SolstafirAlbum

De lijn met minder metal meer post-rock die werd ingezet op het sfeerrijke “Ótta” wordt na drie jaar op “Berdreyminn” door Solstafir verder doorgezet. Dus geen ijskoud IJslandse metal met grunge meer die we nog tot aan “Svartir Sandar” hoorden, maar meer strijkers en koortjes en minder gitaargescheur. De doorleefde zangstem van Aðalbjörn Tryggvason die door merg en been gaat, is gebleven. Stoïcijns blijft hij ook hier weer in zijn eigen moerstaal zingen. Geen idee waar de teksten over gaan, google translate geeft menigmaal geen Nederlandse vertaling prijs, maar het IJslands past perfect bij wat je bij deze muziek mag verwachten. Als er een etiket op valt te plakken zou ik het Heavy Atmospheric Post-Prog meegeven. Kortom “Berdreyminn” brengt meer wanhoop en mistroostige sferen en minder gitaargeweld. Tel daarbij op dat er minder up tempo nummers en meer in een lagere versnelling gebrachte nummers zijn, dan voel je al aan dat alleen het Noorderlicht nog het enige zonnestraaltje is in het leven van deze IJslanders.

Het vlotte openingsnummer Silfur Refur betekent zilveren vos. Nou verliest een ouwe vos wel zijn haren, maar niet zijn streken. De haren van deze heren zijn nog niet grijs, maar de streken lijken ze wel wat verleerd. Het is allemaal net wat simpeler en toegankelijker dan voorganger “Ótta”. Dat ligt mijn inziens voornamelijk aan nieuwe drummer Hallgrímur Jón Hallgrímsson. Hij is wel heel erg beperkt bezig met zijn pats pats boem getimmer. Alleen in Hula en Hvit Saeng geeft hij op het eind wat roffeltjes weg. Gelukkig valt er genoeg te genieten. Blafjall is naast Ísafold het enige up-tempo nummer en hier gaan de gitaarscheuren even open. Op Ísafold stapt bassist Svavar Austman zowaar even uit zijn comfortzone en trommelt en passant een heerlijke funky baslijn eruit die neigt naar Frankie Goes To Hollywood. De paar spaarzame toetsen die voorbij komen lijken zo uit de jaren ’80 van Depeche Mode te komen. Wat de zanger Aðalbjörn Tryggvason in Hula is overkomen weet ik niet, maar het klinkt hartverscheurend dramatisch, wat een geweldig emotioneel gezongen lied! Hij zingt de ellende van zich af in Naros om halverwege om te slaan in een rechttoe rechtaan rock nummer met de bekende Solstafir sound. Durafjior kent een heerlijke Gilmour-esk gitaar lick die net zo traag wegglijdt als een gletsjer op de Vatnajökull. Over witte deken (Hvít Sæng) gesproken, dit nummer glijdt in een aftands rocknummer net zo lekker door zoals Uriah Heep in hun beste dagen kon. Laat je niet misleiden dat Ambatt start als een simpel liedje. Het eindigt namelijk heel lekker in een post-rock outtro.

Ik zie het al met al toch als een uitstekend album. Zo toegankelijk is Solstafir op dit nieuwe album namelijk nog nooit geweest. Wellicht biedt dit een nog groter publiek dat ze na al die jaren verworven hebben. Want wat als Solstafir dit album in het Engels ingezongen had zoals ze grotendeels op “Köld” en “Masterpiece of Bitterness” deden? Of zoals ze op IJsland zeggen hvað ef?

Jos Driessen