Sons Of ApolloAlbum

Je kunt veel zeggen over Sons Of Apollo, maar niet dat het adagium ‘less is more’ op ze van toepassing is. Een flink jaar na de release van het debuutalbum “Psychotic Symphony” is er al een liveplaat. Maar dit is niet zomaar een plaatje waar de nummers van het debuut in een zaaltje op een matig enthousiast publiek worden afgevoerd. Nee, in plaats daarvan krijgen we bijna drie (!) uur muziek voorgeschoteld.

En dat ‘zaaltje’ is het inmiddels toch wel enigszins bekende Romeinse amfitheater in het Bulgaarse Plovdiv. Als klap op de vuurpijl wordt er halverwege ook nog een compleet symfonieorkest, compleet met koor, tevoorschijn getoverd. En natuurlijk is er dan ook geen sprake van alleen een geluidsdrager, ook moest er natuurlijk gefilmd worden. En dat is maar goed ook, want het gebodene is zeker de moeite waard.

Nu zult u misschien denken: drie uur muziek? De band heeft toch pas één album gemaakt? Dat klopt, maar we krijgen hier maar liefst tien covers te horen. En dan tel ik alle teasers en coverversies die in de diverse solo spots worden gespeeld maar even niet mee. Uiteraard zijn er nummers van dat bandje waar Portnoy en Sherenian ooit deel van uitmaakten vertegenwoordigd. Maar zoals op het debuut te horen was is de band sterk beïnvloed door veel rockbands uit de wat minder progressieve hoek. Om die reden is het niet vreemd dat de band nu nummers speelt van Queen, Led Zeppelin, Van Halen, Rainbow, Ozzy Osbourne, Aerosmith en Pink Floyd.

Vanzelfsprekend komen alle nummers van “Psychotic Symphony” voorbij en die nummers staan ook live als een huis. De band is geweldig op dreef en alle leden tonen veel enthousiasme tijdens het spelen van de nummers. Jeff Scott Soto blijkt een bijzonder charismatische en sympathieke frontman. Zijn krachtige stem draagt de nummers met verve. Dat mag ook wel, omdat de overige vier leden er niets aan gelegen ligt om zo sterk mogelijk voor de dag te komen. Met uitzondering van Portnoy krijgt ieder één of meerdere solomomenten. Dat blijkt toch wel een beetje te veel van het goede. De toetsensolo van Sherenian is om van te smullen en Ron ‘Bumblefoot’ Thal toont op verschillende momenten aan dat hij een veel betere gitarist is dan waar veel mensen hem voor houden. Hij speelt het complete optreden op zijn dubbelhals waarvan de bovenste gitaar fretloos is. Het kreng geeft zelfs licht! Maar bijna vijf minuten soleren op een basgitaar gaat me toch echt te ver, hoe goed Sheehan zijn instrument ook beheerst. Ook de solospot van Scott Soto waarin hij The Prophet’s Song en Save Me van zijn grote idool Freddy Mercury brengt, duurt wat te lang.
Na een geweldige uitvoering van Opus Maximus is er een korte pauze, waarna de band terugkeert met het al genoemde orkest. Vanwege de toevoeging van dit orkest is de setlist deze avond veel langer dan tijdens de rest van de tournee. De tweede set trapt af met Led Zeppelin’s Kashmir en dit doet me direct naar adem happen. De toevoeging van het orkest maakt de uitvoering van dit van zichzelf al behoorlijk orkestrale nummer echt magistraal. Zelfs Jeff Scott Soto doet zijn best om als Robert Plant te klinken. Dat gaat hem redelijk af, hoewel hij zich op de wat luidere zangpartijen wat overschreeuwt. Dat gebeurt hem ook op het daaropvolgende Gates Of Babylon waar hij teveel zijn best doen om de power van Ronnie James Dio aan de dag te leggen. Buiten deze kleine smetjes is Scott Soto een genot om naar te luisteren én om naar te kijken.

In de bijgeleverde informatie geeft Mike Portnoy aan dat de band en het orkest slechts één dag met elkaar hebben gerepeteerd en dat is echt ongelooflijk. Zelden heb ik een band en orkest samen zo sterk voor de dag zien komen. Door deze korte voorbereiding is er uiteraard niet al te veel aan de arrangementen gesleuteld, maar dit komt de uitvoeringen alleen maar ten goede.

De opnamekwaliteit van het album is subliem en datzelfde geldt voor de beeldkwaliteit. Dat laatste komt in eerste instantie door het geweldige camerawerk, maar ook de plek waar de band speelt zorgt voor fraaie plaatjes. Dit amfitheater in Bulgarije is echt één van de allermooiste plekken om een concertopname te maken. De cd en de dvd/bluray bevatten nagenoeg dezelfde setlist, alleen Dream On en Comfortably Numb ontbreken vanwege een rechtenkwestie op de beelddrager.

Zoals gezegd zorgt de toevoeging van het orkest in de tweede set voor een waanzinnige kijk- en luisterervaring, maar ook het eerste deel van het optreden is zeer de moeite waard. We hebben hier te maken met vijf zeer ervaren muzikanten die op een podium het klappen van de zweep bijzonder goed kennen. Nergens wordt het hier echter een verplicht nummertje. De heren stralen ontzettend veel plezier uit en dit uit zich in een nagenoeg perfecte show. Ondanks het ontbreken van een groot eigen repertoire is deze cd/dvd een zeer waardevolle toevoeging aan de oeuvres van deze vijf heren.

Ralph Uffing

CD:

Blu-Ray: