Sole RemedyAlbum

“Apoptosis” begint onheilspellend en mysterieus. De luisteraar wordt uitgenodigd om zich te begeven in de wereld die Sole Remedy heeft gecreëerd.  Naar aanleiding van Comatose zijn de verwachtingen hoog. De aangename spanning die ons net is voorgeschoteld, wordt bij het tweede nummer, Present Remorse, op een alles behalve subtiele manier doorbroken. Hier horen we direct een samenvatting van de rest van het album. Tot aan het eind van het album doet de band zijn uiterste best om goed in het gehoor liggende beukmuziek af te wisselen met subtiele stukken, zodat de luisteraar zich kan voorbereiden op het volgende beukmoment. Ik bedoel het niet onbeleefd als ik zeg dat er na het eerste nummer maar weinig verrassende momenten op het album staan. De afwisseling van verschillende soorten zangstijlen (zingen en brullen) wordt tegenwoordig niet meer als vernieuwend gezien.

Zo nu en dan doet de muziek aan “Obsolete” van Fear Factory en “The More Things Change” van Machine Head denken, maar het niveau van deze albums wordt niet gehaald. Daarvoor zijn de composities te standaard. Het geheel laat een anonieme indruk achter, waardoor de band zich niet onderscheidt van de vele andere bands die deze formule hebben toegepast. Dat is jammer, omdat deze Finnen wel degelijk laten horen dat ze iets in hun mars hebben.

Pas bij het zevende nummer, Apoptosis, horen we weer een Comatose-achtige spanning die de band op een hoger niveau brengt, gevolgd door een aangename verrassing… Wolf In Me begint wat voorspelbaar, maar levert al snel een reeks ongeforceerde afwisselingen af die het proghart al sneller doet kloppen. Ook Solace heeft – hoewel in wat mindere mate – die kwaliteit.

De clichés vliegen je om de oren, maar Sole Remedy heeft met “Apoptosis een heel degelijk album uitgebracht. Voor authentieke en uitdagende muziek, kunt u beter even verder zoeken.

Manuel Huijboom