Soft MachineAlbum

w

De comeback van Soft Machine is inmiddels alweer drie jaar een feit. Toen besloten John Etheridge, Roy Babbington, John Marshall en Theo Travis om de toevoeging ‘Legacy’ weg te laten. Travis had in 2006 de overleden Elton Dean opgevolgd, terwijl drie jaar later een ander oerlid, Hugh Hopper, overleed, waarna Roy Babbington terugkeerde. De basgitarist was lid gedurende een interessante periode van de band en speelde mee op het jazzy getinte “Seven” en de opvolgers “Bundles” en “Softs”. Het deze maand verschenen Hidden Details, waarmee Soft Machine onder die naam het eerste album aflevert sinds “Land Of Cockayne” (1981), roept juist van die trilogie uit de jaren zeventig herinneringen op. Is de cd-versie al enige weken verkrijgbaar, nu is ook een dubbel-lp uitgebracht door het Nederlandse label Toneflat, inclusief zes bonus tracks op kant 4.

De metamorfose die Soft Machine eind jaren zestig na het vertrek van zowel boegbeeld Kevin Ayers als drummer Robert Wyatt heeft ondergaan, behoort tot de meest avontuurlijke in de Engelse progressieve rock. Dat avontuur wordt op “Hidden Details” – gestoken in een hoes ontworpen door de van Porcupine Tree bekende Deense kunstenaar Lasse Hoile – weer opgepikt, maar gehuld in een transparante eigentijdse productie waarin er veel lijn in de melodieuze en jazz georiënteerde stukken zit. Stuk voor stuk roepen de composities een waar groepsgevoel op. Gelijk vanaf het titelnummer is het Soft-geluid herkenbaar, met een venijnige solo van Etheridge en een soepel spelende Marshall – inmiddels 77 jaar. Ground Lift en Night Sky zijn spannende en behoorlijk minimaal klinkende zoektochten, met Travis in de hoofdrol. Broken Hill is John Etheridges moment, net als het serene Drifting White, dat de derde plaatkant opent. Dat is het moment dat “Hidden Details” de proeve van bekwaamheid ruimschoots heeft doorstaan. Afsluiter Breathe combineert het dromerige fluitspel van Travis met het arsenaal aan percussie van Marshall: een broeinest van klanken die sterke herinneringen aan “Seven” oproept.

Dat er voor deze comebackplaat twee oude stukken worden afgestoft mag op zich geen verrassing zijn, maar de keuze daarvoor is dat wel. Out Bloody Rageous staat oorspronkelijk op Third, de voorlaatste plaat met Wyatt en heeft zich jarenlang op het podium geleend voor een breed uitgesponnen stuk vol improvisatie. The Man Who Waved At Trains legt de link met Mike Ratledge en de vorig jaar overleden gitarist Allan Holdsworth die rond 1974/1975 in korte tijd enorm zijn stempel op het groepsgeluid drukte. Dichterbij huis verloor Soft Machine onlangs de man in wiens studio “Hidden Details” is opgenomen: oud-Colosseum drummer en geluidstechnicus Jon Hiseman. Aan hem is de plaat ook terecht opgedragen.

De vier bandleden maakten in de laatste jaren op het podium al een vitale indruk en “Hidden Details” onderstreept dat volledig. Sterker nog, dit is in feite de plaat die Soft Machine had kunnen maken na “Softs”, ware het niet dat Karl Jenkins destijds in een moment van creatieve armoede alle aandacht binnen de band naar zich toetrok. Nu neemt Soft Machine revanche, mede dankzij de frisse wind die Theo Travis laat waaien. Met een kleurrijk en fascinerend album als resultaat.

Wouter Bessels