Hunger, SophieAlbum

In de geesteswetenschap is tegenwoordig – in navolging van de sociologie – de netwerkanalyse helemaal hip and happening. Het idee is dan om op basis van vermeldingen in kaart te brengen welke (sociale) netwerken tussen bijvoorbeeld schrijvers of romanfiguren bestaan. Zou je een netwerkanalyse loslaten op de progressieve rockmuziek dan kan ongetwijfeld (wetenschappelijk!) worden vastgesteld dat alles inderdaad om Steven Wilson draait.

Om dit te illustreren: ons werd een recensie-exemplaar toegezonden van het zesde album van Sophie Hunger. Deze Zwitserse draait inmiddels alweer tien jaar mee en heeft de nodige bekendheid opgebouwd met haar popmuziek. Progwereld heeft er nooit enige aandacht aan geschonken en de rest van onze niche evenmin.

Enter Steven Wilson, die haar vroeg mee te werken op het nummer Song Of I op zijn laatste album “To The Bone”. Een fijne samenwerking, waaruit blijkt dat onze bebrilde Brit weet hoe hij het zo vurig gewenste popgevoel geïntroduceerd krijgt. Vervolgens zit er ineens een promo bij ons in de bus (wellicht omdat Hunger en Wilson bij hetzelfde label zitten), staat er een recensie op onze site en wordt Sophie Hunger weer een stapje wereldberoemder. Allemaal dankzij Steven Wilson?

Nee, natuurlijk niet. Hiermee zouden we de kwaliteiten van Hunger schromelijk tekort doen. Zoals gezegd: “Molecules” is inmiddels haar zesde album en in die periode is zij muzikaal behoorlijk gegroeid. Van naar mijn mening niet erg opzienbarende popmuziek naar de interessante, zelfbewuste elektronische muziek die zij nu maakt. Toen ik dit album voor het eerst hoorde moest ik direct denken aan Roísín Murphy, maar ook aan Wende, die op “Last Resistance” dezelfde mix van sterke teksten, subtiele maar mooi gelaagde synthesizerpartijen en kwetsbare zang aan de dag legde. Met een elftal nummers, die gezamenlijk een prettige flow kennen, weet ze veertig minuten lang spanning te creëren, die vooral onderhuids blijft. Voeg daar dan de teksten bij, die zo mogelijk nog naargeestiger van toon zijn dan die van Wilson, en je krijgt een album dat je regenachtige zondagmiddag eindeloos kunt blijven draaien.

Wat te denken bijvoorbeeld van I Opened A Bar:

I opened a bar for my boyfriend

The one who always held my hand

in public places when we drank

for him to wonderfully spend the night

with his new lover

Whispering lyrics of romance

That they can’t write or understand

I will start a clever hashtag

#ohwemostlygrowbydying

Today today hurrah hurrah

I opened a bar

Vrolijke kost, begeleid door synthesizers met zware bastonen en kille percussie, waardoor de muziek eigentijds klinkt, maar door de spoken word-passages ook vergelijkingen oproept met de (post-)punk van Anne Clark. Gelukkig is niet de hele plaat zo zwaar op de hand, maar echt vrolijk wordt het nergens. En dat hoeft natuurlijk ook niet, zo lang de muziek maar emoties oproept en dat doet deze plaat zeker.

Sophie Hunger heeft met “Molecules” een album gemaakt dat absoluut de moeite van het beluisteren waard is en dat hopelijk dankzij haar samenwerking met Steven Wilson extra aandacht weet te generen. Ze heeft het verdiend!

Wouter Brunner