Wow. Dit is met afstand een van de beste progmetalconcerten die ik in lange tijd heb gezien. En eerlijk gezegd was ik nogal sceptisch toen ik afreisde naar De Boerderij in Zoetermeer. Maar daarover straks meer.
Eerst de support act, Dilemma, waarnaar door veel mensen bijna net zo reikhalzend werd uitgekeken als naar het hoofdprogramma. Dilemma is een al bijna legendarische naam uit het verleden. De band bracht in 1996 één album uit, en verdween geleidelijk van het toneel. Totdat het blad IO Pages de band vroeg voor een reünieconcert in 2012. Achter de schermen bleek dit de aanleiding voor het opnemen van nieuwe muziek. Helaas besloot zanger Danny Butler halverwege de opnames te stoppen. Dec Burke (onder meer Frost*) werd aangetrokken als nieuwe frontman. Het album Random Acts Of Liberation verschijnt begin november, en het zal duidelijk zijn dat een groot deel van de nummers in De Boerderij ten gehore werden gebracht. De zaal was stijf uitverkocht, beslist een gezamenlijke prestatie van hoofd- en support act, en een prettig debuut voor Dilemma in de nieuwe bezetting.
Het nieuwe werk van Dilemma klinkt fris en doordacht, en hoewel enigszins onwennig, stond er een band op het podium die er duidelijk zin in had. Drummer Colin Leijenaar (onder meer Kayak, Neal Morse) is inmiddels waarschijnlijk de bekendste naam binnen Dilemma en zijn podiumervaring trekt de band lekker mee. De drums stonden wel iets te hard in de mix, en Leijenaar staat niet bekend om zijn zachte aanslag, dus af en toe overheerste het slagwerk wat teveel. Opvallend was het gitaarspel van Paul Crezee die als bijzonderheid heeft dat hij soleert met al zijn vingers, in plaats van met een plectrum. De nummers zitten goed in elkaar – bevinden zich vooral in de neo-prog hoek – en klinken prettig.
Punt van kritiek is de zang van Dec Burke. Ik weet niet zeker of er geluidsproblemen waren, waardoor hij zichzelf niet goed kon horen, maar zijn stem was erg onzeker, en de hoge noten leken voor hem onbereikbaar. Misschien dat dit een slechte avond was voor hem. Maar wat vooral jammer was, is dat er maar één lid van de band zingt, waardoor er geen backing vocals te horen zijn, laat staan samenzang. Enkele nummers van het album zijn al verschenen en daarop is met name de zang, zowel lead als backing, goed verzorgd. Jammer dat dit live niet waargemaakt kan worden.
Over naar Sons of Apollo. Eigenlijk een beetje een rariteitenkabinet als het gaat om progmetal. De kern bestaat weliswaar uit driekwart van de gelegenheidsformatie PSMS (MIke Portnoy, Billy Sheeran en Derek Sherinian), maar wordt verder aangevuld door gitarist Ron ‘Bumblefoot’ Thal (onder meer Guns ‘n’Roses) en Jeff ‘Scot’ Soto (Journey). Niet direct twee namen die in het balboekje van de gemiddelde progliefhebber staan. Dat werd ook bevestigd door het album Psychotic Symphony, waarop naast rasechte prog ook meer classic rock-invloeden te horen zijn. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen: gaan we een Dream Theater Light of een progversie van Led Zeppelin of Van Halen horen?
Het bleek een beetje van beiden, waardoor het een zeer genietbaar concert was voor beide kampen. Bijna de helft van het concert werd ingenomen door nagenoeg alle nummers van het album, en de rest bestond vooral uit covers. Daarnaast kregen Thal, Sherinian en Soto ruimschoots de gelegenheid solo hun kunsten te laten zien. Vooral de laatste toonde dat hij als zanger behoorlijk wat in zijn mars heeft, via twee covers van Queen: The Prophet’s Song waarbij hij over zijn eigen delay zong, en Save Me dat hij samen met Thal uitvoerde. Het omgekeerde gebeurde ook: Soto verdween tegen het einde van het concert geruime tijd van het podium, waarna het overige viertal zijn instrumentale kunnen etaleerde. Het slotnummer van Psychotic Symphony, Opus Maximus, kwam daarbij uiteraard aan bod, maar ook een interessante en heavy uitvoering van The Pink Panther Theme van Mancini.
Andere covers die aan bod kwamen waren Just Let Me Breathe, Hell’s Kitchen en Lines in the Sand van Dream Theater en And the Cradle will Rock van Van Halen tijdens de toegift. Op de een of andere manier paste het allemaal bij elkaar en ik had geen moment het gevoel dat hier een clash plaatsvond van rechttoe-rechtaan rock met pretentieuze progrock met ingewikkelde maatsoorten en oeverloos gepiel. De liefhebber van het ene kwam aan bod en die van het andere stond absoluut niet in de kou.
En: humor. Jef Soto heeft een fijne uitstraling op het podium en is bij tijd en wijle ook best grappig. Opvallend eigenlijk. Meestal heeft (of had) Portnoy het hoogste woord in de bands waarin hij speelt.
Sons of Apollo laat een frisse wind waaien in het progmetalgenre én in de classic rock, en is in staat om het publiek te vermaken met het beste van twee werelden. Wow.
Tekst: Marcel Debets
Foto’s: Cultuurpodium De Boerderij/Eus Straver