Solstice

Spirit

Info
Uitgekomen in: 2010
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Festival Music
Website: www.solstice.me.uk
MySpace: -
Tracklist
Solomon's Bridge (09.47)
Sky Path West (08.23)
Freedom (06.56)
Flight (07.26)
Oberon's Folly (08.51)
Here & Now (06.57)
Spirit (11.40)

DVD
Morning Light
New Life
Sky Path West
Oberon's folly
Ducks On The Pond
Chicken Train
Here & Now
Pet's Solo
Cheyenne
Freedom
Flight
Sacred Run
Brave New World

Extra: interview
Emma Brown: zang
Andy Glass: gitaar en zang
Pete Hemsley: drums
Steve McDaniel: toetsen
Jenny Newman: viool en altviool
Robin Phillips: basgitaar
Kindred Spirits dvd (2011)
Spirit (2010)
The Cropredy Set (1998)
Circles (1996)
New Life (1993)
Silent Dance (1984)

Al dertig jaar is gitarist Andy Glass in de weer met de band Solstice en wat mij betreft gaat hij daar nog dertig jaar mee door. Mij zul je hem niet horen adviseren om op z’n hoogtepunt te stoppen want dat zou betekenen dat het hier te bespreken “Spirit” zijn laatste huzarenstukje zou zijn. “Spirit” is namelijk de ultieme Solstice-plaat, een album waar de hartstocht vanaf druipt en waar de geluidskwaliteit griezelig goed van is. De voorgaande jaren hebben ons slechts drie studioalbums en een liveplaat opgeleverd. Laat “Spirit” het startsein dus maar zijn om dat aantal minimaal te verdubbelen.

Het huidige Solstice is een harmonieuze club muzikanten die al enige jaren bijeen is. Naast Andy Glass bestaat de band uit zangeres Emma Brown, toetsenist Steve McDaniel, violiste Jenny Newman, bassist Robin Phillips en drummer Pete Hemsley. Zij weten de gedachtewereld van opperman Glass perfect vorm te geven. Glass is een man met visie die vreselijk goed gitaar kan spelen. Op “Spirit” doet hij dat meer dan ooit en niemand zal daar over klagen. Van hoog tot laag doet hij prachtige dingen zoals we die ook kennen van bijvoorbeeld  Andy Latimer of Gary Chandler. Zijn solo’s zijn smekend en gloedvol.

Verheugend is dat Solstice in al die jaren qua stijl niet veranderd is. Nog steeds maakt de band een melodieus potje prog met daarin een flinke scheut folk. De band heeft een warm geluid waarbinnen ook jazzakkoorden en ambiënte sferen opdoemen. Solstice heeft altijd vrij toegankelijk geklonken en zo is het ook op “Spirit”.

Dit album is lekker gevarieerd en omdat de band vasthoudt aan zijn idioom vliegt men nergens uit de bocht. Het gevoel van thuiskomen is vanaf de akoestische gitaar en de viool in de intro van het eerste nummer Solomon’s Bridge al duidelijk aanwezig. Het is heerlijk hoe de ontketende gitaarsolo  tot rust komt en dan is daar de mooie zang van Emma Brown. Ze betovert je helemaal en het is onmogelijk om de vergelijking met All About Eve niet te maken. De fenomenale jazzrocksound van Sky Path West sluit hier goed bij aan.

Vervolgens komt de cd in een bijzonder vaarwater met een aantal nummers die stuk voor stuk een sterke eigen identiteit hebben. Freedom heeft een Afrikaanse sfeer met percussie en veel éénwoordige zang. Dit soort oneliner-achtige vocalen zijn Solstice niet vreemd. Een ander veelgebruikt stijlkenmerk van de band is dat de thema’s vrij kort en repetitief zijn. De viool van Newman laat zich wat dat betreft hier niet onbetuigd. Ze fiedelt er lustig op los en dat maakt de muziek lekker levendig. Aan de ene kant zorgt ze voor een stroperige sereniteit, aan de andere kant klinkt ze nogal hopsasa-achtig. Freedom is toch een beetje een saai nummer, ook al zit er een bevlogen monoloog in van een vredesactivist. Het uptempo Flight komt dan ook mooi op tijd. Het slot daarvan is Solstice op z’n allerbest. Wat een dampende gitaarsolo. Ook erg op zijn plaats is Oberon’s Folly dat lange tijd rustig is. Het broeierige stuk mondt uit in vlotte folk met scherpe riffs. Here & Now, waar psychedelische- en hardrockklanken gebracht worden, is het enige nummer dat ietwat een vreemde eend in de bijt is. Het blijft hoe dan ook typisch Solstice. Het slotnummer van het album zal niet door iedereen gewaardeerd worden en juist daarom verdient het respect. De chilout van dit titelnummer kabbelt elf minuten lang door en de gitaar is weer groots.

“Spirit” laat veertien jaar na het vorige studioalbum horen dat Solstice de geest nog steeds heeft.  Je kan Solstice verwijten dat ze niet vooruit hebben gekeken, ze kijken ook niet achteruit. Nee, Solstice kijkt ook niet links of rechts of zelfs maar een beetje schuin om een hoekje. Solstice kijkt vooral naar het binnenste van zichzelf en dat resulteert al dertig jaar in mooie muziek, expressief, intens en passioneel. Doe er je voordeel mee.

Bij de cd zit ook nog een bonus-dvd met daarop een concert dat gehouden werd op 24 juli 2009 in Milton Keynes. Het doet qua looks wel wat denken aan de dvd bij “The Cropredy Set”. Gespeeld worden zowel oude nummers als Morning Light, New Life en Brave New World als bijna alle nieuwe.  Het is fijn om deze gevoelsmensen in actie te zien.

Dick van der Heijde

Send this to a friend