Sonic DesolutionAlbum

Wat is de link tussen het Eurovisiesongfestival van 13 mei 1995 in Dublin en de nieuwe Zweedse formatie Sonic Desolution? Nieuwsgierig? Scroll dan naar beneden. De échte proggers onder ons lezen natuurlijk eerst deze recensie.

Het Zweedse landschap moet inmiddels bezaaid zijn met paddenstoelen. Muzikale paddenstoelen wel te verstaan. Met Sonic Desolution is er weer een uit de grond geschoten. Een nieuwe groep, maar wel een met ervaren muzikanten. Met een beetje ruimdenkendheid mag je zelfs spreken van een Zweedse supergroep. Immers, met drummer Morgan Ågren (Devin Townsend, Dweezil Zappa, Kaipa) en bassist Ken Sandin (Uli Jon Roth, Vinnie Moore) in de gelederen mag je dat etiket misschien wel plakken.

Naast genoemd duo kent de bezetting verder de gitaristen Magnus Berglund en Peter Lazar, en maar liefst twee zangers en een zangeres. Deze bezetting en het land van herkomst legt al snel de link met landgenoten Kaipa. En terecht. want zowel de muziek, variatie in zang en de gelijkenis van het keeltje van Annica Svensson met dat van Kaipa’s Aleena Gibson is groot. Dan heb ik het niet eens over de smaakvolle en puntige gitaarsolo’s die vaak doen denken aan die van Per Nilsson. Betekent dit dat we hier te maken hebben met een Kaipa-kloon? Het antwoord is neen. Waar Kaipa met handen en voeten geworteld is in de klassieke symfonische rock uit de jaren zeventig, kent de muziek van Sonic Desulotion elementen van hardrock, poprock en zelfs pomp rock. Maar het zijn bovenal de vocalisten die op deze cd de toon zetten.

Mads Clausen heeft een paar door de tijd en geneugten des levens gevormde stembanden. Zijn stem houdt het midden tussen die van David Coverdale en Eirikur Hauksson (Magic Pie). Hij zorgt met zijn rauwe strot voor de hardrock-achtige sfeer. Over Annica Svensson had ik het al eerder. Resteert Jan Johansen. Een echte allrounder wiens stem soms doet denken een Göran Edman (onder andere Karmakanic). De afwisseling en samenzang van dit trio is debet aan de soms musicalachtige inslag.

Openings- en titelnummer Explorer laat gelijk horen wat de groep muzikaal en vocaal in huis heeft. Het aansluitende The Waltz trekt deze lijn verder door. Het is een heavy variatie op Kaipa die zelfs richting de Noren van Magic Pie gaat. Haast onopgemerkt opvallend is de rol van drummer Morgan Ågren. Zijn losse en jazzy stijl is absoluut van meerwaarde. De stijgende lijn wordt voortgezet met het bijna tien minuten klokkende Eye To Eye. Een melodieuze intro met sterk gitaarspel en uitstekende zang van leidende man Johansen. Zangeres Svensson komt verrassend uit de hoek met een soul-getint stuk waarin je nu haar lage timbre hoort. Het zijn juist die afwisselingen waardoor het boeiend blijft om naar te luisteren.

Vanaf Midlife Insight raakt de klad erin. Het begin is veelbelovend met rauwe zang van Clausen. Daarna wordt de afwisseling van zang voorspelbaar. Ook de samenzang klinkt hier minder geslaagd. In het Magic Pie-achtige Fair Warning drukt de vocale dominantie de muziek meer en meer naar de achtergrond en verliest men de balans. Een rommelige passage met onverstaanbare en vervormde declamatie maakt het alleen maar warriger. Alsof men zoekende is naar de juiste koers. De vrij abrupte fade-out komt eigenlijk als geroepen.

In New Beginning, waar Kaipa en Magic Pie elkaar ontmoeten, heeft men de juiste koers weer gevonden. Svensson zingt wederom krachtig met veel soul. Alles past beter en sluit goed op elkaar aan. Ook Ågren is weer bij de les. Dat wordt bevestigd door Tranquilandia met vocale hoofdrollen voor Johansen en Svensson. Wanneer een van de gitaristen nog een keer alles uit de kast (lees: gitaar) trekt, keert alles alsnog ten goede.

Een klein smetje is het ontbreken van de namen van de toetsenist(en). Met geen mogelijkheid viel te achterhalen wie deze voor rekening neemt of nemen. Er wordt slechts gesproken over ‘sessiemuzikanten’. Het neemt niet weg dat “Explorer” welkom voer is voor de liefhebbers van prog met ballen in het algemeen en fans van Kaipa en Magic Pie in het bijzonder. Of Sonic Desolution een blijvertje wordt zal afhangen van een eventueel tweede album.

Ik zou het haast vergeten, maar ik ben je nog de link schuldig waar ik dit epistel mee begon. Zanger Jan Johansen werd voor Zweden met het lied Se på mig knap derde op dat festival.