Baccini, SophyaAlbum

Vreemd. Een tijdje geleden had ik voor mezelf beslist om Italiaans te studeren. Kwestie van een troef te hebben die niet veel mensen hebben bij het solliciteren. Of dat nuttig is weet ik niet, maar ik vind Italiaans ook gewoon een erg mooie taal. Natuurlijk komt Progwereld hier weer om de hoek kijken, want alweer wordt er een Italiaans album in de brievenbus geworpen door de postbode (vrij traag, zoals altijd wanneer je gebruikt maakt van de Belgische Post). Eens te meer bewijst Progwereld hier een zesde zintuig te hebben. Begint me toch een beetje griezelig te worden hoor…

Bevreemdend. Dat is mijn eerste en enige commentaar die ik had na één keer “Aradia” van Sophya Baccini te beluisteren. Vooreerst ben ikzelf op zich al geen liefhebber van zangeressen. Ondanks dat ik via dit medium al meerdere malen enkele zangeressen de hoogte heb in geprezen, ligt de meerderheid mij gewoonweg niet. Niets zegt natuurlijk op voorhand hoe het met deze zangeres uit Napels zal zijn. Want eerlijk gezegd had ik nog nooit van haar gehoord. Na wat speurwerk bleek zij de zangeres te zijn van de band Presence. Wie? zal u vast zeggen. Wel, Presence is een band die door hen zelf beschreven werd als ‘Led Zeppelin meets Renaissance’. Het mag geen verbazing wekken dat ook haar solowerk zich in deze beschrijving gevonden kan worden.

Baccini zelf geeft aan vooral beïnvloed te zijn door de Italiaanse opera en blueszangeressen (zoals Janis Joplin). Qua componeergedrag geeft zij namen als Rick Wakeman, Giuseppe Verdi, Johannes Brahms en Sergei Prokofiev. Een hele hoop erg verschillende namen dus die een eerste indicatie geven naar hoe deze “Aradia” wel klinkt.

Vooreerst moet ik toegeven dat Baccini een sterke zangeres is, zij slaagt erin erg veel uit haar stem te halen. Als tweede punt verdient zij best veel krediet voor de niet zo voor de hand liggende keuzes die ze maakt op haar album. Ze bewandelt geen platgetreden paden die haar gegarandeerd succes zouden opleveren. Of het op deze manier zo zal zijn, is natuurlijk een andere vraag. Persoonlijk betwijfel ik het, want ik voel weinig meer bij dit album dan een bevreemdend gevoel en een bevestiging van Baccini’s zangkwaliteiten.

De nummers van dit album zouden volgens haar MySpace bestaan uit een epic van 50 minuten en vier andere nummers, waaronder Circle Game, een cover van Joni Mitchell. Dat zou best kunnen, maar gezien de geringe info in het cd-boekje, het niet-samenhangen van de nummers onderling, heb ik er absoluut geen epic in kunnen zien. Op zich geen probleem, want vaak zijn epics die op een album al in stukjes worden aangeboden, niet meer dan een verzameling van aparte nummers. Goed, de composities dwarrelen een beetje tussen de opera’s van Giuseppe Verdi of de klassieke Italiaanse Prog zoals Osanna, waar zij niet toevallig samen mee optreedt. Haar zangstijl varieert tussen de eerder genoemde opera-invloed en die van de blues-zangeressen.

Het grootste probleem met dit album is dat het zo’n beetje vis noch vlees is eigenlijk. Nergens wordt duidelijk waar Sophya Baccini eigenlijk naartoe wil met haar muziek. De ene keer lijkt het alsof je naar een album van bijvoorbeeld Premiata Forneria Marconi (PFM) zit te luisteren, de andere keer lijkt het Joni Mitchell of een opera van Claudio Monteverdi. Dat is een beetje jammer, want er staan best leuke composities tussen en zoals gezegd is zij een goeie zangeres. Tot slot stond er op dit album nog een video van When The Eagles Flied. Jammer genoeg kan ik daar weinig over vertellen, want telkens (2x) wanneer ik probeerde de video te bekijken, viel mijn pc helemaal stil…

“Aradia” heeft me alvast overtuigd van de zangkwaliteiten van Sophya Baccini zelf. Maar de muzikale kwaliteiten van het album zelf hebben dat niet gedaan. Misschien dat moederband Presence dat wel kan?

Peter Van Haerenborgh