Het Belgische Solitude Within is een in 2014 opgestarte female fronted metalband en heeft met het debuutalbum “Disappear” een indrukwekkend werkstuk afgeleverd. De vijf bandleden mikken met hun eersteling op een fanschare die gecharmeerd is van bands als Nightwish, Delain, Within Temptation en Epica.
Dit kwintet brengt toegankelijke symfonische metal die overeenkomsten kent met de genoemde bands, maar een minpuntje van dit album is dat je nergens echt wordt verrast. Dat klinkt in beginsel als hét voorbeeld van een dertien in een dozijn band, maar toch is de muziek van Solitude Within nergens saai. Het album is een groeier te noemen en na een paar luisterbeurten ga je steeds meer elementen waarderen. De cd is vooral kundig en prettig gecomponeerd en de productie is van een hoogstaand niveau, zo zelfs, dat het wat mij betreft wel iets rauwer had gemogen. Hier krijg ik toch abrupt ‘kleurplaat neigingen’ van; het geheel is zorgvuldig binnen de lijntjes gekleurd.
Zelfs de vette en agressieve riffs klinken nog uiterst correct en sophisticated’. Als je op You Tube naar een live show van de band kijkt, speelt men ook op de bühne buitengewoon gedisciplineerd en geconcentreerd. De orkestraties, de riffs, de toetsen, alles klinkt tot in de puntjes doordacht en uitgewerkt. De songs liggen prettig in het gehoor maar sommige melodieën klinken iets té bekend in de oren, hoewel ik de formatie niet aanwijsbaar kan betrappen op knip- en plakwerk van andere bands binnen het genre. En dat is knap, want de laatste tien jaar heb ik er een heleboel gehoord. Goed voorbeeld is de intro van Morrigan, een flesje wijn voor diegene die de vinger op je juiste plek weet te leggen, zo bekend komt de melodie voor. Een ander woord wat je in deze kwestie dan kan gebruiken is dat de band zo nu en dan clichématig klinkt.
Zangeres Emmelie Arents is een speciale alinea waard in deze recensie, zij beheerst haar vak tot in de puntjes. Spreekwoordelijk gezegd kleurt zij van de bandleden het beste met de potloden. Ik mis af en toe een stukje rauwheid en felheid waardoor zij meer beleving in de songs zou kunnen creëren. Het is ontzettend verzorgd allemaal. De articulatie, het spraakpatroon en de klankkleuren doen sterk denken aan de zang van Delain zangeres Charlotte Wessels. Ook de stemklank van Arents op zich zelf wekt referenties met Wessels op, maar de techniek en uitspraak die zij hanteert doen dat nog meer. Wellicht kan haar stem nog wel wat training gebruiken, want live lijkt ze qua stemomvang niet helemaal voluit te kunnen gaan in de met kracht aangezette passages. Daar tegenover staat haar prestatie op het nummer Paralyzed. De in essentie brute track wordt omgezet in pure emotie door de kwetsbare en fragiele zang van Arents. Ook hier werkt de loepzuivere productie weer aan mee.
Eerder in de recensie gebruikte ik het woord ‘helaas’ en daar sta ik nog steeds achter. Wanneer er iets meer frivoliteit, progressiviteit, noviteit of bijzonderheid in de composities toegepast zou zijn, hadden we rekening moeten houden met een aanstormend talent binnen de female fronted metal. Met dit album ben ik daar nog niet helemaal van overtuigd. Dat neemt niet weg dat deze cd een aankoop waard is voor de liefhebbers van het genre, kwaliteit is onmiskenbaar aanwezig.
Ruard Veltmaat