SolsticeAlbum

“Circles” is de derde cd van het gepassioneerde Solstice. In tegenstelling tot de heruitgaven van ‘Silent Dance” en “New Life” is die van “Circles” een enkelaar. Wel is dit uit 1996 afkomstige album door Festival Music nu ook als ‘Definitive Edition’ op de markt gezet. “Circles” is evenals de vorige twee platen subliem ingekleurd met expressieve partijen en ook op compositorisch vlak is de lijn van de gloedvolle melodische prog smaakvol doorgetrokken. Dit neemt niet weg dat deze derdeling het meest toegankelijke materiaal van Solstice bevat en dat er tevens met Sacred Run ruimte is voor hun meest hectische nummer ooit.

Wederom komt Solstice met een aantal bezettingswisselingen op de proppen. Zo komt de  ervaren ex-Jethro Tull-drummer Clive Bunker bij de band om de eveneens door de wol geverfde Peter Hemsley te vervangen. Hierdoor blijft de ritmesectie samen met de immer zoemend spelende bassist Graig Sunderland ook op “Circles” van uitmuntende klasse. Tevens is er in de persoon van Emma Brown een nieuwe zangeres. Deze verandering heeft ook al geen schokkend effect met zich meegebracht. Ze heeft namelijk dezelfde soort mooie, lieve en soms wat kinderlijke stem als haar voorgangster Heidi Kemp. Vaak klinkt de stem van Brown meerdere malen tegelijk en dat past goed in de broeierige sfeer van de muziek. Regelmatig moet ik wat dat betreft aan de Braziliaanse band Sagrado denken. Dat zijn trouwens ook van die eko-proggers.

Meezingen

Het album begint en eindigt instrumentaal. Tussen het vurige Salú en het reflectieve Coming Home draaien vijf nummers hun rondjes. Tekstueel gaan ze over de manier waarop wij met onze aarde omgaan. Dit heeft zich geuit in overwegend repetitieve muziek op een heerlijk haast hypnotiserend ritme. De thema’s van bas, toetsen, viool en gitaar zijn dan ook vaak sequensachtig van aard en de zang is ook nogal oneliner-achtig, dus veelal meezingbaar.

Het titelnummer bevat een welkome passage die geheel nieuw is voor de band, terwijl het nummer in eerste instantie juist overkomt als ‘onmiskenbaar Solstice’. Te horen valt een tamelijk ambient stuk met een gesproken geluidsfragment, atmosferische toetsen en een stuwende bas. Dit  experimentje heeft buitengewoon goed uitgepakt. (Ter info: het geluidsfragment en het nummer zelf betreft een weergave van de befaamde Battle Of The Beanfield in 1985 bij Stonehenge, red.)

“Circles”dankt zijn toegankelijkheid grotendeels aan twee nummers, te weten: Soul To Soul en Thank You. Soul To Soul is een fonkelende ballade met een prachtige zanglijn die gemakkelijk  aanspreekt. Het nummer is doorbloed met het intense gitaarspel van Andy Glass en de bluppende bas van Graig Sunderland. Het lijkt me overigens dat je de plank niet mis slaat als je een lichte jazzfeel in hun spel  en in de toetsenakkoorden bespeurt. Thank You daarentegen is een heel ander verhaal. Het is een mid-tempo brokje vrolijkheid met robuust gitaarspel. Beide nummers hebben die zalige Solstice-integriteit die je ook terugvindt op hun eerdere platen.

Solstice heeft vaak een warme intimiteit, zo ook “Circles” en dan met name het prachtige Medicine. De ingetogen klanken ervan zijn echter stilte voor de storm. Als het eerdergenoemde Sacred Run zich aandient, draait de wereld helemaal door. Solstice weet precies de juiste hoeveelheid hectiek en weerbarstigheid in dit nummer aan te brengen. De denderende drums, de echoënde zang, de snerpende viool en de obstinate gitaarsolo, alle zorgen ze dat Solstice nergens uit de bocht vliegt in hun enerverende escapes. Het nummer heeft trouwens een giga-proggy finale met heerlijk slepend gitaarspel.

Schoenendoos opnamen

De ’the definitive edition’ telt vier bonustracks die elk op hun beurt wel aardig zijn. Na het zeer geslaagde “Circles” mag de luisteraar dan nog even napuffen bij enkele schoenendoosopnamen van o.a. Medicine dat gezongen wordt door Heidi Kemp, of  het onbekende Freedom, een niet zo veel zeggend stukje folk. De bonustracks doen in elk] geval geen afbreuk aan het geheel.

Geconcludeerd kan worden dat deze heruitgave van “Circles” balanceert tussen een must voor de fan en een aanrader voor iedereen.

Dick van der Heijde