SolutionAlbum

“Fully Interlocking” is het vierde album van de Nederlandse progressieve rockgroep Solution. Het werd in 1977 uitgebracht door The Rocket Record Company. Het begrip ‘Fully Interlocking’ (volledig in elkaar grijpend) is een verwijzing naar legpuzzels. De muzikale lijn die op voorganger “Cordon Bleu” werd ingezet wordt doorgetrokken op “Fully Interlocking”. De muziek is lichtvoetiger, dansbaarder en vooral meer gepolijst in vergelijking met eerder werk.

Net als het voorgaande album, “Cordon Bleu”, is “Fully Interlocking” geproduceerd door Gus Dudgeon en uitgebracht op het label dat hij met Elton John heeft opgezet. Een andere naam die uit “Cordon Bleu” opduikt was engineer Phil Dunne, terwijl het fameuze ontwerpteam van Hipgnosis opnieuw het artwork deed. De beroemde sessiemusicus Ray Cooper (Rick Wakeman, Eric Clapton, Pink Floyd, Elton John) doet op twee nummers mee als percussionist. Deze keer werd de opnamelocatie verwisseld van Wales naar The Sol in Cookham, Engeland, later nog het eigendom van Led Zeppelin’s Jimmy Page. Alle voorwaarden voor succes zijn aanwezig, zo lijkt het.

“Fully Interlocking” bevat vier jazzy instrumentale stukken, ingeklemd tussen twee vocale nummers, waarvan de tekst werd geschreven door zanger Guus Willemse. Dit album deelt het grootste aantal instrumentale nummers met hun eerste album “Solution” (1971); de andere vijf studio albums die ze uitbrachten bevatten meer vocale nummers. Give Some More werd uitgebracht als single in Europa, ondersteund door een bewerking van Chappaqua van “Cordon Bleu”. Ook Empty Faces verscheen als  45-single, met French Melodie als de B-kant. Het album werd in Nederland op 5 november 1977 uitgebracht, bereikte nummer 30 en bracht 7 weken door op de albumlijsten.

Give Some More is een mooie vocale opener, muziek van Barlage, Ennes en Willlemse terwijl die laatste ook verantwoordelijk is voor de teksten en natuurlijk de zang. Veteraan Ray Cooper vult de gaatjes met zijn percussie-instrumenten. Ver verwijderd van de experimentele tonen van hun eerste albums maar oorstrelend en uiterst melodieus met een hoofdrol voor de toetsen van Willem Ennes, hooguit een beetje glad en ‘middle of the road’.

Dat laatste kan niet gezegd worden van het ruim zeven minuten durende Carousel waar alle vier de heren aan meegeschreven hebben. Sfeervolle, enigszins spannende smooth jazz annex fusion met funky sax bijdragen is de beste omschrijving. Heerlijk swingende contributie van drummer Hans Waterman. Barlage en Ennes tekenen voor Sonic Sea, ook weer zo’n mooi lang stuk van zeven minuten. De geluidseffecten aan het begin imiteren een soort van geluidsstorm en doen denken aan het meer ingetogen werk van Camel met haar trage maar melodieuze opbouw. Flarden van saxofoon over een grotendeels door toetsen gedomineerd stuk.

Free Inside is wederom een groepscompositie, het begin levert een spannend, aan Vangelis refererend stuk muziek op maar al snel neemt de funky tandem van drummer Waterman en bassist Willemse het over. Barlage legt zijn mooie lange, zij het wat ingetogen, sax lijnen over dit intrigerende stuk heen. Waarna Ennes het weer overneemt met zijn jazzy toetsenspel. Interessant nummer.

French Melodie is wat de titel al zegt, een melodieus stuk muziek van de hand van saxofonist Tom Barlage. Waarin, als je goed luistert, flarden van het hierna volgende Empty Faces maar ook opener Give Some More voorbij komen. Maar waar blijven toch die beroemde uithalen op saxofoon?

Empty Faces betekent het slotakkoord van “Fully Interlocking”, bassist Guus Willemse tekent voor muziek, tekst en solozang. Aardig, goed in het gehoor liggend nummer, gedragen door de prima zangstem van Willlemse, met een behoorlijke portie hit potentie. Niet voor niets zorgt het, zoals al vermeld, voor een klein hitje op de (nationale) hitlijsten. Geweldige bijdrage op sax van Tom Barlage, in de trend van Mel Collins. Een van de weinige momenten op het album waarop hij echt ‘los’ gaat.

Alles bij elkaar zeker geen slecht album, hooguit een beetje vlak en ‘veilig’, richting de smooth jazz en fusion. Hoe goed het viertal ook op elkaar is ingespeeld, ik mis toch een beetje de power die de live optredens kenmerkten. Luister maar eens naar “Solution Live”. Waarin uitgerekend een (gast)gitarist, Harry Hardholt, de show steelt en nét dat beetje ballen toevoegt waar het de band aan ontbreekt op de latere studio albums.

Het mocht allemaal niet baten, de onvrede over het gebrek aan promotie en met name het uitblijven van breder succes, begon de band op te breken, de breuk met platenmaatschappij Rocket Records is onvermijdelijk. Na twee albums scheiden dan ook, met wederzijds goedvinden, de wegen van band en label. Het album werd later opnieuw uitgebracht door CBS in 1980 (opnieuw op vinyl) en 1988 (op CD).