“Silent Dance” is het sterke debuut van de Britse band Solstice. De plaat stamt uit 1984 en is wat mij betreft een icoon van wat de progrevival destijds te bieden had. “Silent Dance” is dan ook een gepassioneerd werkstuk vol gloeiende, melodieuze neo-prog met elementen folk en jazz. Ken je de plaat niet of sterker nog ben je bang dat hij niet meer te krijgen is? Geen paniek want momenteel is de band bezig met (hoe zal ik het noemen? ) een doorstart. Hun huidige platenmaatschappij Festival Music heeft hun gehele back-catalogus bestaande uit drie studio-albums en een verkapte liveplaat opnieuw uitgebracht. De albums zijn alle voorzien van enigszins nieuw artwork en er is een karrenvracht aan bonusmateriaal toegevoegd. Drie van deze vier albums worden dan ook gepresenteerd als dubbellaar. Zo ook “Silent Dance”.
Op de eerste schijf vinden we de zeven tracks van het originele album. De tweede schijf is helemaal ingeruimd voor bonustracks, 15 nummers van cassettes en sessies uit de beginjaren van de band. Deze dubbellaar heeft de titel “Silent Dance The Definitive Edition” meegekregen. Ondanks dat “Silent Dance” met z’n strakke leadzang van Sandy Leigh een enorm kind van z’n tijd is valt de sfeer absoluut tijdloos te noemen. De composities puilen uit van de integriteit en zijn met kunde en wijsheid neergezet. Gitarist Andy Glass en toetsenist / violist Marc Elton zijn mannen met visie en ze hebben hun gedrevenheid nergens onder stoelen of banken gestoken.
“Silent Dance” gaat met het tamelijk toegankelijke Peace erg voortvarend van start. Ondanks deze titel klinkt Solstice er nogal strijdlustig met een felle gitaarsolo en leuk toetsenspel. Leigh klinkt met haar hemelse stem trouwens of Jon Anderson van Yes te gretig in de pot vrouwelijke hormonen heeft gegraaid. Het nummer kent een stuwende bombast die met z’n stacatto-ritmiek hongerig maakt naar de rest van de nummers. Uiteindelijk blijkt dat Peace één van de meest toegankelijke songs van “Silent Dance” is.
Earthsong is een bijzonder rustig nummer met warme akoestische gitaar, prachtig fretloos baswerk en een hoop broeierigheid van dwarrelende toetsentonen met daar overheen de engelenstem van Sandy Leigh. Sunrise en Brave New World zijn uitbundige nummers maar qua invulling zijn ze behoorlijk traditioneel. Hier ligt toch wel een puntje van kritiek, want je kunt aan je water voelen dat Solstice nog beter had gekund. Misschien is het te veel symfo volgens het boekje. Dat er een ideeënrijke creatieve geest rond hangt in het Solstice-kamp blijkt wel uit het bloedstollend mooie Return Of Spring dat op wat woordloze zang na geheel instrumentaal is en wat te denken van het intrigerende Cheyenne waar ze in het indiaans gaan zingen. Beide nummers hebben een percussieve onderlaag en de zinderende viool in Return Of Spring is ronduit zoeper.
Aangezien “Silent Dance” afkomstig is uit het lp tijdperk betekent dat dus dat deze disc vrij kort duurt. Hierdoor blijft gelukkig het jazzy Find Yourself met z’n tintelende Fender Rhodes gelden als een magnifieke plaatafsluiter en zo hoort het. Het is zondermeer een fijne zet deze tweedeling waar het mooie en het interessante gescheiden wordt.
Bonustracks nemen zo hun eigen sfeer met zich mee en dat is zeker op de tweede schijf het geval. Tweederde van het materiaal is namelijk afkomstig van demo-cassettes en bevat dus al de gretigheid en onbezonnenheid die daar inherent aan is. Interessant is bijvoorbeeld Whyte Lady met z’n Kansas-achtige slot, een nummer dat het nooit tot op een plaat heeft weten te schoppen. Het fantastische Morning Light spreekt hier al dusdanig tot de verbeelding dat een beeld van Within Temptation die het nummer staat te vergothicen bij je op zal doemen.
Interessant zijn ook de verrichtingen van de twee voorgangers van Sandy Leigh te weten Sue Robinson en Shelly Patt. Zij maken duidelijk dat de band met Leigh en haar beheerste stemgeluid een enorme stap vooruit maakte. Het had z’n wisselwerking op elkaar en ook het vele optreden zal z’n effect hebben gehad want Solstice werd een poepgoed bandje. Dit schijfje sluit af met vier nummers die werden opgenomen ten behoeve van de BBC’s Friday Rock Show, Find Yourself, Peace, The Sea en Cannibalise Legalis. Ze illustreren dat Solstice al behoorlijk in de vorm kwam die ze op “Silent Dance” zal gaan etaleren.
Met deze heruitgave(n) staat Solstice weer flink in de belangstelling en dat is nodig. Op hun website kondigt men namelijk aan dat er nieuw plaatwerk aan zit te komen en het cliché leert ons dat er geen heden is zonder verleden. Solstice heeft dan ook een verleden dat gehoord mag worden al ging dat met de nodige hindernissen gepaard.
Dick van der Heijde