Sons Of Nothing

Clarity

Info
Uitgekomen in: 2006
Land van herkomst: Canada
Label: eigen beheer
Website: http://www.sonsofnothing.com/
MySpace: http://www.myspace.com/sonsofnothing
Tracklist
Death Or Someting Like It (1:57)
Snapshot (3:08)
The Midas Touch (4:25)
Nowhere To Go (3:44)
Positively Evil (4:11)
Clarity (6:26)
Mr. Serious (6:36)
Solitary World (6:12)
Juneau (1:58)
WO4 (3:58)
Saving Grace (6:32)
Visiting Mussolini (8:57)
Thom Bowers: basgitaar, zang
Daryn Campbell: drums, percussie
John Flanders: saxofoon, fluit
Tim Hollinger: gitaar, zang
Juli Holt: zang
Matt Meldrum: toetsen, gitaar, zang
Clarity (2006)
One Left Turn ep (2003)
Sons Of Nothing (2001)

Het Canadese Sons Of Nothing timmert inmiddels vijf jaar aan de weg, maar waarmee eigenlijk? Nou, met twee dingen: enerzijds met het optreden als Pink Floyd-coverband en anderzijds met eigen repertoire. Pink Floyd lijkt me verder bekend genoeg en het bestaan van coverbands ervan kan tegenwoordig ook niet meer echt wereldschokkend genoemd worden. We kunnen ons dus in deze recensie focussen op Sons of Nothings eigen repertoire, in het bijzonder op de bands laatsteling, “Clarity”.

Afgaand op de promosheet en de website van de band pogen ze art rock te maken in de traditie van bijvoorbeeld Rush en Blue Őyster Cult. Enig websurfen levert nog een hoop andere referenties van enthousiaste collega-recensenten op (tot vrij potsierlijke constructies als “denk aan Leonard Cohen met de Foo Fighters als begeleidingsband”. Juist… typisch iets voor Progwereld).

Nou is ‘art rock’ een vrij breed begrip. In den beginne werd het wel als synoniem voor progressieve rock of symfonische rock gebruikt, maar in de loop der jaren ging elke kreet meer zijn eigen leven leiden en tegenwoordig plakken we de term ‘art rock’ vaak op muziek die niet zo direct in een standaard-progressief (lees meestal: klassiek-symfonisch) straatje past, maar qua ‘prog-gehalte’ toch wel met de grote jongens mee mag doen. Denk bijvoorbeeld aan het solowerk van Peter Gabriel.

Opener Death Or Something Like It doet een beetje denken aan de korte instrumentale intro’s zoals we die vaak op de albums van The Alan Parsons Project aantreffen. Hierna gaat het echter hard bergafwaarts. Snapshot is een ‘blij’ soort popnummer met op zijn best een lichte neoprog-invloed. De zang irriteert onmiddellijk. De minder slechte nummers zijn op zijn best nondescript (The Midas Touch, Positively Evil, Visiting Mussolini). De zangpartijen worden over het album wat verdeeld en de meest opvallende verschijning is die van een (gast)zangeres, Juli Holt. Ook hier word ik niet echt warm van… ik blijf met eenzelfde ongemakkelijke vraag zitten als bij Mostly Autumn of Magenta: spreekt de stem me niet aan of maakt de muziek elke stemkwaliteit onmogelijk?

Een aparte vermelding wil ik wel maken voor de single van het album, Mr. Serious, aangezien dit nummer me bij voortduring aan Avril Lavigne doet denken. Of dit positief of negatief is, laat ik uiteraard volgaarne aan de lezer over. Om in elk geval nog met een positieve noot te eindigen: één nummer springt er wel goed uit, namelijk het korte instrumentaaltje Juneau. Dit is een stukje technorock dat me wel wat aan Propaganda doet denken. Jammer van die zogenaamd interessante dialogen die er dan weer doorheen moeten. Meer in het algemeen bevat de muziek hier en daar trouwens ook best wat tempowisselingen en technisch ingewikkelde grooves, maar de lullige liedjes vormen gewoon het verkeerde decor. Dat een meerderheid van de liedjes een band ademt die in elk geval zichzelf erg serieus neemt, helpt ook niet echt mee.

Sons Of Nothing. Een woordspeling op het laatste deel van de bandnaam is wat al te makkelijk. Daarom laat ik het hier maar bij. Hopelijk zijn hun Pink Floyd covers beter…

Casper Middelkamp

Send this to a friend