Solstice CoilAlbum

Er was een tijd dat we elkaar bij Progwereld aanstootten en zeiden ‘joh, ik heb nu progrock uit Cuba of Oezbekistan of Chili’. Ik mis in de kleuren van de progregenboog nogal wat landen uit Afrika en Azië, maar voor de rest is de progscene anno nu al een tijdje zo mondiaal dat het feit dat Solstice Coil uit Israël afkomstig is hooguit reden is voor schouderophalen, als het al een reactie veroorzaakt. Immers, minstens de helft van Blackfield komt uit Israël en het land heeft een lange en rijke traditie in het aanleveren van hoogwaardige symfonische rock.

Het vijfkoppige Solstice Coil kan er zonder moeite aan worden toegevoegd. Het in een prachtige hoes gestoken “Natural Causes” is hun tweede cd en het artwork laat zich ook als een poster uitvouwen, zodat je op je gemak alle details kunt bestuderen. Daarbij valt op dat Tel Aviv blijkbaar een heel vreemd station heeft, met een enorme boom en tal van raadselachtige figuren die op de trein staan te wachten. Sommigen hebben zelfs hoofden als grafzerken, wat natuurlijk een verwijzing is naar het liedje Walking Graveyards. Zo is heel “Natural Causes” een aangename zoektocht naar waar precies op de hoes het liedje verbeeld staat.

De stijl waar Solstice Coil voor kiest is het poppy soort neoprog waar tien jaar geleden (of was het meer?) Nederlandse bands als For Absent Friends en Timelock patent op leken te hebben. Het is het soort schaamteloze, haast campy neoprog waar het vroegere SI-Music van zou watertandend. Dat maakt om te beginnen dat “Natural Causes” heerlijk gedateerd klinkt en de uitstekende productie doet daar niets aan af.

In tegenstelling tot hun Engelse collega’s Tinyfish verliest de band zich gelukkig niet in één of ander ambitieus of oeverloos concept, hetgeen het luisteren moeilijker maakt. En in tegenstelling tot hun Engelse collega’s Credo komen ze ook niet om de haverklap met een gitaar- of toetsensolo aanzetten. Nee, deze Israëlische heren – hun fans moeten wel zoeken binnen de bovengenoemde groep – blijft verfrissend goed binnen de hun zelf opgelegde grenzen. Ze nemen daarmee het risico als enigszins eenvormig over te komen. Aangezien Shir Deutch een wat nasale stem heeft, loopt de band het gevaar dat alles een beetje op elkaar gaat lijken. En het klopt dat na het ijzersterkte begin Questions Irrelevant, dat overloopt in de grappige coda Outcome Inevitable (de Israëliërs hebben de gave grappige, gevatte titels voor hun liedjes te bedenken), de boel langzaam een beetje inzakt. Hoewel I Know en Human Again geweldige songs zijn, zakt de plaat een klein beetje in met zwakkere tracks als Singalong Deathtrap en Walking Graveyards, hoewel de titels nog steeds veel goed maken.

Men herpakt zich gelukkig met het geweldige Too Many Regrets, waar ze zowaar iets van eigen stijl na lijken te streven. Misschien moeten ze toch bij een toekomstige plaat iets meer de lengte ingaan wat betreft de nummers. Vooral de korte gitaarsolo van Opher Vishnia halverwege smaakt naar meer. Hoewel ook Moral Oxidation een erg sterk nummer is, slaat de vermoeidheid rond dit nummer wel toe, reden waarom het een erg goed idee is de resterende nummers op te leuken met een heus strijkkwartet, dat tegen het einde van de plaat nét die extra dimensie aanbrengt. Ja, de heren van Solstice Coil, allemaal nog onder de dertig jaar trouwens, hebben heel goed nagedacht over de trackvolgorde.

Al met al is dit een prima product uit het land van melk en honing en ik zie uit naar meer materiaal van deze veelbelovende groep!

Markwin Meeuws