit de familie der schermbloemen met de gevlekte scheerling als inheemse representant. Hoewel deze plant best sympathiek oogt, is hij zeer giftig. Het sap is naar verluidt gebruikt voor Socrates’ gifbeker. Dit verluiden inspireerde in de jaren ’70 een Griekse bluesrockband tot de bandnaam Socrates Drank The Conium. Deze naam werd later simpelweg afgekort tot Socrates. Het eerste album onder die nieuwe naam, “Phos”, vormt het onderwerp van deze bespreking.

Nu hebben we niet elke dag een plaat uit Griekenland ter bespreking. Sterker nog, de Griekse contemporaine muziekscene van de laatste vijftig jaar (met enige tolerantie: de Griekse progscene uit diezelfde periode) heeft eigenlijk maar één echt bekende representant en dat is Evangelos Odysseas Papathanassiou, beter bekend onder zijn artiestennaam Vangelis. En nou wil het toeval dat deze op dit Socrates-album een nadrukkelijke gastartiest is. Niet alleen levert hij een duidelijke bijdrage op de toetsen (waarop anders), ook tekende hij voor de productie.

Het product van deze samenwerking is een album dat naar Socratesbegrippen bijzonder soft en atmosferisch is en naar Vangelisbegrippen bijzonder rock’n’roll. De achterdochtige lezer vermoedt misschien vlees noch vis naar aanleiding van die omschrijving, maar gelukkig kan ik die zorgen per direct wegnemen. “Phos” is namelijk een bijzonder fraaie plaat: iets minder dan 37 minuten lichtvoetige toetsenprog met een aangenaam mediterraan accent.

Dat lichtvoetig en simpel niet hetzelfde zijn moge gevoeglijk bekend zijn. Andonis Tourkogiorgis en George Tradalidis vormen een archetypische prog-ritmesectie, waarover niettemin heel natuurlijk klinkende liedjes gelegd zijn. Nu ja, Mountains probeert misschien iets te hard om een symfonisch klapstuk te zijn, maar Queen Of The Universe en het instrumentale Every Dream Comes To An End zijn juweeltjes.

Zoals bij wat kleinere bands wel vaker het geval is, neemt Tourkogiorgis naast de basgitaar ook de zang voor zijn rekening. Zijn stembanden stelen wat minder de show dan zijn dikke snaren, maar een vergelijking met pakweg Demis Roussos (u weet wel, van Vangelis’ vorige rockavontuur, Aphrodite’s Child) ligt voor de hand en die vergelijking valt zeker niet per se in Tourkogiorgis’ nadeel uit. De vergelijking tussen “Phos” en “666” ook niet trouwens.

Het is fijn om Griekenland eens in een andere context te kunnen noemen dan die van economische wanorde, rellen of bosbranden. “Phos” stamt weliswaar alweer uit 1976, maar de recente re-release op Esoteric zet de plaat nogmaals in het zonnetje. Deze beker drink ik gaarne leeg. En nog eens…

Casper Middelkamp