Solstice CoilAlbum

Al het goede komt in drieën en zo is het ook in de Israëlische progmetal scene. Deze telt twee grote namen, Subterranean Masquerade en Orphaned Land, terwijl nummer drie in aantocht is. Solstice Coil is beïnvloed door bands als Radiohead, Muse, Porcupine Tree, Oceansize, The Mars Volta en Dream Theater. Dat dit een grote mate van creativiteit en eigenzinnigheid vergt lijkt me duidelijk. Het levert Solstice Coil hoe dan ook het predicaat ‘veelbelovend’ op.

De band wordt in 2001 opgericht onder de naam Solstice, maar als later blijkt dat er al een band is met die naam, wordt Coil eraan toegevoegd. Na een album met alternatieve rock in 2005 en een plaat vol stevige neoprog in 2011 klopt het gezelschap nu flink op de deur met “Commute”, hun derde album. “Commute” is een werkstuk met een mix van prog en metal. Ook is er zo hier en daar een jazzy overtoon te horen of een beetje elektronica. Wees gewaarschuwd; zodra je de deur open doet word je gegrepen door een enorme dadendrang. Je kan niet heen om de bezieling, de hartstocht en de puurheid waarmee een ieder staat te spelen. Dat is een pluspunt in het kwadraat en daar wil je in rond baden. De ronde warme gitaartonen die Opher Vishnia aan z’n instrument weet te ontlokken, zijn fenomenaal en de doorleefde zang van Shir Deutch is ook buitengewoon gewenst. Slechts in één nummer vergaloppeert de band zich enigszins. Jammer genoeg is dat al in New Eyes, het eerste nummer. Hier gooit men niet de juiste olie op het vuur met als gevolg dat de compositie nogal onrustig klinkt en van de hak op de tak springt.

In de nummers daarna zit veel meer stroomlijn en wordt het beluisteren steeds meer een boeiende aangelegenheid. De melodische gitaarlijn van Forget You Ever Saw Us werkt absoluut als katalysator. Spontaan staat er steeds een big smile op mijn gezicht als de teller 0:50 aangeeft.

De band excelleert in een paar goed opgebouwde nummers die een balladeachtig thema hebben zoals Shuffle The Cards, Her Silent Silhouette en Meltdown. Hierin verdient het gelaagde toetsenwerk van Shai Jallin, die ook speelt in Subterranean Masquerade, zeker de nodige pluimen. Zo komt hij met een lekker orgeltje in het broeierige Meltdown. De muziek is constant in beweging. Je kan dan ook nergens gedachteloos zijn. Het album klinkt dan weer toegankelijk als Enchant, dan weer intens als Pain of Salvation. Solstice Coil neemt je overal mee naar toe. Voorafgaand  aan het schrijven van het album is de band op tour geweest in India en dat is te merken. De band is sterk in het kolkende The Bargain waar de intro lekker pittig is en de refreinen dat bijtende van Man On Fire hebben. Het geheel heeft een lekker deinend ritme dat goed bij het Aziatische  land past. Het uitstekende niveau van het materiaal blijft tot en met het laatste nummer gehandhaafd. Wel heeft Nowhere niet echt de uitstraling van een hekkensluiter. “Commute” verdient het te sterven in schoonheid. Een mooi stukje piano of akoestische gitaar had dan ook buitengewoon goed gepast.

Solstice Coil is een band waarvoor je de deur open wil doen en niet alleen dat. Het is een absolute aanrader deze wagenwijd open te houden, want er kunnen mooie dingen gebeuren in de komende tijd.

Dick van der Heijde