SolsticeAlbum

De Britse progband Solstice weet van geen ophouden en waarom zouden ze? De band onder de bezielende leiding van gitarist Andy Glass wordt groot tijdens de tweede golf van de progressieve rock in de jaren ‘80 en ‘90.

Vervolgens is het jarenlang stil rond de band totdat in 2007 hun gehele backcatalogue opnieuw uitkomt onder de naam “The Definitive Edition”. Dat vormt de aanleiding om in 2010 te komen met het sterke comebackalbum “Spirit”. Tien jaar na deze verrassende cd komt Solstice geheel onverwacht met een nieuw album. “Sia” heet het werkstuk en typisch is dat de bezetting, op een nieuwe zangeres na, onveranderd is ten opzichte van tien jaar daarvoor. In hoeverre één en ander het bandgeluid heeft beïnvloed, zal ondergetekende u duidelijk proberen te maken.

Allereerst, de nieuwe zangeres. De dame luistert naar de naam Jezz Holland en ze is met afstand de beste zangeres die Solstice ooit gehad heeft. Ze klinkt buitengewoon helder en betoverend, alsof Monique van der Kolk (Harvest, Maybe Violet) achter de microfoon heeft gestaan. Globale beluistering laat echter horen dat zij toch ook prima past in het rijtje voorgangsters. Vooral de vele samenzang die ze met zichzelf en soms met enkele bandmakkers aangaat is zaligmakend. Het hele album is dan ook ondergedompeld in gloedvolle koortjes.

De energie die van de albums uit de jaren ‘80/’90 afspat heeft plaats gemaakt voor een meer gebalsemd geluid. Dit pakt in het geval van “Sia” goed uit. Slechts twee nummers zijn vlot van signatuur. Van de zes reguliere nummers die het album rijk is hebben er desalniettemin vier een laag of middelmatig tempo en als je de bonus track mee telt zelfs vijf. Niet dat het ritmische perspectief van invloed is op het gebodene. Solstice heeft een reputatie hoog te houden. Van oudsher staat de band bekend als muzikale schoonheidssalon, waar de prachtige gitaarmelodieën van Glass de scepter zwaaien. Solstice weet z’n melodische prog steeds te vermengen met overtones uit de jazz, folk, pop en wereldmuziek. “Sia” is wat dat betreft geen uitzondering.

De interactie tussen de muzikanten is bijzonder groot, zeker omdat men al jaren met elkaar samenspeelt. De muziek van Solstice laat zich ongestoord beluisteren. Drummer Pete Hemsley en bassist Robin Phillips passen naadloos bij elkaar en brengen keer op keer een smeuïge foundation aan. Toetsenist Steven McDaniel geeft met zijn sfeervolle spel kleur aan het wonderschone gelaat van mevrouw Sia en violiste Jenny Newman is daar met haar wervelende partijen om de lokken de juiste coiffure te geven. Het is natuurlijk Glass zelf die de opmaak verzorgt van de meest sprekende gezichtskernmerken, de ogen. Met aanstekelijke riffs, subtiel spel op de akoestische gitaar en kippenveltrekkende solo’s geeft de tonale visagist uitdrukking aan de spiegels van de ziel. Een ieder heeft van Sia een mooi plaatje gemaakt, evenals van het album zelf. De inhoud gaat er dan ook in als Ketellapper.

Overtuigend gaat dit album met zuigende toetsen van start. Het Ponty-achtige vioolspel in de wervelende epic Shout valt op, terwijl een springerige riff van de basgitaar domineert. Het rustige tussenstuk inclusief een fonkelende gitaarsolo laat goed horen dat Solstice meesterlijk is in het scheppen van sfeer. Met het daarop volgende Love Is Coming presenteert de band een wat dromerig nummer dat eerst enige tijd een fraai kampvuurliedje is en later, als de dynamiek met drums en viool toeneemt, een lekkere organische ballade wordt. Ook Long Gone is bedaard van aard en mag zelfs gelden als het meest rustige Solstice-nummer ooit. Stand Up daarentegen is uptempo met een gedreven strak ritme. Het vlotte karakter ervan is om blij van te worden. De band weet altijd perfect de intensiteit van een nummer te doseren. Precies op maat zijn daar de vioolthema’s, de gitaarloopjes, de toetsenakkoorden, de drumaccenten en ga zo maar door. Met Seven Dreams  krijgt het album hemelse proporties vooral als de gitaarsolo klinkt. Dat het ontzag voor dit album nog groter kan zijn bewijst A New Day, het nummer waar het reguliere album mee afsluit. Als allerlaatste is daar een remake van Cheyenne, een nummer dat dateert uit de tijd van het debuutalbum “Silent Dance”(1984). De nieuwe versie klinkt lekker fris en breit met het Indiaanse slot een bijzonder eind aan het geheel.

“Sia” is een album waar ervaring, vakmanschap, smaak en gevoel samengaan. Wie Solstice kent weet wat dit te betekenen heeft, want hoewel “Sia” absoluut het kalmste album van de band is, horen we toch weer onmiskenbaar Solstice.