Soft Machine LegacyAlbum

Wat ooit in 2002 begon als de formatie Soft Works leidde in oktober 2004, na het vertrek van Allan Holdsworth, tot Soft Machine Legacy. De geschiedenis herhaalde zich, want net als in 1975 in het oorspronkelijke Soft Machine werd Holdsworth vervangen door John Etheridge. Samen met bassist Hugh Hopper, saxofonist Elton Dean en drummer John Marshall werden vele concerten gehouden, waarin het jaren zeventig materiaal van Soft Machine centraal stond in boeiende improvisaties, alsmede nieuwe composities. Na de dood van Dean in 2006 en die van Hopper twee jaar later, werden zij respectievelijk opgevolgd door Theo Travis en Roy Babbington. Met hun toetreden was de line-up van Soft Machine ten tijde van het “Softs”-album uit 1976 bijna dezelfde. Nieuwkomer Travis had naam gemaakt dankzij o.a. soloplaten, samenwerkingen met Steven Wilson in No-Man en diens Bass Communion-project en zijn plek binnen The Tangent van Andy Tillison. In oktober 2009 werd een grootschalige Europese tournee ondernomen, waarbij diverse concerten werden opgenomen. Een aantal stukken daarvan staat op “Live Adventures”.

Avontuurlijk is inderdaad het eerste dat te binnen schiet bij het horen van de meeste nummers op deze door Moonjune uitgegeven cd. Het kwartet is tegen het einde van de tournee zeer goed op elkaar ingespeeld en opener Has Riff II geeft de luisteraar meteen een kijkje in de keuken van deze – want laten we eerlijk zijn – nieuwe versie van Soft Machine. De roffels van Marshall en traag fluitspel van Travis leiden een boeiend uur luisterplezier in voor wie met name de Soft Machine-albums “Bundles” en “Softs” een warm hart toedraagt. Etheridge heeft in de afgelopen dertig jaar niets van zijn elan verloren en dat geldt ook voor de haast swingende baspartijen van Babbington. Theo Travis heeft met zijn tenorsaxofoonspel een typische Soft Machine-toon, die Karl Jenkins vroeger zo mooi de muziek inkleurde. Als hij in Grapehound tussen het gitaargeweld van Etheridge zijn haast venijnige spel laat horen, luistert dat weg als een soepel en soms behoorlijk heftig geheel. Veel opener klinkt het door Jenkins geschreven The Nodder, een typisch Canterbury-achtig werkje waarin met name Travis zich heerlijk thuis voelt en Etheridge de melodielijn speelt die Jenkins in de oorspronkelijke versie voor zijn rekening nam. Ook de uitvoering van Song of Aeolus is het vermelden waard. Klonk de uitvoering op “Softs” bijna als de Ice van Soft Machine, het arrangement van vorig jaar is kaler en kent een spannende opbouw. Marshall houdt met zijn brushes de sfeer heel ingetogen en Etheridge excelleert op gitaar. Ook andere oude favorieten zoals Gesolreut en het behoorlijk ingekorte Facelift tonen aan dat hier een band aan het werk is die niet oud werk één-op-één wil naspelen, maar er een eigentijdse en frisse draai aan wil geven, met gevoel voor precisie en ruimte voor elkaars bijdragen. The Last Day, een compositie van Travis, sluit het album op bijna atmosferische wijze af.

Deze vijfde plaat van Soft Machine Legacy toont aan dat de groep, met alle persoonlijke tegenslagen in de afgelopen vier jaar, nu een uitstekende bezetting heeft en er in de beste Soft Machine-traditie een geweldig geluid kan worden neergezet. De vraag of de afwezigheid van een toetsenist zo’n gemis is, kan met een simpel ‘nee’ worden beantwoord. Dankzij deze combinatie met gitaar en sax, bas en drums blijft het geluid mooi open en geeft het, zoals vroeger bij de groep het geval was, vaak geen overdadig of te vol resultaat. Samen met de uitstekende geluidskwaliteit van deze opnames is dit zonder meer een verplichte aanschaf voor ‘Soft-adepten’.

Wouter Bessels