Baccini, SophyaAlbum

Sophia Baccini is bekend van haar optreden als zangeres in verschillende Italiaanse bands, waaronder Presence. In 2009 nam deze dochter van een tenor haar solodebuut “Aradia” op.  Progwereld collega Peter van Haerenborgh raakte toen al overtuigd van Baccini’s zangkwaliteiten, maar vond de muziek hierbij onvoldoende aansluiten. Haar recente schijf is getiteld “Big Red Dragon (William Blake’s Vision)” en is dus gebaseerd op het werk van Blake, de Engelse schrijver en schilder (1757-1827). Ze heeft inmiddels een band rond zich gevormd met de naam Sophia Baccini’s Aradia. We hebben te maken met een female dominated band, want vier van de vijf leden zijn vrouw. Dit moet haast wel een klassiek getint stuk muziek opleveren. Zal de muziek nu ook voldoende kunnen overtuigen?

Baccini omschrijft haar muziek zelf als symfonische progressieve rock. Maar de vraag is of deze typering wel helemaal juist is. Het is meer klassiek symfonisch, met een grote nadruk op de vocale bijdragen, met een ietsepietsie rock. Uiteenlopende klassieke thema’s worden aan de hand van Blake’s werk aangesneden en niet zelden levert dat zangmatige dialogen en duetten op. Zo komen Satan, Cerberus, Eva en de slang en een stukje uit Dante’s Hel in vogelvlucht langs.

De zang is inderdaad uitstekend verzorgd op deze cd. Baccini lijkt een klassieke scholing te hebben en zij laat dit graag horen, want ze haalt fraai in alle toonaarden uit. Niet zelden knipoogt zij hierbij naar de opera. Verder verlenen zeven gasten een vocale bijdrage, waaronder Christian Decamps (Ange), Roberto Taranto (Mangala Vallis) en Sonja Kristina (Curved Air). Afwisselend wordt in het Engels, Italiaans en Frans gezongen.

Muzikaal gebeurt er best het een en ander. Het instrumentale William is fraai te noemen, met heerlijk gitaarspel van de enige man in het gezelschap, Chicco Accetta, omgeven door piano, orkestraties en humhum-geluiden. Het spel van Accetta vormt een welkome aanvulling op de toch overwegend klassiek getinte klanken. Zo trekt hij in het uptemponummer Satan lekker rockend van leer, maar hij heeft duidelijk ook goed naar Latimer en Gilmour geluisterd.

Groot is het contrast met een nummer als Beatrice, waarin de subtiele zang van Baccini slechts door pianospel wordt begeleid. Verder komt ook nog een kleine wals voorbij, maar ook melancholie, agressie en dreiging klinken regelmatig in de muziek door.

Het bekende gedicht van Blake Jerusalem is al door veel artiesten op muziek gezet.  De versie van Emerson, Lake and Palmer spreekt tot de verbeelding. Deze Italiaanse geeft een ingetogen versie ten gehore met ijle zang die richting Clannad gaat. Stella Manfredi speelt zeer verdienstelijk viool en geeft daarvan vooral op het langste nummer (negen minuten) La Porta Dell’Inferno blijk.

Baccini maakt indruk, heeft een mooie thematiek bedacht en qua productie is het prima in orde. Muzikaal heeft ze zeker meer te bieden dan bij haar debuut. Persoonlijk vind ik het klassiek opera-getinte zanggedeelte overheersen: teveel stemmen, stemmetjes en duetten. In zekere zin is een vergelijking mogelijk met “Alchemy” van Clive Nolan, maar ik geef toch de voorkeur aan dit Italiaanse werkstuk.  De muziek is duidelijk met bezieling gemaakt en is absoluut voer voor liefhebbers, want ja, zoiets als een (lichte) rockopera, je moet er van houden.

Fred Nieuwesteeg