Soft Monster bestaat uit twee mannen: Euan Drysdale bespeelt de toetsen en Alan Emslie verzorgt de drums en de percussie. “Floating” is het eerste album van dit duo en je begrijpt al dat het album volledig instrumentaal is. Een instrumentaal album staat of valt vaak met de productie. Indien deze niet goed is, kan het album eigenlijk al afgeschreven worden. Maar gelukkig is deze schijf op dit vlak er een om door een ringetje te halen. Hij is zo mooi vol en helder dat je regelmatig het gevoel krijgt dat je bij de muzikanten in de studio zit. Ooger begint met zacht toetsenspel en speelse percussie, waarna een strak drumritme en krachtig toetsenspel het overnemen. Alan Emslie is een begenadigd drummer. Zonder enige vorm van krachtpatserigheid verzorgt hij een solide basis met krachtig en afwisselend spel. Zwaar donker pianospel mengt zich in het spel terwijl Jan Hammer-achtige zweverige synthesizerklanken zich door de muziek verweven.
Da Monstas kent een lekkere jazzy basgitaarbasis (uit het toetsenarsenaal van Drysdale) en dito drums. Gastgitarist John Irvine laat lekker slepend melodieus spel horen en geeft het nummer net dat extra tintje. Diversen tempowisselingen zitten in de track verweven, maar steeds komen dezelfde stukken terug, iets wat in bijna elke track gebeurt. Pushing Free vind ik de beste track. Een lekker strak drumritme en weer die dominerende zwevende toetsen, gemengd met donker pianospel typeren dit nummer. Het nummer dreigt op een gegeven moment wat eentonig te worden, maar dan, na een korte schreeuw van één van de heren, mengt zich weer dat Jan Hammer-achtige zwevende toetsenspel in de muziek en lijken we even in een aflevering van Miami Vice te zijn gekomen.
Het langste nummer is Approaching The Ice. Een up-tempo track, doorspekt met mooi gitaarwerk. Er volgt een break met percussie en zacht zwevende toetsen. Door de galmende effecten krijgt het geheel een spacey tintje. Het nummer verloopt verder aardig dromerig en een stuk trager dan het vlotte begin.
De nummers zouden over het geheel gezien wel wat meer variatie en tempowisselingen mogen bevatten. Vaak worden stukken te lang aangehouden, waardoor de aandacht er moeilijk bij te houden blijft. Met name de nummers met gitaar erin zijn het meest geslaagd. Misschien een tip voor een volgend album om de gitarist een vast lid van Soft Monster te maken. “Floating” is een prima album, dat het vooral goed doet op de koptelefoon met een flink volume. Geen uitblinker, maar zeker erg aangenaam.
Maarten Goossensen