Sonus UmbraAlbum

“Spiritual Vertigo” is, na “Snapshots From Limbo” uit 2001, het tweede album van het van origine Mexicaanse, maar tegenwoordig in de Verenigde Staten vertoevende Sonus Umbra. De bandleden kennen elkaar echter al een beetje langer, want Andres Aullet, Ricardo Gomez, Jeff Laramee en Luis Nasser debuteren in 1998 onder de naam Radio Silence met het album “Laughter In The Dark”.

Sonus Umbra, dat zoveel betekent als het geluid van schaduw, is eigenlijk het geesteskind van Luis Nasser. Naast zijn bijdragen op basgitaar, toetsen, akoestische gitaar en hier en daar wat zang, is hij namelijk ook belast met het schrijven van vrijwel alle muziek en teksten op het album. Alleen de muziek van Fascinoma is in samenwerking met Ricardo Gomez tot stand gekomen.

Vanwege zijn verbintenis als recensent voor Prog4You, komt Nasser veelvuldig in aanraking met veel nieuwe muziek. In een recent interview verklaart hij doorgaans blij te zijn dat hij niet voor deze albums hoeft te betalen, want volgens hem is het vaak niet veel bijzonders wat hij te horen krijgt. Hij is klaarblijkelijk een strenge recensent, die naar eigen zeggen zijn eigen werk volgens dezelfde normen en eisen beoordeeld. Na beluistering van “Spiritual Vertigo” ben ik echter van mening dat hij ten aanzien van zijn eigen materiaal toch aanzienlijk kritischer mag worden. Vooral de ronduit zwakke composities en vaak clichématige arrangementen zijn hier debet aan.

De verrassend goede productie kan jammer genoeg niet verbloemen dat de wel zeer middelmatige zangpartijen van Andres Aullet het onmiskenbare dieptepunt van het album vormen. De goede man is op geen enkel ogenblik in staat een fatsoenlijke zanglijn af te leveren. En van timing heeft hij al helemaal niet gehoord. Het mag dan ook geen verwondering zijn dat Aullet’s aandeel aan “Spiritual Vertigo” al vlug ergerlijk en vervelend wordt. Het is des te merkwaardiger dat de veel bekwamere gastzangeres Lisa Francis niet meer partijen voor haar rekening mag nemen.

Dat is eigenlijk best wel spijtig, want Sonus Umbra heeft met dit album zonder terughoudendheid iets van betekenis te vertellen. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de beide delen van Amnesia Junkies, te weten Pax Americana en Pax Israelica, waarin Luis Nasser op niet verstane wijze de vele misstanden in, respectievelijk, de Verenigde Staten en Israël aan de kaak stelt. Echte volharders kunnen op de webpagina een korte toelichting lezen over de inhoud van alle nummers van de plaat.

De muziek van Sonus Umbra laat zich het best omschrijven als een soort kruising tussen klassieke en moderne progrock, waarbij de band af en toe best stevig uit de hoek kan komen. De soms naar neoprog neigende composities kenmerken zich echter door een schrijnend gebrek aan afwisseling en verscheidenheid. Ik durf echter geen referenties aan te halen, want dat zie ik als een belediging voor de betreffende bands.

Het album eindigt met het aan Neal Morse opgedragen Snakes And Ladders, dat bijna elf minuten klokt. Wanneer het nummer bijna is afgelopen, is na een korte stilte een zacht zingende vrouw achter een piano te horen. Na wat onduidelijk geruis is plots een luid geweerschot te horen. In eerste instantie hoop je even dat de zanger geraakt is, maar dit geluid symboliseert volgens Luis Nasser de manier waarop veel conflicten in naam van God eindigen. Poeh… Poeh…

“Spiritual Vertigo” is een helaas buitengewoon middelmatige plaat geworden waarover weinig tot niets positiefs valt te melden. Ik ben dan ook zeer opgelucht dat ik niet voor dit album heb moeten betalen. Heeft mogelijk het bespreken van teveel slechte cd’s u aan het duizelen gemaakt, meneer Nasser?

Frans Schmidt