SomnambulistAlbum

Somnambulist heeft eigenlijk altijd al geworsteld met de groepsbezetting. Mogelijk is dat ook de reden dat vanaf hun oprichting tot het schrijven van deze recensie pas twee albums zijn verschenen.

In 1993 startte basgitarist Terry Clouse samen met toetsenist Jody Park een muzikaal project, beïnvloed door enerzijds klassieke muziek en anderzijds punkrock. Ze vonden een drummer in Jo Whittaker en de microfoon werd in handen gedrukt van Jack Gray. Ze noemden zich Privy Member en maakten muziek die vooral gekenmerkt werd door heftig toetsenwerk. Tot een album is het echter nooit gekomen. Vanaf dat moment wisselde de groepsleden zich met enige regelmaat af, hoewel Terry Clouse en Jody Park toch altijd de constante factor bleven. De drummer en zanger / gitarist werden vervangen door respectievelijk Scott Ratchford en Henry Bones. Toen er in de Sound Resources Studio van Glass Hammer eindelijk een demo met zes nummers werd geproduceerd, bracht Steve Babb (bassist van Glass Hammer) de groep – inmiddels omgedoopt tot Somnambulist – onder de aandacht van Laser’s Edge platenbaas Ken Golden. Op dat label verscheen vervolgens het debuutalbum “Somnambulist”. Vervolgens begon de groep met het schrijven van nummers voor een opvolger, ware het niet dat zowel Ratchford als Bones de groep vaarwel zeiden.

Het debuutalbum was inmiddels niet geheel onopmerkzaam gebleven, getuige het verzoek van het Italiaanse label Widow Records om medewerking te verlenen aan een compilatiealbum met als thema ‘horror’. Op een compilatiealbum, genaamd “E Tu Vivrai Nel Terrore” verscheen het nummer Laudenum. Als gelegenheidsdrummer werd hiervoor Mike Kite gecharterd, naar later bleek éénmalig. De draaideur bij Somnambulist heeft vervolgens vele groepsleden zien passeren, totdat in het begin van 1999 een talentvolle gitarist werd gespot. Deze gitarist, Charlie Chelton trad vervolgens toe tot de groep. Hij stelde voor om voormalig drummer Jo Whittaker te vragen om de drumstokken weer ter hand te nemen, hetgeen geschiedde. Als zanger completeerde Brian King de groep.

Nadat de groep als voorprogramma had opgetreden voor Scott McGill’s Hand Farm, verliet Brian King de groep alweer. Wederom moest men dus op zoek naar een nieuwe zanger. Vrij toevallig (maar wat is toeval?) stuitte Charlie Shelton in een lokale bar op Peter Cornell. Hij was niet alleen onder de in druk van ’s mans vocale kwaliteiten maar ook van zijn podiumpresentatie. Na het optreden werden spijkers met koppen geslagen en zodoende werd deze broer van voormalig Soundgarden-zanger Chris Cornell als nieuwe zanger gepresenteerd. Het schrijven van nummers werd voortgezet en resulteerde in 2001 in het voorliggende “The Paranormal Humidor”.

De hand van producer Steve Babb is duidelijk hoorbaar op “The Paranormal Humidor”. In meerdere nummers horen we immers het Glass Hammer geluid: ritmische en dominerende basriff’s, waar overheen (soms meerdere lagen) toetsen worden neergelegd. Het is dan ook niet geheel ontoevallig dat Fred Schendel, toetsenist van Glass Hammer, als zesde bandlid in het cd-boekje wordt genoemd, ondanks dat hij geen noot meespeelt.

Het album kent een bonte schakering van invloeden, zoals Yes, Pink Floyd, Dream Theater en Echolyn. Terecht kan hiermee de conclusie worden getrokken dat Somnambulist een stevige vorm van progressieve rock maakt, zonder de grenzen van progressieve metal overigens te overschrijden.

Het gebruik van Mellotron en Hammond geeft de muziek ook nog eens een authentiek karakter. Piano intermezzo’s zorgen ervoor dat de volle en drukke muziek ook zijn (spaarzame) rustmomenten krijgt.

Ondanks dat het album heerlijk wegluistert, is het toch allemaal geen makkelijk te verteren kost. Het album heeft weliswaar een speelduur van zo’n 53 minuten, het is alsof de integrale beluistering meer tijd in beslag neemt. Dat komt hoofdzakelijk door de heftigheid van de muziek. Het is allemaal nogal vol en intens, noem het bombastisch. Een goed voorbeeld daarvan is het openingsnummer In The Mindwarp Pavillion. Een buitenissig begin met een tikkende klok en een (doem)prekende dominee wordt gevolgd door een vette basriff, wervelende toetsen ondersteund door opzwepende drums. Dit nummer kent qua heftigheid en drukte zijn gelijke in Destroy… She Said, waarin trouwens nog een aardig eerbetoon aan The Who is opgenomen.

Zo af en toe wordt men vanuit het niets geconfronteerd met zeer melodieuze stukken. Bij het nummer In Pathos Of Least Resistance moest ik zelfs het cd-boekje er even op naslaan of er soms een gastrol voor Clive Nolan was weggelegd.

Verreweg de meeste vaart en drive heeft Died And Gone. Gitaarsolo’s over het toetsenspel heen maken het nummer zelfs bijna hyper; et bijtijds wervelende Hammond waant je haast in een nummer van Uriah Heep. Na zes minuten is uitblazen dan ook het devies, realiserende dat de  pauzeknop een goede uitvinding is.

Het langste en tevens slotnummer Paranormal Humidor begint wat rustiger, om vervolgens weer met enige bombast zijn weg te vervolgen. Opvallend is dat zanger Peter Cornell zijn stem in dit nummer als een soort instrument gebruikt. Meer dan eens ontstaat zo een fraai duet tussen enerzijds zang en gitaar en anderzijds weer (dubbel gelaagde) toetsen en zang. Erg fraai allemaal.

Somnambulist bevestigt met dit album geen platgetreden paden te bewandelen. Er zijn wel wat luisterbeurten voor nodig om het album op zijn juiste waarde te kunnen schatten. Heb je deze luisterbeurten achter de rug (het klinkt als een straf maar is dat geenszins), dan zal je nog veel plezier aan deze groep en speciaal “The Paranormal Humidor” beleven.

Hans Ravensbergen