Soniq CircusAlbum

Wat doe je als je tussen 3 en 4 uur ’s nachts niet kan slapen? Als we gitarist, zanger en songschrijver Marcus Echochsson moeten geloven dan gebruik je de filosofische gedachten die dan tot je komen tot een concept voor een symfonische rockplaat! Zodoende draait dit tweede album van het Zweedse Sonic Cirqus om de openingstrack Inside The Hourglass 3am en de inderdaad zich ongeveer een uur later aankondigende Outside The Hourglass 4am. In dat uur gaat van alles mis.

Toen het debuut vier jaar hiervoor werd besproken door Dick van der Heijde, omvatte hij Soniq Circus als volgt samen: “Te midden van bands als Galleon, Beardfish en Magic Pie hebben de heren van Soniq Circus fraaie voorbeelden om zich heen waar ze met hun soortgelijke muziek naar toe kunnen groeien”, maar van der Heijde constateerde tevens dat “…de band haar wat rommelige mix van prog, hardrock en pop (zal) moeten zien te stroomlijnen, want anders ‘krijgen de heren billenkoek van het progpubliek”. Nu, haal de matteklopper maar tevoorschijn.

De plaat opent redelijk hoopvol. Hoewel direct moet worden geconstateerd dat de rommelige mix is gebleven, is Inside The Hourglass 3am best een leuk nummer, ook al valt er wel het één en ander aan te merken op het wat zeurderige stemgeluid van Echochsson. In de songs daarna gaat het helaas rap mis; het tempo en de dynamiek en helaas ook het volume nemen drastisch toe, en de kwaliteit van het songmateriaal daalt evenredig. Zeker een track als Shadow Dance, dat gewoonweg lullige thema’s bevat, had een goede producer direct naar een prullenbak verwezen.

De pech is dat Soniq Circus in de vier jaar sinds het debuut hun zanger Calle Lennartsson zijn kwijtgeraakt, zodat Echochsson noodgedwongen de vocalen voor zijn rekening diende te nemen. En dat is geen verstandige keuze gebleken. Echochsson is gewoon niet een geschikte zanger voor het toch al niet erg  sterke materiaal; een echte nieuwe zanger had wellicht hier enig soelaas kunnen bieden.

Soniq Circus lijkt qua stijl maar geen keuze te kunnen maken tussen neoprog en progmetal. Met het instrumentale Childbirth moet echter worden geconstateerd dat de vier heren simpelweg talent ontbeert om dat laatste te mogen najagen. Het nummer loopt over in By The Heartshaped Lake, dat veelbelovend opent, maar al spoedig verzandt in middelmatige prog met een slap refrein waarin teksten gezongen worden als ‘now is a time to touch, a moment that matters so much, now is a time to heal, making our fantasy real’ (aanstekers klaar!), aldoende cliché op cliché stapelend.

Gek genoeg is de genoemde afsluiter dan wel weer een aardig nummer. Hier weet de groep de juiste beheersing te vinden, kent men elkaars zwakheden en sluit daarmee de plaat dan toch weer positief af. Twee aardige nummers maken van “Reflections In The Hourglass” helaas bepaalt geen meesterwerk en mijn conclusie is helaas dat Soniq Circus in die vier jaar niets gegroeid is of zich heeft ontwikkeld. Van de Heijde vond het debuut charmant “met de uitstraling van een opgeschoten puber”. De opgeschoten puber vertoont echter trekjes van een vervelende tiener en dat kan niet de bedoeling zijn. Ook jammer van die zanger!

Markwin Meeuws