Sontaag wordt aangeprezen als de rockopera die Pink Floyd nooit schreef, een hedendaagse Tubular Bells of een progressieve War Of The Worlds. Je moet maar durven. Alsof War Of The Worlds niet progressief was, Tubular Bells niet in modernere jasjes is gehesen en Pink Floyd nooit The Wall heeft uitgebracht. Hoe geniaal ben je dan?
Richard Sontaag is een Amerikaanse multi-instrumentalist en componist die in samenwerking met de Britse journalist Ian Fortnam en producer Youth deze rockopera gestalte gaf. Het verhaal gaat over een buitenaardse beschaving die een methode heeft ontdekt om energie te genereren uit harmonische geluiden. Hiermee willen ze de uitgestorven planeet MP-5 reanimeren. Om te overleven moeten de nieuwe bewoners van deze planeet de muzikale brandstof leveren voor “The Great Harmodulator”. Deze muzikale brandstof laat geen enkele artistieke expressie toe, totdat onze grote held Sontaag een gigantische revolutie ontketent.
Meteen in de openingstrack van dit pretentieuze conceptalbum is overduidelijk hoorbaar dat er ruimschoots leentjebuur is gespeeld bij Pink Floyd: de statische en symfonische toetsen en een veelal opgefokte versie van het gitaarwerk van David Gilmour. Met deze kenmerken wordt (te) kwistig gestrooid tijdens het verdere verloop van dit verhaal. De drums daarentegen klinken erg new-wave en rommelig en doen daarmee veel afbreuk aan de beoogde space-rock sound.
Wanneer Ian Fortnam met zijn nasale Essex-accent in The Great Harmodulator het verhaal begint te vertellen is het oordeel snel geveld: dit is bij lange na geen War Of The Worlds. De sonore allure van Richard Burton creëerde een bijna voortdurende dreiging in Jeff Wayne’s meesterwerk. Bij het horen van Fortnams stem krijg ik de indruk met een Monty Python-cloon van doen te hebben. Als hij dan in Spaceshifter en Interstallar Genocide ook nog gaat zingen is het resultaat The Young Ones meets Monty Python. Daarmee verliest dit hoogdravende verhaal wel heel erg veel van zijn zeggingskracht. Daar kunnen de fraaie vocalises van Amanda Cross in Serena Serenarum helaas niets meer aan veranderen. Ook de mooie sfeervolle Orb-georiënteerde soundscapes die hier en daar worden gebruikt, kunnen me niet overhalen tot een positief oordeel.
De vraag uit het begin van deze recensie beantwoorden is inmiddels een open deur intrappen. De moraal van dit verhaal is, zoals wel duidelijk moge zijn: als je zo hoog van de toren blaast kan het resultaat eigenlijk alleen maar teleurstellen en zo geschiedde…
Math Lemmen