Solstice

New Life

Info
Uitgekomen in: 1993
Heruitgave: 2007
Land van herkomst: Groot-Brittannië
Label: Festival Music
Website: http://www.solsticewebsite.com/
MySpace: http://www.myspace.com/solsticeuk
Tracklist
Cd 1:
Morning Light (3:48)
Guardian (10:44)
The Sea (6:54)
New Life (4:57)
Pathways (5:07)
Journey  (10:05)
Cd 2:
New Life (3:42)
Spirit (3:08)
Morning Light (3:03)
Return Of Spring (7:49)
Pathways (7:46)
Sunrise (4:20)
Peace (6:48)
Earthsong (6:07)
Cheyenne (5:30)
Brave New World (9:24)
Chicken Train (4:36)
Time For A Toke (2:38)
Guardian (11:17)
Marc Elton: viool, toetsen, zang
Andy Glass: gitaar ,zang ,programmering
Pete Hemsley: drums
Heidi Kemp: zang
Craig Sunderland: bas
Met medewerking van:
Ken Bowley: basgitaar op cd 2
Barbara Deason: zang op cd 2
Mark Hawkins: bas en bas pedalen op cd 2
Martin Wright: drums op cd 2
The Cropredy Set (1998)
Circles (1996)
New Life (1993)
Silent Dance (1984)

De heruitgave van “New Life”, het briljante tweede album van de Britse band Solstice is geconstrueerd volgens hetzelfde principe als dat van “Silent Dance“, het fraaie debuut van de band. De zogeheten definitieve editie is ook hier weer een dubbel-cd met op de eerste schijf het oorspronkelijke album en op de tweede de bonustracks. Het is een goede zaak dat Festival Music de gehele catalogus van de melodieuze progband opnieuw heeft uitgebracht. De luisteraar (en dat zal vaak een fan van Camel of Renaissance zijn) is er een dienst mee bewezen en het is altijd fijn wat historische ditjes en datjes over een band te vernemen.

“New Life” stamt uit 1993 en met de wetenschap dat “Silent Dance” al van negen jaar daarvoor is doet dat je afvragen wat er in die tussentijd dan toch gebeurd is. De liner notes van deze heruitgave vertellen je het verhaal.

Al enkele maanden na de release van “Silent Dance” verlaat zangeres Sandy Leigh de band en korte tijd  later houdt ook bassist Mark Hawkins het voor gezien. Vooral het vertrek van Leigh raakt het publiek diep, temeer daar haar opvolgster Barbara Deason er maar weinig van bakt. Een jaar na hun debuut gooit de band de handdoek dan ook in de ring. Jarenlang ziet het er naar uit dat Solstice  kan worden bijgezet in de galerij der eendagsvliegen totdat gitarist Andy Glass in 1993 de band letterlijk en figuurlijk nieuw leven inblaast. Samen met die andere oudgediende toetsenist / violist  Marc Elton formeert hij een nieuw Solstice. Naast Glass en Elton bestaat die band uit een nieuwe zangeres Heidi Kemp en een nieuwe ritmetandem Graig Sunderland en Pete Hemsley. Het gezelschap verrast vriend en vijand met het album “New Life” dat zomaar uit het niets lijkt te komen. De composities dateren echter al uit de jaren ’80, de uitvoering ervan is onmiskenbaar 90ties. De zes nummers blijken op het juiste moment te zijn opgenomen en hebben duidelijk profijt van een ieders ervaring. Glass klinkt met zijn gloedvolle gitaarspel nog uitbundiger dan voorheen.  Hij krijgt daarvoor dan ook alle ruimte daar Marc Elton dit maal zijn toetsen heel wat minder heeft aangesproken. Dit overigens ten faveure van diens vioolspel dat zich overal in de muziek laat gelden. Glass en Elton gaan regelmatig een bloedstollend duet aan met elkaar en dat heeft de muziek een stuk serieuzer en meer volwassen gemaakt. Kemp is een zangeres met een flink bereik die minstens even aangenaam klinkt als publiekslieveling Leigh. Met haar ietwat kinderlijke stem doet ze de fans van Solstice opgelucht ademhalen na het debacle Deason. Waar het “Silent Dance” nog wel eens wat aan schort is de dynamiek en zonder overdrijven kan  gesteld worden dat” New Life” er juist een surplus aan heeft. Het prominente basspel van Craig Sunderland is een lawine aan virtuositeit en de goed getimede drumslagen van Pete Hemsley hebben dankzij de bonk ervaring van de man ook al een niet te missen uitstraling.

Het is geweldig dat dit album weer in de belangstelling staat. Het overtuigende Morning Light met  zijn wervelende gitaarsolo moet gehoord worden. Het album bevat twee epics. Guardian en Journey zijn ware hoogtepunten,die goed geconstrueerd zijn ondanks de wat bedachte break in het begin van Guardian. Deze doet een ingetogen passage over gaan in een vlot stuk jazzfunk met heerlijke bas en Ponty-achtig vioolspel. De sfeerwisselingen lopen verder zo natuurlijk dat de muziek bijna een jam-karakter heeft.

Het instrumentale The Sea mag met zijn subtiele viool- en gitaarpracht gelden als een van de mooiste, meest gevoelige nummers ooit. De beauty heeft het in zich een traantje van geluk te laten stromen dat muziek zo beeldschoon kan zijn. Het toegankelijke titelnummer en het bijna instrumentale Pathways geven met hun up-tempo ritme precies de juiste variatie aan het geheel, temeer daar ze direct na elkaar komen. Maar dan…

Zo briljant als de eerste schijf is, zo dramatisch slecht is de tweede. Je moet wel haast schizofreen zijn om de twee schijfjes samen in een doosje te willen doen. De eerste paar nummers gaan nog wel. Dat zijn demo-opnamen met Barbara Deason, maar vervolgens is in elf bootleg nummers de teloorgang van de band qua zang te horen.

Het is ronduit zielig een band zo te horen spartelen. Deason kan er ook niets aan doen dat ze zo amateuristisch klinkt. Arme Barbara, waarom laten de heren Solstice hun muziek vocaal zo verminken. Het ligt niet eens aan Deason alleen. Ook zijn er nummers te horen waar Deason nog niet van de party is. Gitarist Andy Glass neemt dan de leadzang voor zijn rekening. Dat klinkt zo mogelijk nóg slechter.

We mogen blij zijn dat Solstice indertijd de handdoek voor negen jaar in de ring heeft gegooid. Het heeft ons een beroerd album bespaard en een briljant album opgeleverd.

Dick van der Heijde

Koop bij bol.com

Send this to a friend